ასი ლექსი ვლადიმერ სულაბერიძეს გააჩნია მიმზიდველი, ნაზი ინტონაცია და მისი ლექსები ჩუმი მელოდიურობით გვიზიდავენ. მათში პოეტური განცდა ცოცხლად და გააზრებულად არის გადმოცემული.
სიმონ ჩიქოვანი
1947
და უცებ, უეცრად ემწარა ცხოვრება... უეცრად მოვარდა დიდი ომი, ახალგაზრდა პოეტისათვის მოვარდა უეცრად, მოვარდა მძვინვარი და შორს გაიტაცა ტყემლების მომღერალი, მომღერალი ალუჩებისა, მაშინვე გაიტაცა /„დედა“/, გაიტაცა ძალიან შორსა, შორსა და შორსა, ატარა, აბრძოლა, ათრია, დაფენჩხა, ტყვეობაც მოსწია /„უდრეკი სული“/ და სასჯელი განუმზადა ტყვეობისათვისა. არაფერი მოაკლო თუ მაინც მოაკლო /„რაც დამაკელი“/, არაფერი შეარჩინა, ასვა ბალღამი, გააშიშვლა ყინვაყიამეთშია, აგემა ღალატი /„ათი ნაბიჯი სიცოცხლე“/, /„მრუდე სარკე“/, ერთგულებაც აგემა /„მეგობარს“/, რაღა არ აგემა – დაახვრეპინა ფიალა სიმწრისა /„უსამართლობა“/, განაცდევინა ძალი სიცოცხლისა და შეარჩინა სიცოცხლე, ჰო, არ შეარჩინა არაფერი სიცოცხლის გარდა და შერჩენილი სიცოცხლის მომღერლად იქცა პოეტი, პოეტი იგი, გამოგონილი სევდისა და გამოგონილი აღტაცების ხმაზე რომ გალობდა ყმაწვილობაში. აღარა ჰქონდა რა გამოსაგონი თუ მისაბაძი, – პირთამდის აღვსებულა საკუთარი განცდებითა, საკუთარი ფიქრებითა და ხმაც საკუთარი ამოსდევნებია ამ სიმღერასა, საკუთარი, თავისებური, გამეხებული, შეუვალი, ჩადინჯებული.
ოთარ ჩხეიძე
1970
ლადო სულაბერიძეს უთქვამს თავის ლექსებზე – „ჩემი კრინიო“ და ამით ზუსტად გამოიხატა მისი გრძნობა. ფაქიზი, გულმართალი, სიტყვაწრფელი პოეზიის ერთ-ერთი მთავარი ნიშანი კდემამოსილი ლირიზმი, ჩუმი მღელვარება, თავშეკავებული მგრძნობიარობაა. ყირიმის ფრონტულ განცდებს გადმოგვცემს პოეტი თუ ციმბირის პეიზაჟს აცოცხლებს, კვლავ საქართველოს ცა-ფირუზსა და ხმელეთ-ზურმუხტს დაჰხარის თუ ლენინგრადს უძღვნის თავის „შემოდგომის დღის ქრონიკას“, ფერეიდანის „პატარა საქართველოს“ სწვავს სტრიქონით – ლადო სულაბერიძის პოეზიის ეს მთავარი ტონი ყველგან ერთნაირად მომხიბლავია და გულში ჩამწვდომი.
გია მარგველაშვილი
1971
ლადო სულაბერიძე არ განეკუთვნება ფეირვერკის მოყვარულ პოეტების რიგს. ისინი ხომ თვალს გვიჭრელებენ მოქნილი სტრიქონებით, რომელთა მცხუნვარება ბენგალის ცეცხლის მოჩვენებით სითბოს ვერ სცილდება.
ემოციურობა ლადო სულაბერიძის ლექსის განუყრელი თანამგზავრია, უფრო თვისებაა თანდაყოლილი, რომელიც ადრინდელ, სიჭაბუკისდროინდელ ლექსებშიც შეიმჩნეოდა. ამ მხრივ იგი ტიციან ტაბიძეს ენათესავება.
