ძმობილი მელია და ძმობილი კურდღელი
ერთ საღამოს დედა დიდხანს ეძებდა თავის ბიჭს, ჯოელს, მაგრამ ვერც სახლში ნახა, ვერც ეზოში. უცბად ბიძია რიმუსის ქოხიდან ხმა შემოესმა. შეიხედა ფანჯრიდან და დაინახა, რომ ბიჭი გვერდით მოსჯდომოდა მოხუცს, თავი მხარზე მიედო და თვალებგაფართოებული უსმენდა.
ბერიკაცი კი უყვებოდა:
– სდია და სდია ძმობილმა მელიამ ძმობილ კურდღელს, კარგა ხანს სდია, ათასნაირად ცდილობდა, როგორმე დაეჭირა, მაგრამ კურდღელიც ათასნაირად ცდილობდა, რომ მელიას ვერ დაეჭირა.
– ჯანდაბამდის გზა გქონიაო, – თქვა ბოლოს მელიამ. სიტყვა დამთავრებული არ ჰქონდა, რომ გაიხედა და რას ხედავს: გზაზე ჩამრგვალებულ-ჩასუქებული კურდღელი გამოხტა და სკუპ-სკუპით მოკურცხლა.
– შენ ეი, ძმობილო, მოიცადე ცოტა ხანსო! – დაუძახა მელიამ.
– არა მცალია, ძმობილოო!
– შენთან საუბარი მწყურია, ძმობილო კურდღელოო!
– კარგი, მხოლოდ ახლოს არ მოხვიდე, სადაც დგახარ, იქიდან მელაპარაკე, რწყილი მასევიაო! – უთხრა კურდღელმა.
– გუშინ ძმობილი დათვი შემხვდა და ისეთი დღე დამაწია, კუდით ქვა მასროლინა – შენ და კურდღელი რატომ ვერა რიგდებითო, მეზობლები ხართ და ტკბილად უნდა ცხოვრობდეთო. მეც შევპირდი, რომ შენ მოგელაპარაკებოდიო, – უთხრა მელიამ.
კურდღელს ვითომ ძალიან გაუხარდა, მოიქექა კეფა და ეუბნება:
– ძალიან კარგი, ძმობილო. ხვალ ჩემთან გამოიარე, ერთად ვისადილოთ. მართალია, ბევრი არაფერი გვაქვს, მაგრამ ჩემი ცოლი და შვილები მაინც გამონახავენ რამეს, რომ გაგიმასპინძლდნენო.
– დიდი სიამოვნებითო, – დაეთანხმა მელია.
– აბა, გელოდებიო, – უთხრა კურდღელმა.
დაღონებულ-დასევდიანებული მივიდა შინ კურდღელი.
– რა დაგემართა, კაცო, – ეკითხება ცოლი.
– რა და, ძმობილმა მელიამ მითხრა, ხვალ სტუმრად გეწვევითო. ფხიზლად უნდა ვიყოთ, მოუმზადებლებს არ დაგვატყდეს თავსო, – ეუბნება კურდღელი.
მეორე დღეს ძამია კურდღელი და მისი ცოლი დილაადრიან ადგნენ და ბოსტანში წავიდნენ. წამოიღეს იქიდან კომბოსტო, სტაფილო, სატაცური და დიდებული სადილი გაამზადეს.
უცბად ერთ-ერთი ბაჭია, რომელიც ეზოში თამაშობდა, ყვირილით გაქანდა დედისკენ:
– ვაიმე, დედი, ბიძია მელია მოდისო!
მამამ სწრაფად სტაცა შვილებს ყურებში ხელი და დასხა, თვითონ და მისი ცოლი კი კართან გაჩერდნენ მელიას მოლოდინში.
ელოდნენ, ელოდნენ, მაგრამ მელია არ გამოჩნდა.
ცოტა ხნის მერე კურდღელმა ფრთხილად გაიხედა გარეთ. გაიხედა და სახლის კუთხეში მელიას კუდის წვერს მოჰკრა თვალი. მაშინვე დაკეტა კარი, დაჯდა, თათები ყურებს უკან შემოიწყო და დაამღერა:
სადაც ბაღ-ბოსტანია,
იქ კომბოსტოც ბევრია.
სადაც მელის კუდია,
იქ იქნება მელიაც.
დაამთავრა სიმღერა, შემოუსხდნენ სუფრას კურდღელი და მისი ცოლ-შვილი, უკვე ისადილეს კიდეც, მაგრამ ხელი არავის შეუშლია. მერე კი ძამია ზღარბი მოვიდა და კურდღელს უთხრა:
– ძმობილი მელია ბოდიშს იხდის: შეუძლოდ გავხდი და ამიტომ ვერ მოვედიო. ძალიან გთხოვს, ხვალ სადილად მეწვიეო.
მზე კარგა შემაღლებულიყო, როცა კურდღელი წამოხტა და მელიას სახლისკენ გაიქცა. რომ მიირბინა, ვიღაცის კვნესა შემოესმა. ოთახში შეიხედა და დაინახა, რომ მელია თივთიკის საბანში გახვეულა, ჩამჯდარა სავარძელში და ძალზე მისუსტებული გამოიყურება.
მიათვალიერ-მოათვალიერა იქაურობა კურდღელმა და სადილის მსგავსიც ვერაფერი დაინახა. მაგიდაზე ცარიელი ჯამი იდგა და გვერდზე ბასრი დანა ედო.
– ძმობილო მელიავ, სადილად ქათამი ხომ არა გაქვსო? – ეკითხება კურდღელი.
– დიახ, ძმობილო, თანაც – ვარიააო! – უთხრა მელიამ.
კურდღელმა გადაისვა ულვაშებზე თათი და ეუბნება:
– ძმობილო, კერძი უკამოდ ხომ არ მოგიმზადებია? ქათმის კერძს თუ კამა არა აქვს, ისე, რაღაცა, ვერა ვჭამო.
გახტა კარში კურდღელი და შევარდა ბუჩქებში, ჩაჯდა და მელიას დაელოდა.
დიდხანს ცდა არ დასჭირვებია, რადგანაც მელიამ მაშინვე გადაიძრო თივთიკის საბანი და გამოეკიდა.
კურდღელმა დაუძახა:
– ჰეი, ძმობილო! კამა, აგე, მანდ დავაწყვე, კუნძზე, მალე წაიღე, არ დაგიჭკნესო! – და მოკურცხლა.
მელიამ, რა თქმა უნდა, ვერ დაიჭირა.
ჩუქება
