მე ვიღვიძებ. ცივი საგნის შეხებამ გამაღვიძა. ადრე არ ვიცოდი, თურმე შეიძლება ზოგჯერ შარდიც გაგეპაროს. თვალდახუჭული ვწევარ. ხმები ახლოდან მესმის, მაგრამ სიტყვებს ვერ ვარჩევ. ვითომ თვალი რომ გავახილო, გავიგებ კია, რაზე საუბრობენ?.. მაგრამ ქუთუთოები ფოლადის ბალთებად ქცეულა, ენა უროსავით დამძიმებულა, ყურებში ჩაქუჩი რახუნებს, ამოვისუნთქავ და ვაი.. მკერდში გამდნარი ვერცხლი მეღვრება. ფოლადი, ყველგან ფოლადი... თუ სულაც ისევ მადანი. შარდი მეპარება და ვერ ვამჩნევ. ალბათ... ჰო, უგონოდ ვიყავი, უცბად გამახსენდა... ალბათ, რაღაც დავლიე ბურანში მყოფმა. კარგა ხანი გავიდა. ჰო, ჰო, ის იყო, ალიონი დგებოდა, ხელი გადავწიე და, ეშმაკმა იცის, როგორ მომივიდა, - ტელეფონი იატაკზე გადმოვაგდე. მერე დიდხანს პირქვე ჩამხობილი ვიწექი, ხელები ძირს მქონდა გადმოყრილი, სახე - ბალიშში ჩარგული. დაბუჟებულ თითებში ჭიანჭველები დაფათურობდნენ. ახლა ვიღვიძებ, მაგრამ თვალის გახელა არ მინდა. არა, არ მინდა, თუმცა აბეზარი სინათლე თვალებში მიჭყიტინებს. თვალები დახუჭული მაქვს, მაგრამ შავი ზოლებისა და ცისფერი რგოლების ცეკვას ვხედავ. უნებლიეთ ვიჭმუხნები. მარჯვენა თვალს ვახელ და ქალის ხელჩანთის შუშის მოსართავში საკუთარ თავს, საკუთარ ანარეკლს ვხედავ. აი, ვინა ვარ. აი, ვინა ვარ. აი. ვინა ვარ. მე - ეს მოხუცი კაცი ვარ - სარკის კვადრატებში ჩამსხვრეული სახით. მე - ეს თვალი ვარ, ეს თვალი, დასერილი სიძულვილის ძარღვებით - მწველი, ადრინდელი, მივიწყებული და მარადის ცხოველი სიძულვილით. მე - ეს მწვანე თვალი ვარ, ჩამოსივებულ ქუთუთოებს შუა გამოზრდილი. ქუთუთოები. ქუთუთოები. ცრემლით აპრიალებული ქუთუთოები. მე - ეს ცხვირი ვარ. ეს ცხვირი მოკაუჭებული, ნესტოებგაბუშტული. მე - ეს ღაწვები ვარ. ღაწვები, რომლებზეც ჭაღარა წვერი ამოწვერილა, დამანჭული, დამანჭული. დამანჭული. და კბილები, თუთუნისგან ჩაშავებული კბილები. თუთუნისგან, თუთუნისგან. ოჰ-ოჰო, მინას ჩემი ნესტიანი ამონასუნთქი ორთქლავს, ვიღაცის ხელი ღამის მაგიდასთან ხელჩანთას იღებს.
- ექიმო, ერთი შეხედეთ, ერთობა...
- სენიორ კრუს...
- სასიკვდილო სარეცელზეც კი გვამაიმუნებს!
სულერთია, კრინტსაც არ დავძრავ. თან ეს ხახაც თითქოს ძველი უზალთუნებით გამომიტენესო. ოდნავ ვახელ თვალს. და წამწამებს შორის ორ ქალსა და დეზინფექციის სუნით გაჟღენთილ ექიმს ვარჩევ. მის ხელებს, ახლა პერანგს შიგნიდან მკერდს რომ მისინჯავს, სპირტის სუნი ასდის. ვცდილობ, სხვისი ხელი სხეულიდან მოვიშორო.
