ცამდე
ცხოვრება სიზმარია, მაგრამ თუ ერთხელ გაგეღვიძა მაშინვე შეიგრძნობ რეალობის სიმწარეს.
I თავი
გადაწყვეტილება
წამები არ ითმენს. უკან მსურს გაბრუნება, მაგრამ მერიდება. რას იტყვის? თანაც ეს ხომ არ არის უბრალო სტუმრობა, დროს უქმად ვერ დავაკარგვინებ. „რომ არ გამოვიდეს, რომ ვერ შევძლო?“ ეჭვი გულს მიღრღნის, მაგრამ მაინც ვფიქრობ, რომ ღირს. საკუთარი თავის დასარწმუნებლად საკმაოდ დამაჯერებელი არგუმენტები მომყავს. იმ ამბებიდან თითქმის ხუთი წელია გასული, მაგრამ მე მაინც ვერ მოვდივარ გონს. სწორედ ამიტომაც ვფიქრობ, რომ უნდა ვცადო, თუნდაც იმედი არ გამიმართლდეს. შეიძლება ისევ ისეთი ვიყო როგორც სეანსამდე, მაგრამ ტკივილი აღარ მომემატება, ან შემიმსუბუქდება ან არაფერი შეიცვლება. ამ ფიქრებმა საბოლოოდ მიმაღებინა გადაწყვეტილება და მეც ოთახში შევდივარ.
- გამარჯობა, კეთილი იყოს შენი მობრძანება! - მიღიმის ქალბატონი, ასე ორმოციოდე წლის იქნება, მეტის არა. კეთილი გამომეტყველება აქვს და ეს კომპლექსს სრულიად აქრობს.
- გამარჯობა! - მეც თბილად ვესალმები და ვუღიმი.
- ირაკლი, არა?
- დიახ ქალბატონო!
- არ არის საჭირო ასეთი ოფიციალურობა, ჩემი პაციენტებისთვის მე უბრალოდ მარინა ვარ!
- მარინა! ასე მოგგმართოთ? - ცოტა მერიდება. - ქალბატონო მარინა, ასე ჯობია.
- ჰო, ასე ჯობია! - იცინის და სკამზე მიმანიშნებს, - დაჯექი ირაკლი!
- გმადლობთ!
- პირველ რიგში მინდა გითხრა, რომ აქ შემოსვლის შემდეგ ყოველგვარი კომპლექსი ამ კარებს მიღმა უნდა დატოვო!
- დიახ შევეცდები!
- ძალიან შეეცადე, ეს მთავარი ფაქტორია. თუ თავიდანვე ვერ შეძლებ, მერე ძალიან გაგიჭირდება, მაგრამ დამიჯერე ხელს არაფერი შეგიშლის, რომ გათავისუფლება შეძლო.
- ძნელია რომ ამ სიტყვებს წინ აღუდგე! - ჩუმად ვბუტბუტებ.
მიღიმის და აგრძელებს.
- ძალიან გაგიჭირდა გადაწყვეტილების მიღება?
- რომელი გადაწყვეტილების? - ვიბნევი.
- იმ გადაწყვეტილების, რომელმაც ფსიქოლოგთან წასვლა გაიძულა. - მეუბნევა და დაკვირვებით მიყურებს. ალბათ ამ კითხვის პასუხს მისთვის დიდი მნიშვნელობა აქვს და შესაძლოა - ჩემთვისაც.
ჩუქება
