ფორა საშუალო მზისიერ დროს სამი საათით უსწრებს დრო იმ ქალაქში, სადაც ახლა ჩვენი თვითმფრინავი დაეშვა.
თბილისში უკვე ღამე იყო.
ჰაერის ფოსოიანი შრე ისე გაიწელა და ისე ჰარმონიულად შეერწყა ოღროჩოღრო დასაფრენ ბილიკს, რომ მხოლოდ სამუხრუჭე ძრავთა ქშუილმა და სალონში ატეხილმა მქუხარე ტაშმა მიმახვედრა, რომ დავჯექით.
ამ ქალაქის გზამკვლევში, რომელიც წამოსვლის წინ რამდენიმე ხნით ადრე შევიძინე, სამანქანო გზების შესახებ იყო ინფორმაცია, საშინელ მდგომარეობაშიაო, და ახლა მე იმაზე ვფიქრობდი, ეტყობა, რაც ქვევით ხდება, ის ზევით, ქალაქის თავზე, აირეკლება და, ალბათ, ამიტომ იყო, ასე ჯაყჯაყით რომ ვიფრინეთ ბოლო ნახევარი საათი-მეთქი. ქალაქს აქვს თავისი აურა და ცა სხვადასხვა ადგილებში სხვადასხვანაირი რომ არის, ამას ადგილის მხოლოდ გეოგრაფიული მდებარეობა არ განაპირობებს. აურასთან დაკავშირებით მახსენდებოდა გზამკვლევის ავტორთა გაფრთხილებაც, რომ ამ ქალაქში ბევრი მჩხიბავია და თუ, ვთქვათ, ტურისტი სადმე განცხადებას წააწყდებოდა, დაახლოებით, ასეთს: „შეგისწორებთ აურას“, ინტერესის შემთხვევაში, საკუთარ თავზე უნდა აეღო პასუხისმგებლობა. ამ მჩხიბავების კლიენტებს უკვე დიდი ხანია ვამჩნევდი სალონში, – ჩემს თანამემამულე ტურისტებს, რომლებიც უსათუოდ გამოიჩენდნენ ინტერესს, რადგან მათ იცოდნენ, რომ ამ ქალაქში, სადაც ახლა ჩვენი თვითმფრინავი დაფრინდა, ყველაფერთან ერთად ეს საქმეც უფრო იაფი იყო, ვიდრე ჩვენთან, ბერლინში. ერთი მხრივ, ვფიქრობდი მე, სულაც არ არის ცუდი, რომ ეს ხალხი საკუთარ აურაზე ზრუნავს, რომ ამჩნევს, რაღაც არ აქვს წესრიგში, რაღაცაშია საქმე, მაგრამ ვგრძნობდი, რომ ისინი არ იყვნენ ამ რაღაცისკენ სწორი მიმართულების მპოვნელები და, შესაბამისად, სწორედ რომ სუსანას კლიენტურას განეკუთვნებოდნენ. თურმე ეს ქალბატონი, როგორც წამოსვლის წინ მიამბეს, ერთ-ერთი გამოჩენილი ჯადოქარი ყოფილა და მასთან ბევრი ცნობილი, ერთი შეხედვით, სერიოზული ადამიანიც კი დადის. სუსანა ჯერ კიდევ ამ რამდენიმე წლის წინ პატარა, კლდეებში ჩაფლულ ქალაქ ჭიათურაში ცხოვრობდა თურმე და, ალბათო, სიცილს ძლივს იკავებდა მოამბე, იმიტომ გახდა მჩხიბავი, რომ ფანჯარაში მოცქერალს, ის უბედური, კარუსელის კალათში მჯდომი კაცი, იმ დაწყევლილ დღეს ჭიათურის ერთ-ერთი უმაღლესი კლდიდან რომ მოწყდა, მთელ ქალაქს გადაუფრინა და კინოთეატრის წინ დაენარცხა, ან კომეტად მოეჩვენა, ან – ანგელოზადო.
