ოთარ მამფორიას ლექსი
„მისი მთელი შემოქმედება ისე
უბრალო, როგორც ბალახი და
ისე ძლიერი როგორც ბალახი,
გაზაფხულზე ფესვებით კლდეებს
რომ არღვევს!“
აკაკი გეწაძე
XX საუკუნის უკანასკნელი ქართველი კლასიკოსი პოეტი – ასე მონათლეს ოთარ მამფორია მისმა მეგობარმა მწერლებმა გამოსამშვიდობებელ სიტყვაში. იგი 2000 წლის 17 სექტემბერს გარდაიცვალა. დაკრძალულია დიდუბის მწერალთა და საზოგადო მოღვაწეთა პანთეონში.
ოთარ მამფორიას ლექსებზე, რომლებმაც 50-ზე მეტ პოეტურ კრებულში დაივანა, არაერთი მშვენიერი სიმღერაა შექმნილი („ყაყაჩო“, „ნიბლია“, „ბეღურა და მერცხალი...“), მისი პიესები („წუთისოფელის კომედია“, „მეტეხის ჩრდილში“, „იეთიმ გურჯი“, „ჭიხვინებს უმხედრო ბედაური“, „ნუგეშა“, „ტაგუ“) ანშლაგით იდგმებოდა საქართველოს თეატრებში და საქართველოს ტელევიზიისა და რადიოს ოქროს ფონდშია შეტანილი.
აკაკი წერეთლის სახელობის პრემიის ლაურეატი პოეტი თავის უდიდესი პიროვნული ხიბლის, განსაკუთრებული იუმორის („მამფორიზმების“, როგორც გიგა ლორთქიფანიძემ შეარქვა) წყალობით, ყველგან და ყოველთვის დიდი სიყვარულითა და პატივისცემით სარგებლობდა. დიდი კოლორიტი, განუმეორებელი თამადა, უანგარო ქველმოქმედი... მას სიცოცხლეშივე მიენიჭა ღირსების ორდენის კავალერის წოდება.
1995 წელს აღინიშნა პოეტის 70 წლის იუბილე.
2002 წელს თბილისში, პოეტის საცხოვრებელ სახლთან გაიხსნა მემორიალური დაფა.
2005 წელს ოთარ მამფორიას მშობლიურ ქალაქ ქუთაისის ცენტრში დაიდგა მწერლის ბიუსტი და გაიხსნა მემორიალური დაფა.
თბილისში ერთ-ერთ ქუჩას ეწოდა ოთარ მამფორიას სახელი.
დაარსდა ოთარ მამფორიას სახელობის ყოველწლიური ლიტერატურული პრემია პოეზიის დარგში.
– დღეს, სამწუხაროდ ოთარი აღარაა! – წერს გამოსამშვიდობებელ სიტყვაში მისი სიყრმის მეგობარი, პოეტი მუხრან მაჭავარიანი, – მაგრამ არის ოთარის ლექსი! არის ოთარის ნაშიერი! არის ოთარისადმი სიყვარული!
ნინო მამფორია
ჩუქება
