პროლოგი ალქიმიკოსმა ვიღაც მოგზაურის მოტანილი წიგნი აიღო. წიგნს ყდა შემოფლეთილი ჰქონდა, მაგრამ ავტორის სახელს მიაგნო – ოსკარ უაილდი, – გადაშალა და ნარცისის ამბავი ამოიკითხა.
ალქიმიკოსმა იცოდა მითი მშვენიერ ჭაბუკზე, რომელიც მთელი დღეების განმავლობაში ნაკადულში იცქირებოდა და თავისი გამოსახულებით ტკბებოდა. ნარცისი ისე გაერთო საკუთარი თავის ცქერით, რომ, ბოლოს და ბოლოს, წყალში ჩავარდა და დაიხრჩო, ნაპირზე კი ყვავილი ამოვიდა, რომელსაც მისი სახელი ეწოდა.
მაგრამ ოსკარ უაილდი ამ ამბავს სხვაგვარად ჰყვებოდა:
„ნარცისის დაღუპვის შემდეგ ტყის ნიმფებმა – დრიადებმა – შეამჩნიეს, რომ ნაკადულის წყალი ცრემლებისაგან დამლაშებულიყო.
– რა გატირებს? – ჰკითხეს დრიადებმა.
– ნარცისს დავტირი, – უპასუხა ნაკადულმა.
– არც არის გასაკვირი, – დაეთანხმნენ დრიადები, – ტყეში მიმავალს ჩვენ ყოველთვის უკან მივდევდით, შენ იყავი ის ერთადერთი, ვინც მის მშვენიერებას ახლოდან ხედავდა.
– ლამაზი იყო? – იკითხა ნაკადულმა.
– ეგ შენზე უკეთ ვინ უნდა იცოდეს, – გაოცდნენ ტყის ნიმფები, – დილიდან საღამომდე შენს ნაპირთან იყო ჩამომჯდარი და ტალღებში იცქირებოდა.
ნაკადული დიდხანს დუმდა, ბოლოს კი უპასუხა:
– მე არასდროს შემინიშნავს. ჩემს ნაპირზე ჩამომჯდარი ნარცისი წყალში იხედებოდა და მის თვალებში ჩემი სილამაზე ირეკლებოდა“.
„რა მშვენიერი ამბავია“, – გაიფიქრა ალქიმიკოსმა.
ჩუქება