ეს ამბავი სწორედ მაშინ გამახსენდა, ქვეყნის დანგრეულ საჰაერო ზონაში რომ შემოვედით, და გული სიხარულით მევსებოდა, რომ ჩვენი თვითმფრინავი უკვე იჯდა. სალონში, სადაც სულ ოცდაათ კაცამდე თუ ვიქნებოდით, თითქმის ყველანი ეკონომკლასის ნაწილში, კანტიკუნტად კიდევ ისმოდა ტაშისცემა. მე თავში ვიჯექი და ყველა რომ წამოიშალა, ადგილიდან არ დავძრულვარ, მინდოდა, სულ ბოლოს გავსულიყავი, იმ იმედით, რომ იქნებ პილოტი მენახა და ან მადლობა გადამეხადა, ან... ის რომ არ ყოფილიყო, შეიძლება ვერც გამოვფრენილიყავი, რადგან იმ დღეს მომხდარი ამბის გამო აეროპორტში დამაგვიანდა.
იმ დღეს მე, ტიბალტი და ახიმი თითქმის მთელი დღე ერთად ვიყავით. აგერ უკვე ერთი კვირა იყო, ჩემი თხოვნით ყოველდღე ვხვდებოდით, რადგან საჭირო იყო, ტიბალტი და ახიმი უფრო დაახლოებოდნენ ერთმანეთს. ჩემს იქ არყოფნაში ძაღლი ახიმს უნდა დაეტოვებინა და ვფრთხილობდი, რამე გაუგებრობას არ ჰქონოდა ადგილი. რა თქმა უნდა, ეს სპეციალური სეანსები აღარ იქნებოდა საჭირო, სესილია რომში, ჩემს სიდედრთან რომ არ წასულიყო ალესანდროსთან ერთად. რომ მცოდნოდა, ჩემი უფროსი მაინცდამაინც მე გამიშვებდა მივლინებაში, ვთხოვდი სესილიას და ერთი კვირით გადადებდა წასვლას, მაგრამ უკვე გვიან იყო და ამიტომაც ჩვენს მეზობელსა და ოჯახის მეგობარ ახიმს ვთხოვე დახმარება. სიხარულით დამთანხმდა. თვითონ თუ იცის, ჩემთან რომ უნდა დარჩეს, თანახმა თუ არისო, ხუმრობდა და, როგორც ყოველთვის, ხმამაღლა, გულიანად კისკისებდა. ყოველთვის მიკვირდა, რომ ის, ისეთი გარეგნობის ადამიანი, ამ მოულოდნელ ხმას გამოსცემდა. საშუალოზე მაღალი იყო, ცოტათი ჩაფსკვნილი, პატარა მუცლის გამო ოდნავ უკან გადახრილი და თითქოს მედიდური. წვერს ატარებდა, წინ შეთხელებული თმა უკან გრძლად ჰქონდა ჩამოზრდილი. ეტყობოდა, საერთოდ, თმიანი იყო, რადგან გულმკერდის ბალანი ყელამდე ამოსდიოდა და ბუთქუნა, კოტიტათითებიანი ხელებიც, რომელთაც საუბრის დროს სულ მოუსვენრად ამოძრავებდა, დაბანჯგვლილი ჰქონდა, ისე, რომ დიდი, ფირუზისთვლიანი ბეჭედი, მარჯვენა ხელზე რომ ეკეთა, გეგონებოდათ, თვალსაჩინოებისათვის შავ ხავერდზე დევსო, ისე, როგორც იუველირთან, გახსნილ კოლოფში, განსაკუთრებულ სამკაულს რომ წარმოადგენენ ხოლმე. იუველირს რას ვამბობ, სამკაულს თვითონ ახიმთან ნახავდა კაცი, თუ ნახავდა. აგერ უკვე მეშვიდე წელი იყო, მათემატიკის მასწავლებლობას თავი დაანება და სამკაულებით ვაჭრობას მიჰყო ხელი. განუწყვეტლივ მოგზაურობდა და მსოფლიოს ყველა კუთხიდან (განსაკუთრებით აზიის ქვეყნებს ეტანებოდა) უზომო რაოდენობით ჩამოჰქონდა ნაირ-ნაირი სახის სასალუქო, რასაც მერე ქალაქის ცენტრში მდებარე თავის პატარა მაღაზიაში წარმოადგენდა ხოლმე. ისე, მთელი
ჩუქება
