თქვენ თუ ამ ჩანაწერს კითხულობთ ესე იგი მე მკვდარი ვარ და სადმე ისეთ ადგილას ვწევარ სადაც ჩემს პოვნას აზრი არ აქვს. მე დეტექტივი აქსელ ჯონსონი ვარ პატარა ქალაქ ნოქსვილიდან, სადაც ბავშვობაში თითქოსდა არაფერი მაკლდა, არც ფული და არც გართობა. ახლა აქ ამ ოთახში ვზივარ, სადაც კედლები ნესტიანია და ძალიან მყრალი სუნი აქვს, ვზივარ ლივინგსტოუნის სასტუმროს ცარიელ ოთახში, სადაც იმედი მაქვს, რომ მოგნება ცოტა მაინც გაუჭირდებათ და ვიმალები. რამდენიმე საათი დამრჩა, რაც ჩემივე სასარგებლოდ უნდა გამოვიყენო და გამოძიების დროს გაკეთებული დღიური ცოტა უფრო განვავრცო, რომ მხოლოდ ჩემთვის არ იყოს გასაგები და ყველამ გაიგოთ. მინდა ეს სათანადო ადამიანმა ნახოს, ვინც ყველაფერს ჩემი თვალით შეხედავს და ამ დღიურს, რომელიმე პრესტიჟულ გაზეთში დაბეჭდავს. ის გააკეთოს რაც მე ვერ შევძელი და მართლმსაჯულებას ფარდა ჩამოხსნას. ეს დღიური მხოლოდ მშრალი ფაქტებისგან შემდგარი დოკუმენტია და მინდა თქვენამდე ასე არ მოვიდეს და უფრო თვალნათლივ დაგანახოთ თუ როგორ მოხდა ეს ყველაფერი.
ყველაფერი იმით დაიწყო, რომ ერთი გაუთვალისწინებელი მკვლელობა მოხდა და მის გამოსაძიებლად მე ჩავერთე. მკვლელობა უჩვეულოდ იყო ჩადენილი და საქმეს ჩემი გამოცდილების მქონე ადამიანი თუ შეასრულებდა. თან ეტყობოდა, რომ არაპროფესიონალის ჩადენილი იყო. ეს მოხდა 2008 წლის 22 სექტემბერს, როცა მეზობლებმა ორი ადამიანის ყვირილის ხმა გაიგეს და ამ დროს ერთ-ერთი შენობის სახურავიდან გადმოვარდა, მკვლელი რა თქმა უნდა მიიმალა, მაგრამ არა დიდი ხნით.
22 სექტემბერი
ვოლსტრიტზე ნაპოვნია კაცის გვამი, რომელიც საშუალო სიმაღლის 34 წლის ცოლიანი უნდა ყოფილიყო. ერთ-ერთი მაღალსართულიანი შენობის სახურავიდან განზრახ გადმოაგდეს, მაგრამ ასეთი ადამიანის შენობაზე ყოფნას ვერ ვადასტურებთ, ვიფიქრებდით, რომ ეს თვითმკვლელობაა, ერთი გარემოება რომ არა. მეზობლებმა ყვირილის ხმა გაიგეს. ორი მამაკაცი ერთმანეთს ეკინკლავებოდნენ და მათი თქმით ერთი მოკლულის ხმა იყო, მათი თქმით ის რობერტ უილიამსი იყო, რომელიც კორპუსის თავი იყო და ყველას უკვირდა მისი ასეთი დასასრული. მე ვთვლი, რომ ეს კაცი რაღაც სერიოზულ ამბავში გაეხვა და იქიდან გამოძრობა არც ისე ადვილი აღმოჩნდა. ჩანს, რომ შეუძლებელიც.
