ხვალ ხუთშაბათია

1. მაღვიძარამ ჩვეულ დროს დარეკა - ზუსტად 8 საათზე. მაგრამ თეონას უკვე ეღვიძა. სიმართლე ითქვას და მაღვიძარა სულაც არ სჭირდებოდა, თავისით შეეძლო ნებისმიერ დროს გაღვიძება, იმისდა მიუხედავად, თუ როდის დაიძინებდა. შეეძლო, სულ არ დაეძინა, მაგრამ უკვე აღარ სჭირდებოდა ღამის თენება - ბავშვები გაიზარდნენ და მუცელი აღარ სტკიოდათ, მუდმივი სამსახური არ ჰქონდა, თარგმნას დღისითაც ასწრებდა და არც ლოგინში ეწვინა საყვარელი ადამიანი, მასთან ალერსში რომ დასთენებოდა.
თეონა გუნია ორი შვილის მარტოხელა დედა იყო. პირველი ქორწინებიდან ჩვიდმეტი წლის გოგო ჰყავდა, რომელიც ქალაქ ბოსტონის საბალეტო სკოლაში სწავლობდა და თეონას ბავშვობის მეგობარ მარიკასთან ცხოვრობდა. მარიკა ამერიკის შეერთებული შტატების მოქალაქე იყო და თავისუფლად შეეძლო საქართველოში ჩამოსვლა და მერე ისევ უკან დაბრუნება, მაგრამ ამას არ აკეთებდა. ბოლო რვა წლის მანძილზე მხოლოდ ერთხელ იყო თბილისში, ისიც დედის გარდაცვალების გამო. ეგ იყო და ეგ.
“ მე მაგ ქვეყანამ ყველაფერი წამართვა, ჩემი ცხოვრების საუკეთესო წლებმა ომსა და უბედურებაში გაიარა. ჩვენ დაკარგული თაობა ვართ, კრეტინი პოლიტიკოსების ინტერესებს შეწირული თაობა, ნავთის და პურის რიგში მდგარი თაობა, რომელსაც არც ჰკითხეს, ისე ჩაურეცხეს უნიტაზში ცხოვრების საუკეთესო წლები და შენ გინდა, რომ მე მაგ ჯოჯოხეთში დავბრუნდე?! არასოდეს! ჩემი სამშობლო იქაა, სადაც მე ბედნიერი ვარ, ვერავის შევეწირები! ” შეწირვას არც არავინ სთხოვდა. თეონა მეგობარს არც ეკამათებოდა და არც ეთანხმებოდა. “ ერთადერთი, იმას გთხოვ, ნანიკოსთან მაინცდამაინც ნუ გალანძღავ ამ ჩვენს საწყალ სამშობლოს, შენს ჭკუაზე არ გადაიყვანო! ” – თეონას სათხოვარზე მარიკა პასუხობდა, რომ ნანიკო უკვე დიდი გოგოა და იმაზე მეტი ესმის, ვიდრე ამათ ესმოდათ და გაეგებოდათ ჩვიდმეტი წლის ასაკში და ყველა ადამიანს აქვს უფლება იცხოვროს იქ, სადაც უნდა და თუ ნანიკო ამერიკაში ცხოვრებას გადაწყვეტს, არაფერი ამაში ტრაგიკული არ უნდა იყოს. “ საქართველოში რომ ეპატიჟები, რას სთავაზობ, უკაცრავად?! ” – ბრაზდებოდა მარიკა, “ ერთი შენობა ჰქონდა საბალეტო სკოლას და ისიც დაინგრა, რა ქნას ნანიკომ, დაელოდოს, როდის ააშენებენ? ” კიდევ ბევრ სალანძღავ სიტყვას იტყოდა მარიკა საქართველოსა და ქართველების მისამართით და კიდევ ერთხელ ეტყოდა აკანკალებულ თეონას: - ნუ გეშინია, შენი შვილი არ დაიკარგება, რაც მთავარია, მაქაურობას გამოასწროო. თეონა თავს იმით იმშვიდებდა, რომ ნანიკოს მომავლისთვის ასე სჯობდა, “ ინგლისურსაც კარგად ისწავლის, დაამთავრებს სკოლას და ამასობაში აქაურობასაც იქნებ ეშველოს, აბა, როდემდე ვიქნებით ასე? ” – ფიქრობდა თეონა და მთელი მზრუნველობა მეორე შვილზე გადაჰქონდა. ზუკა მეხუთე კლასში სწავლობდა, მამა არც კი ახსოვდა.
თეონას მეორე ქორწინება პირველთან შედარებით ხანმოკლე აღმოჩნდა, - ის დაქვრივდა და ორი შვილით გაყინულ და ჩაბნელებულ თბილისში აღმოჩნდა, რაც ოცდახუთი წლის ადამიანისთვის საკმაოდ მძიმე იყო. მდგომარეობას სამი მოხუცებულიც უმძიმებდა, ბებია და ბებიის დები, ბაბა და ბაბი.