- აბა, აბა, სენიორ კრუს, ასე არ იქნება...
არა, ტუჩებს არ გავხსნი, უფრო სწორად, არ გავხსნი შუშაში არეკლილ ამ დაკლაკნილ ნაპრალს. დაე, ხელები წკნელებივით ეწყოს ზეწარზე. ზეწარი მუცლამდე მაფარია. მუცელი... ოჰ... ფეხებს შუა ღამის ჭურჭლის ამაზრზენი სიცივეა. ჰო... უწინაც მჭვალავდა, კინოში დიდხანს თუ ვიჯექი. სისხლის ცუდი მიმოქცევა მაქვს, სულ ეს არის. სხვა არაფერი. საშიშიც არაფერია. იძულებული ვარ, სხეულზე ვიფიქრო, მბეზრდება სხეულზე ფიქრი. საკუთარ სხეულზე. სხეულზე. მთელი სხეული. იგი დაიღალა. აღარ ფიქრობს. კმარა. მაგრამ მაინც ვფიქრობ, ძმობილო. სხეული ხომ მე თვითონა ვარ. იგი რჩება. არა მიდის... მიდის... ნერვებად და ქსოვილებად, უჯრედებად და სისხლის ბურთულებად იშლება, ნაწილდება ჩემი სხეული, ექიმი ახლა თითებით რომ სინჯავს. მეშინია. საკუთარ სხეულზე ფიქრის მეშინია. სახე? ტერესამ აიღო ხელჩანთა, რომელშიც ჩემი სახე ირეკლებოდა. ვცდილობ, გავიხსენო ანარეკლი. ასიმეტრიული სიფათი, ნაწილებად დამსხვრეული, ერთი თვალი ზედ ცხვირთან, მეორე - სადღაც განზე. ღიმილი - სამ შუშაში დანაწილებული მანჭვა. შუბლზე ოფლი მოწანწკარებს. ისევ ვხუჭავ თვალს და ვთხოვ, ვთხოვ, დამიბრუნონ ჩემი სახე და ჩემი სხეული. ვთხოვ და ვიღაცის ხელის ალერსიან მოთათუნებას ვგრძნობ. მინდა ეს ხელი მოვიშორო, მაგრამ ძალა არ მყოფნის.
- უკეთ ხართ?
ვერ ვხედავ. კატალინას ვერ ვხედავ. იმას ვხედავ, რაც იქითაა, შორს, სავარძელში ტერესა ზის; ხელში გაშლილი გაზეთი უჭირავს. ჩემი გაზეთი, ეს ტერესაა, თუმცა სახეს გაშლილი გაზეთი უფარავს.
- ფანჯარა გამოაღეთ.
- არა, არა. შეიძლება გაცივდე და უარესი იქნება.
- ოჰ, დედა. ნუთუ ვერ ხედავ, რომ გვამასხარავებს?
ოჰო, საკმევლის სურნელს ვგრძნობ. ოჰო. კარს იქით ჩურჩული მესმის. წმინდა მამა მობრძანებულა თავისი საკმევლის სურნელებით, თავისი შავ-შავი ქვედაკაბებით, ხელში აიაზმის საპკურებელი უჭირავს, რომ, როგორც წესია, ისე გაისტუმროს საიქიოს. ხა-ხა-ხა, კარგად კი გავაცუცურაკე!
- პადილია არ მოსულა?
- მოვიდა. იქ არის.
- შემოვიდეს.
- მაგრამ...
- ჯერ პადილია შემოვიდეს.
ოჰო, პადილია, ახლოს მოიწი. მაგნიტოფონი მოიტანე? თუ შენი საქმის ოსტატი ხარ, მაგნიტოფონს აქ მომიტან, როგორც მოგქონდა ხოლმე ყოველ საღამოს კოიოაკანში,ჩემთან. დღეს, ისე როგორც არასოდეს, უნდა მიჩვენო, რომ ყველაფერი ძველებურად ხდება. ჩვეულება არ
ჩუქება
