კიბეები ცაზე „ცხრა ძმათ მეათედ მიმიღეს,
პირზე მაყარეს ვარდები ...“
გიორგი ლეონიძე
***
- ლევან! თათბირზე გვეძახიან, - ჩემს ოთახში შემოდის მესამე განყოფილების უფროსი გია შადური.
- მარტო ჩვენ თუ ბიჭებთან ერთად?
- ყველა შემოდითო, არ ვიცი რა ხდება - მპასუხობს გია.
ჩემებს ტელეფონით ვურეკავ და სამმართველოს უფროსის კაბინეტში ვიკრიბებით.
- ბატონო ოფიცრებო! - მოგვმართა სამმართველოს უფროსმა, - გაიცანით, ჩვენი ახალი თანამშრომლები, ლეიტენანტები გიორგი პაპასკირი და არჩილ გუნავა.
გრძელი მაგიდის ბოლოს მჯდომი ორი ახალგაზრდა მათი გვარების ხსენებაზე მყისვე წამოხტა ფეხზე.
- ორივეს უშიშროების აკადემია აქვთ წარმატებით დამთავრებული და ჩვენს სამმართველოში განაწილდნენ. ლევან, პაპასკირი შენს განყოფილებაში იქნება, გუნავა კი შადურთან ჩაირიცხება, გასაგებია?
- გასაგებია, ბატონო გენერალო, - ფეხზე წამოვდექით მე და შადური.
- ჰოდა, თუ გასაგებია, თავისუფლები ხართ, სულ ეს მინდოდა მეთქვა, წადით და საქმეს მიხედეთ!
- სამოქალაქო განათლება რა გაქვს? - ვეკითხები დერეფანში პაპასკირს.
- თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტი დავამთავრე, იურიდიული ფაკულტეტი, - მპასუხობს მორიდებულად, თან ცხვირსახოცით სახიდან ოფლს იწმენდს.
- შეგიძლია ჰალსტუხი მოიხსნა და პიჯაკი გაიხადო, - ვეუბნები და თან ჩემი ოთახის კარს ვაღებ, მართლა ძალიან ცხელა.
- გმადლობთ, ბატონო მაიორო.
- აი, ეს არის შენი მაგიდა და სეიფი. დოკუმენტებს ყოველთვის სეიფში შეინახავ და ჩაკეტავ. მაგიდაზე არასოდეს არც ერთი ფურცელი არ დატოვო.
- გასაგებია, ბატონო ლევან.
- დღეს ამ საქმეს გაეცანი, თუ რამე ვერ გაიგო, გვერდით ოთახში ვიქნები, -კარისკენ მივდივარ.
- ბატონო მაიორო, შეკითხვა თუ შეიძლება?
- გისმენ!
- იარაღს როდის ავიღებ?
მეღიმება, ყველა ახალმოსული თითქმის ამ შეკითხვით იწყებს, მაგრამ ვცდილობ, სერიოზულად ვუპასუხო:
- ეგ სამეურნეო სამმართველოში უნდა გაარკვიო.
- კარგით, გმადლობთ.
- მშობლები რას საქმიანობენ? - ვეკითხები კართან მისული.
- მამა და ძმა სოხუმის დაცვის დროს დამეღუპა, მე დედასთან ერთად ვცხოვრობ სასტუმრო „აფხაზეთში“, - მპასუხობს და ფეხზე დგება.
- დაჯექი, დაჯექი, გიორგი, არ არის საჭირო ყველა კითხვაზე ფეხზე წამოხტომა, - ვეუბნები და ვგრძნობ, გულში რაღაც ჩამწყდა, ჯიბიდან სიგარეტს ვიღებ და ოთახიდან გავდივარ. „აშკარად კარგად აღზრდილი ბიჭი ჩანს“, - ვფიქრობ შადურის ოთახისკენ მიმავალი.
ოთახში სამნი სხედან. ჩემს დანახვაზე შადურის ორი ძველი თანამშრომელი მყისვე ფეხზე დგება, ახალი კი ზლაზვნით წამოდგა, პერანგმოღეღილს, ოქროს მსხვილი ძეწკვი მოუჩანს.
- გია სად არის, ბიჭებო? - ვეკითხები შადურის თანამშრომლებს.
- სამმართველოს უფროსმა დაუძახა და მალე შემოვა, ბატონო ლევან, - მეუბნება მალხაზ შენგელია. ცოტა ხანში კარი იღება და აღელვებული სახით შადური შემოდის, თვალს მიკრავს, იარაღს იხსნის და სეიფში აგდებს.
- აღარ შემიძლია ამდენის ატანა! უნდა დავწერო პატაკი და წავიდე, მორჩა! წყნარი ცხოვრება ჩვენც ხომ გვეკუთვნის.
- რა იყო, რა ხდება? - ვეკითხები და თვალს ახალი თანამშრომლისკენ ვაპარებ, აშკარად დაძაბული გვისმენს.
- რაღა რა ხდება, ლევან, ისევ ჩვენს განყოფილებას დაავალეს დახვრეტების შესრულება.
- კი, მაგრამ წინა კვირას თქვენ ხომ დახვრიტეთ ოთხი კაცი?
- დავხვრიტეთ, მაგრამ ვარლამიჩმა, კიდევ ორი კაცია დასახვრეტი და ახალი თანამშრომლებიც ჩართეთო! - ასე დაგვავალა.
- რას იზამ, უნდა გავუძლოთ, ჩვენი სამსახური ასეთია, - „ვამშვიდებ“ გიას და მხარზე ხელს ვარტყამ.
ძველი თანამშრომლები ოთახიდან გადიან, ახალს კი ფერი აღარ ადევს სახეზე, დაბნეული გვიყურებს ხან მე, ხან- შადურს. მისი ქედმაღლური და დამცინავი გამოხედვა, სულ რამდენიმე წუთის წინ რომ დასთამაშებდა სახეზე, სადღაც გამქრალიყო, თვალები აუწყლიანდა.
რომ არ გამეცინოს, სიგარეტს ვუკიდებ და ოთახიდან გამოვდივარ, გიაც უკან მომყვება, მასაც ეცინება.
- მგონი, ცოტა ზედმეტი მოგვივიდა, - ვეუბნები ღიმილით.
- ეგ ბიჭი თავიდანვე არ მომეწონა. ჩემებისთვის უთქვამს, მამაჩემი და მინისტრი ძმაკაცები არიან, ნახეთ, სულ მალე სად გავიჩითებიო.
- რაღა დაგიმალო და პირველი შეხედვით არც მე მომეწონა, - დავეთანხმე მეგობარს.
- შენი როგორია?
- არა უშავს, წესიერი ბიჭი ჩანს, სოხუმიდანაა.
უცბად გიას ოთახის კარი იღება, ჩვენმა ახალმა თანამშრომელმა, ხელში ფურცლით, შურდულივით ჩაგვიქროლა, პირდაპირ სამმართველოს უფროსის მისაღებში შევარდა. მე და შადურმა ერთად გავაყოლეთ თვალი. რამდენიმე წუთში მისაღების კარი გაიღო, საიდანაც გუნავა გამოვარდა და ისე, რომ ჩვენთვის არც შემოუხედავს, კიბეზე დაეშვა. მას მალე ეკა,- სამმართველოს უფროსის მდივანი, გამოჰყვა.
- რა ხდება, ხალხო? ლევან, შენ და შადურს სასწრაფოდ გიბარებთ
ჩუქება
