ხალიჩის ქვეშ - სენტ-პანკრასი და კინგს-კროსი
ლონდონში ერთ მოედანზე ორი სადგური იდგა. ერთს სენტ-პანკრასი ერქვა, მეორეს – კინგს-კროსი. მთლად ახლო მეზობლები იყვნენ და გაუთავებლად კინკლაობდნენ, არა მე გჯობივარ, არა მეო.
– ჩემს ბაქნებთან მარტო ორთქლმავლები კი არა, თბომავლებიც ჩერდებიან ხოლმე, – ტრაბახობდა სენტ-პანკრასი.
– დიდი ამბავი! თბომავლები ჩემთანაც ჩერდებიან, – მიუგებდა კინგს-კროსი.
– მე რესტორანიც მაქვს, – ამბობდა სენტ-პანკრასი.
– რესტორანი მეცა მაქვს.
– ჩემი კვირაობითაც კი ღიაა.
– ჩემიც, ბატონო!
კინგს-კროსმა უცებ ვერ იპოვა პასუხი, ცოტა დაფიქრდა და მერე წამოიძახა:
– მე ათი ბაქანი მაქვს, შენ კი – შვიდი.
– სამაგიეროდ, ჩემები ორჯერ გრძელია შენს ბაქნებზე, – მიუგო სენტ-პანკრასმა, – თანაც შენი საათი სულ უკან რჩება.
კინგს-კროსის საათს სიბრაზის ცეცხლი წაეკიდა და ისე გარეკა, რომ ცოტა ხანში უკვე სენტ-პანკრასის საათი ჩამორჩა უკან. სენტ-პანკრასის საათმა რომ ეს დაინახა, მეზობელმა რად გამასწროსო, ისიც გაცხარდა, გარეკა და გარეკა. კინგს-კროსის საათი ხომ უკან აღარ დაიხევდა, ახლა ის დააწვა უფრო გამეტებით. ნახეს მატარებლებმა ეს და ისინიც თავპირისმტვრევით გაქანდნენ, რომ არ დაჰგვიანებოდათ. მიერეკებოდნენ საათები და მიერეკებოდნენ მატარებლები. ისე გახურდნენ მატარებლები, იმის დროც აღარ რჩებოდათ, მგზავრები ბაქნებზე გადაესხათ. შეცვივდებოდნენ სადგურში და გამოცვივდებოდნენ უკან. მგზავრები ხომ მთლად გადაირივნენ, იქნევდნენ ქოლგებს ფანჯრებიდან და ყვიროდნენ:
– გაჩერდით! გაჩერდით!
მაგრამ მატარებლები თავისას განაგრძობდნენ.
– არ შეგვიძლია, – იძახდნენ ისინი, – რომ გავჩერდეთ, დაგვაგვიანდება, აგერ საათს შეხედეთ!
სიმართლე იყო. საათები ისე მიერეკებოდნენ, ჯერ დილა რიგიანად არ ეჩვენებინათ და უკვე საღამოს აჩვენებდნენ.
მზეც კი საგონებელში ჩავარდა.
– ნამდვილად მე ჩამოვრჩი, – გადაწყვიტა ბოლოს და გამალებული წავიდა ცის თაღისკენ.
ლონდონის მცხოვრებლებსაც ცუდი დღე დაადგათ. წამოცვივდებოდნენ ლოგინიდან და იმ წუთასვე დასაძინებლად წვებოდნენ, თვალს ძლივს მოხუჭავდნენ და ისევ ფეხზე იყვნენ, სამუშაოზე მიიჩქაროდნენ. ბავშვები ხომ სულ სკოლის გზაზე იყვნენ. ვერ მოასწრებდნენ პასუხს, ორჯერ ორი რომ ოთხია, და ისევ შინისკენ გარბოდნენ.
ბოლოს და ბოლოს ლონდონის ლორდ-მერმა დედოფალს მოახსენა:
– თქვენო უდიდებულესობავ, როდემდე უნდა გაგრძელდეს ასე. წინადადება შემომაქვს, იუსტონის სადგური მედლით დავაჯილდოვოთ. მაშინ ეს ჩვენი სადგურები შურით აღივსებიან და კინკლაობას შეწყვეტენ.
– უმშვენიერესი იდეაა! – თქვა დედოფალმა.
და აი, იგი გამობრძანდა ბუკინგემის სასახლიდან ლორდ-მერის, ცხენოსანი გვარდიისა და სასულე ორკესტრის თანხლებით. სულ წინ პრემიერ-მინისტრი მიდიოდა და წითელი ხავერდის ბალიშით ოქროს მედალი მიჰქონდა.
როცა დედოფლის კორტეჟი კინგს-კროსს მიუახლოვდა, სადგურებმა კამათი შეწყვიტეს და დედოფალს მიაჩერდნენ:
– ამას რას ვხედავ, სენტ-პანკრას! – წამოიძახა კინგს-კროსმა, – შეხედე ერთი.
– ვხედავ! – მიუგო სენტ-პანკრასმა, – იუსტონის სადგურს აჯილდოებენ იმის გამო, რომ თხუთმეტი ბაქანი აქვს. ასეთ სამართალს რა ვუთხრა. ვითომ იუსტონი შენ გჯობია რამით?
– შენ შენზე თქვი, განა შენ კი შეგედრება? – თქვა კინგს-კროსმა.
სენტ-პანკრასი გაოცდა. მერე იფიქრა, ჩხუბს ისევ მშვიდობა სჯობს, როგორიც უნდა იყოს ისო, და კინგს-კროსს მიმართა:
– შევრიგდეთ, კინგს-კროს.
– შევრიგდეთ! – მიუგო კინგს-კროსმა.
სადგურები შერიგდნენ და ის დღეა და ის დღე, აღარ წაკინკლავებულან. მათი საათებიც აღარსად მიიჩქარიან, აღარ მიიჩქარიან მატარებლებიც. ყველა კმაყოფილია.
– თქვენ დიდად ჭკვიანი კაცი ხართ, ლორდ-მერო! – ბრძანა დედოფალმა.
– დიდად გმადლობთ, თქვენო უდიდებულესობავ! – მიუგო ლორდ-მერმა.
ჩუქება