მაშინ ახალი დაბრუნებული ვიყავი ნორვეგიიდან, სადაც ერთი ძალზედ რთული დანაშაულის გამოძიება მიხდებოდა, მაგრამ უკან ხელცარიელი დავბრუნდი. ის საქმე ჩამივარდა. იმის იმედითღა ავიღე ეს საქმე, რომ ამით ჩემს შელახულ ღირსებას დავიბრუნებ-მეთქი, ამის დიდი იმედი მქონდა. ახლა კი ის იმედიც გადამეწურა და ისე მიმიმწყვდიეს მათ დაგებულ მახეში, როგორც თაგვი ადვილად გაებმება ხაფანგში, სადაც ყველი ხვდება. დიახ ჩემი თავი ახლა იმ ვირთხას მაგონებს, რომელსაც საქმე დაუდეს და ისიც მას მიჰყვა, ხოლო არ იცოდა მის ბოლოში ვინ იდგა. ახლა ვფიქრობ და ვაანალიზებ ყველაფერს, მაგრამ უკვე გვიანია.
23 სექტემბერი
ზოგის თქმით მას ვალები ჰქონდა და დეპრესიაში იყო, მაგრამ ზოგი იმასაც კი ამტკიცებს, რომ როცა ვხედავდი მშვენიერ ხასიათზე იყო და არაფერი აწუხებდაო, ასე რომ ეს ჯერ-ჯერობით ვერ დამეხმარება იმის გასაგებად თუ რა მოხდა სინამდვილეში. ის სატელეფონო კომპანიაში მუშაობდა ოპერატორად, რომლის მოვალეობაც ხალხის დაკვალიანება იყო სხვადასხვა საკითხში. ორი დღით ადრე მის სიკვდილამდე დაფიქსირდა უკანონო შეღწევა მათ სისტემაში რობერტ უილიამსის სახლიდან. ეს კავშირში უნდა იყოს მკვლელობასთან. რაში დასჭირდა მას იმის მომიზეზება, რომ ავად იყო და სახლიდან აგრძელებდა სამუშაოს. ეს ორი დღე არ გამოჩენილა სამსახურში და არც გარღვევა შეუმჩნევიათ ტექნიკოსებს. ეს მხოლოდ მისი სიკვდილის შემდეგ მოხერხდა.
ამ დღეს ყველაფერი რიგზე ვერ იყო. დაკითხვის დროს ტაილერს შევამჩნიე სახეზე ნერვიულობდა და ძალიან უჭირდა ჩემთვის პასუხების გაცემა. მან იცოდა რაღაც, რაც სხვებმა არ იცოდნენ და ამის გაგება მხოლოდ ერთი ხერხით შეიძლებოდა, უნდა მეგრძნობინებინა, რომ ყველაფერს ვხვდებოდი. ისეთი ტიპის კაცი იყო, რომ მუქარა მასზე არ გაჭრიდა და მხოლოდ იმით დავჯერდი და ყველაფერი ისე გავაკეთე, როგორც საჭიროდ ჩავთვალე. ეს იმ დღეს გაკეთებული მეორე ჩანაწერი იყო.
23 სექტემბერი
ტაილერმა, მის მოპირდაპირე ბინაში მცხოვრებმა იცოდა, რომ რობერტის ცხოვრება არ იყო ისეთი სრულყოფილი, როგორიც ბევრს ეგონა. მას ენდობოდა და ბევრ რამეს უყვებოდა, თავისი ცხოვრების დეტალებს. ვალები ჰქონდა ისეთი სერიოზული და გავლენიანი ადამიანებისგან, რომლებთანაც ხუმრობა არ შეიძლებოდა.ისიც კი უთქვამს რაღაც ისეთი ვიპოვე, რაც იმ პრობლემების და ვალების თავიდან მოცილებაში დამეხმარებაო, მაგრამ რა ეს არ დაუკონკრეტებია. მხოლოდ ის ვიცი, რომ ეს ადამიანი არ იტყუებოდა. მის ქცევებში ჩანდა, რომ შეშინებული იყო. ის აშინებდა, რაც იცოდა. ის სასტიკ მკვლელობას შეესწრო და მისგან ეს მოულოდნელი არ ყოფილა, გარდაუვალიც კი იყო ისეთი რეაქცია, რაც მას ჰქონდა. ეს მკვლელობაა, აშკარა მკვლელობა, რომლის უკანაც ნებისმიერი ვინმე შეიძლება იმალებოდეს. ამის დადგენა ჩემი ვალია.
ჩუქება
