ერთიც გაგვიცინე, გუინპლენ 1997 წელი, სექტემბერი. თბილისი.
ოცდაოთხი წლის ბექა იშხნელი სროლის ხმამ გააღვიძა. მანამდე ლიძავის ზღვა ესიზმრებოდა. ზღვა ტბასავით იდგა და ნაპირთან წყალი ისეთი კრიალა იყო, რომ ყოველი კენჭი მკაფიოდ მოჩანდა... მერე გასროლამ გაფანტა ზღვის სურნელი... ზათქანმა სახელოსნოს ფარღალალა კედლები და ფანჯრის მინები შეაზანზარა.
ნამთვრალევზე ყველაფერი ზანტი სიცხადით აღიქმებოდა – მის ბეჭს მისრესილი ქალის მკვრივი, ცხელი მკერდი, სახელოსნოდან შემოღწეული საღებავების სუნი და სიგარეტის ბუღი... საკუთარი, ნაუდაბნოარი, სითხედაცლილი სხეულის შეგრძნება და ახლად გაღვიძებული ქალის საამო, მძაფრი ანაორთქლი... ჩამქრალი სანთლის სუნიც იდგა გარშემო... შუქი მთელ ღამეს არ მოსულა.
ბახ, ბახ, პიაუუუ!
– რას შვება შენი ძმაკაცი, ლიკას კლავს? – გოგო ლოგინზე იყო წამომჯდარი და მფრთხალი გაკვირვებით აყურადებდა სროლას. ბექამ ძლივს წამოწია თავი ბალიშიდან.
– რომელი?
– რ-ს რომ ვერ ამბობს!
– რ და ღ? – ბექამ თვალები მოიფშვნიტა, – გია?
– ჰო, მეტი არც არავინ ყოფილა! – აფორიაქებული გოგო საბანს დაწვდა, სიშიშვლის დასაფარად...
– დილა მშვიდობისა!
– ჰო, ეგ ზუსტად მისურვე! რას აკეთებს გია? თვალი გაახილე!
ბახ-ბახ-ბახ... პიაუუ…!
– რას აკეთებს, გია?
– რ-ს ვერ ამბობს! – წაილუღლუღა ბექამ და გვერდი იცვალა, მაგრამ განახლებული სროლის გამო, ძილი ვერ შეიბრუნა.
ბახ, ბახ...
– რას აკეთებს-მეთქი?
– ისვრის! – აუხსნა ბექამ და კვლავ თვალი მილულა, მაგრამ გოგო მხრებში წვდა და შეაჯანჯღარა.
– არ მაკოცო, საფერფლე მაქვს პირში!
– არც ვაპირებ!
– ეგაა, რომ მკლავს! – ბექა ისევ წაიღო ძილმა, მაგრამ გოგო არ მოეშვა და ამჯერად ქოჩორში მოქაჩა.
ბახ, ბახ, პიაუუუ!
– ვიკივლებ, იცოდე!
– აჰ, ეგ არ ქნა! – შეშფოთდა ბიჭი, საფეთქლები მოისრისა, ლოგინზე წამოჯდა, სიგარეტს მოუკიდა და ხველა აუტყდა.
– ასე მომხიბლავი ხარ ხოლმე, დილაობით?
– რაც შეიძლება იშვიათად! – ბექამ ტუმბოზე დადებული ჯვარი მოიძია. ღამეულ ცხელ ალერსში გაწყვეტილი ძეწკვი მოუხეშავად განასკვა და კისერზე რომ დაიკიდა ჯვარი, მერე დაეჭვდა, – როგორ გგონია, გაძლებს ასე?
– არ ვიცი და იქით გააბოლე, თუ ღმერთი გწამს!
ბახ! ბახ! პიაუუ!
– რატომ ისვრის?! დილის რიტუალი გაქვთ ასეთი?!
– რა კარგი გოგო ხარ, ჩაცივება რომ არ იცოდე!
– იქნებ ცუდიც ვარ?! – და პასუხს არ დაელოდა, კვლავ ქოჩორში მოქაჩა ბიჭს, – დილას ასე იწყებთ-მეთქი?!
ბექა ახლა ნასკვის გახსნას ცდილობდა.
– ჰო, სროლით ვეგებებით მზეს! აღგზნება გვეწყება!.. ძლივს არ გავხსენი?!
– აღგზნებას რაც შეეხება, ეგ ღამის პრიორიტეტია! – ჩაიცინა გოგომ და სახეზე ჩამოშლილი თმა გაისწორა, – რატომ გაქვს შრამი მარჯვენა ლოყაზე?
– მარცხენაზე რომ არ მქონდეს! – ბექამ სიგარეტი ჩასრისა საფერფლეში და კვლავ ძეწკვს დაუწყო წვალება, – ერთხელ, ლიძავაში ტალღამ მომპარა ჯვარი! ამ ფასად დამიჯდა ღამით ტალღებში ნებივრობა!
– რას ბუტბუტებ, არაფერი მესმის! ღამე, ტალღა... ლიძავა სად არის?
– ბიჭვინთაში!
– აფხაზეთში?
ბახ, ბახ, ბახ, ბახ, პიაუუუ...
– ძეწკვი გამიწყდა!
– ნახე, ხომ არ გააფართხალა ლიკა იმ შენმა დარტყმულმა ძმაკაცმა?!
– ქალებს არ ერჩის! რა ვუყო ამ ძეწკვს?
– აღარ ისროლო, გადავდექი ჭკუიდან! – ლიკას კივილი მოისმა მეზობელი ოთახიდან.
– ჯერ შენ დამეხმარე! – გოგო გვერდულად დაჯდა ლოგინზე და ბექამ ლიფი შეუკრა ზურგზე. მერე თბილ ბეჭზე აკოცა. გოგონამ კაბაც გადაიცვა და სარკის წინ რომ დადგა, სხვათაშორის ჰკითხა – მე რა მქვია, თუ გახსოვს?
– არ გინდა ეგ სლაბი ტექსტები! მშვენიერო...
– მშვენიერო?!
– თეა!
სახელოსნოდან ჩამიჩუმი აღარ ისმოდა. თეამ ყური ცქვიტა.
– მორჩა სროლას? – მაგრამ გიამ იმედი გაუქარწყლა.
ბახ, ბახ, ბახ, პიაუუ...
– ჯერი გამოცვალა ალბათ! – აუხსნა ყურებზე ხელაფარებულ თეას ბექამ, ჯინსები ჩაიცვა და კვლავ მოისინჯა კისერზე ჯვარი, – არა, ხელოსანს უნდა მივუტანო! ასე გაწყდება!
მერე სარკესთან მდგარ გოგოსთან მივიდა და თვითონაც შეათვალიერა საკუთარი თავი სარკეში.
– მოგწონს რასაც ხედავ? – ჰკითხა თეამ და საყურე გაიკეთა.
– ჩერესჩურ! – თვალები მინაბა ბიჭმა.
– შენს ცხვირპირზე გკითხე!
– ჩემი? – ბექა ჩაფიქრდა, – Хоть трусы на лицо надеваи! ეს რაღაა? ყელი ჩალურჯებული მაქვს! შენი ნაკბენია?
თეა შეიშმუშნა.
– მართალი გითხრა, არ მახსოვს!
– გვარიანი კბეჩი გცოდნია!