რევაზ მარგიანი
1979
იმ ძველი ნაციხარიდან თითქმის მთლიანად ჩანს ჩვენი ძველთაძველი ვანი: იგივე მზე, ცა, მდინარე, სულორი და ყუმური, ჭიშურა და ნასერელა... აქვე ახლოსაა რიონის თეთრი ტინები, გადიდის გორა... ახალი ყოფის მზით გამთბარი მხარე. აქ ყოველ ფანჯრიდან და ბილიკიდან მოჩანს მიწის მხრებზე ანთებული კერების ნაწილი, იგრძნობა „შორს როგორ აწვიმს გელათსა და ყინწვისს, მამადავითს“... აქ ყოველ ბილიკს, ყოველ ნასახლარს ახსოვს ლადო სულაბერიძის ბავშვური სიმღერა.
... აქ, ამ ადგილებში, დარაზმა მან პირველად თავისი სალექსე სტრიქონები, წარმოთქვა ცხელ გულზე ალესილი სიტყვები, მშობელ მხარეზე შეთხზული ლექსები. აქ იგემა საქართველოს მთებისა და კორდების მადლი და სიკეთე, გაიგონა ვენახისა და ყანის გამარჯვების ჰიმნი, იგრძნო მამულ-დედულის სითბო და ყრმობის ბილიკთა ნიავი.
ჩვენს ძველ საჩინოში ვითომდა ყველაფერი ისევ ისეა: „ბიები, ვაშლები, ლეღვები, შინდები, ჩემი შუამთის წყარონი, ხენი, ღელენი, მთანი... ცადატყორცნილი გადიდის ნაძვი, და სამარხები ანტიკური ხანის, აი, რაცა მაქვს ამ ქვეყნად განძი, აი, სად მრჩება მარწყვი და ხენდრო. მე თუნდაც მომკალ და ჯვარზე მაცვი, ოღონდ მამული მიცოცხლე, ღმერთო“.
ასე უმღერის მშობლიურ მიდამოს ნასერელას ფშანებში, ხახურისა და ნაციხარის სანახებში გაზრდილი ერთი ჩვენი სახელოვანი მესიტყვე – ლადო სულაბერიძე.
ნიკა აგიაშვილი
1979
ლადო სულაბერიძე მთრთოლვარე სულის პოეტია. იგი ლირიკოსად არის დაბადებული... ლადო სულაბერიძე მძიმე ხვედრის პოეტია. იგი თავის პოეტურ ბუნებას, თავის კაცურკაცობას უნდა უმადლოდეს, რომ დღესაც უღრუბლო ოპტიმისტია... ლადო სულაერიძეს, როგორც პოეტს, ჩინებულად ესადაგება სიტყვა – „ხალასი“, რაც ჩვენი დროის პოეზიაში, მაინცდამაინც, არც თუ ასერიგ ხშირია, ხალასი პოეტი, ხალასი ადამიანი, ხალასი მამულიშვილი!..
გიორგი ციციშვილი
1981
პოეტს სულში სჭირს მოურჩენელი იარა, ყველა ქართველის დიდი დარდი და დიდი ნაღველი – „ის, ჩემი ფერეიდნელი, უცხო მიწისა ხიზანი“... სამასი წლის წინათ მრავალჭირნახულ საქართველოს კიდევ ერთი ავბედითი დღე გაუთენდა, შაჰ-აბასმა ათასობით ქართველი ტყვე წაასხა ისპაჰანს.
„წინ კი უდაბნოა ცხელი, ქაროვანი.
გაცვდა ქალამანი, მიდის ქარავანი“.
ვაი, რომ ამ ქარავანში კახეთის მიწიდან დედაბუდიანად აყრილი ქართველი გლეხ-კაცობაა. მიდის ქარავანი მონათა ბაზრისაკენ, მიდის და თან მიაქვს სევდა მამულ-დედულისა, სევდა, რომელსაც დროითაც არ ეწამლება.
„ხორცო, სად გაძლებ, სანამ დედის სულთან გაგყრიდნენ?!
ხორცო, ვარგიხარ აწ მიწისგან დასაპურადა?!“
იყიდებოდნენ ცალ-ცალკე და სათითაოდ მამა და დედა, ცოლი და ქმარი, დაი და ძმა. ერთადერთი, რის გაყიდვასაც ჩალმიანი ვაჭრები ვერ ახერხებდნენ, ეს იყო