ჯოჯოხეთი - ქება პირველი უსიერ ტევრში, ამ ცხოვრების ნახევარგზაზე*
ანაზდეულად გამოვფხიზლდი გზადაკარგული.
ენა ვერ იტყვის, თუ რამდენად იყო ტყე იგი
4. უკაცრიელი, უდაბური და გაუვალი.
თვით მოგონებაც წამიერი ერთხელ ხილულის
საშინელია ამჟამადაც და შემზარავი.
7. ეს მოგონება თვით სიკვდილზე უმწარესია,
მაგრამ მე მინდა ჯერ მოგითხროთ სულ სხვა საგნებზე,
იმათ ხილვათა მისაწვდომად, განსაცხადებლად.
10. ვეღარ გიამბობთ, ვით დავკარგე მე გზა მართალი,
თურმე ჩემს თვალებს მორეოდა ეგზომად რული.
ჯერაც ჭალაკი საშინელი არ გამეარა,
13. ბექობი რამე მეყსეულად შემომეხეჩა,
ზე ავიხედე, დავინახე: ცთომილის სხივებს
ზეთავი მთისა შეემოსათ უცხო არილით.
16. აჰა, დაოკდნენ გულის ჩემის ტბისა ზვირთები,
წარსული ღამის სიმძიმილი გამომინელდა,
და ვით მენავე ზღვაურისგან გამორიყული,
19. თვალს რომ შეავლებს ამბოხებულ ზღვის მღელვარებას,
ასევე ჩემი მწუხარებით ვნებული გული
უკუ მოიქცა და გასცქერის მიჯნას გადავლილს,
22. რომლის ბადალი კაცს ხორციელს არ გადულახავს.
ოდნავი შვება მოვუპოვე ჩემს ნაგვემ სხეულს,
ამოვისუნთქე, მოვიკრიფე ისევე ღონე.
25. მივყევ უდაბნოს მცირე ბილიკს ზემოდ მიმავალს,
და როცა კალთას გორმახისას შევადგი ფეხი,
შემომეფეთა მე უეცრად ფეხმარდი ბაბრი*,
28. ფორეჯებიან, ჭრელი ბეწვით გარემოსილი,
შემომცქეროდა, მომნუსხველი, ჯიქური მზერით,
მითვალთვალებდა, არც ლამობდა აქცევას გზისას.
31. ისე ბეჯითად გადამიჭრა გზა გასავლელი,
შევსდექ მრავალგზის, შევყოყმანდი და განვიზრახე:
შემობრუნება, გზის დათმობა და უკუქცევა.
34. ეს იყო ჟამი მიწურული გარიჟრაჟისა,
როს მზე ისწრაფვის კაბადონზე ამოსასვლელად
მკრთალ ვარსკვლავების ასაბიით გარემოცული,
37. როს სიყვარული ღვთაებრივი ანიჭებს ძალას
და ამოძრავებს ამ მშვენიერ ციურ ცთომილებს,
სხივთა ირაო გაიელვებს ლურჯ ცადაქნილზე.
40. უცხოდ ნაქარგი ბაბრის ტყავი და განთიადი
ჩემს სულს დაქანცულს ესალბუნა, შემესხა ფრთენი
და აღორძინდა კვლავ იმედის ნიჭი ჩემს გულში,
43. ანაზდეულად შემომენთო შიშისა ზარი:
გამომეცხადა დაღრენილი, მძვინვარე ლომი*;
თავაწეული იგი ჩემსკენ მოისწრაფოდა.
46. მოძუნძულებდა დამშეული, პირქუში მხეცი,
ტორების ჩქამზე ცახცახებდა თავათ ჰაერიც.
შემდეგ ვიხილე მომავალი ჩემსკენ ძუ მგელი*.
49. გამხდარი იყო, ეტყობოდა ვნება ყოველი
ხორცისმიერი, ბიწიერი მას დაკისროდა.
თვალთაგან მისთა მონაბერმან საშინელებამ
52. მწვერვალზე ასვლის იმედები გამინიავა.
როგორც მავანი კაცი ბედით გალაღებული,
გახარებული ხელმარჯვობით, განძის მოხვეჭით,
55.ერთ უხიაგ დღეს გაკოტრდება და დამწუხრდება.
მეც ისე შევკრთი ამ ტყიერის შემოხვდომისას,
და მივაშურე იმ მიდამოს, სადაც დილის მზე
58.სხივდაფანჩული ბნელ ორწოხებს შეხიზნებოდა.
შეველ ტაფობში, შემეყარა აქ კაცი ვინმე,
რომლის ძახილი მომესმოდა ჟამგამოშვებით.
61.გავეხმაურე ამ მარტომყოფს ვრცელ უდაბნოში,
ვუყივლე, ვარქვი: „შემიბრალე, მოიღე სიტყვა,
„ვინაც არ იყვე, გინა კაცი და გინა ლანდი“.
64.შემომესიტყვა: „არ ვარ კაცი, ოდესღაც ვიყავ,
„მშობელნი ჩემნი ლომბარდიის* ყოფილან მკვიდრნი,
„იქ, მანტუაში დარწეულა მათი აკვანი.
67. „მე დავიბადე იულიუს კეისრის ჟამსა,
„რომში ვცხოვრობდი, როს ავგუსტუს მეფობდა ქველი
„და მატყუარა, ცრუ ღმერთები დათარეშობდნენ.
70. „პოეტი ვიყავ და ანქიზეს ვაჟს ვუმღეროდი
„მძლე ილიონის დაწვის შემდეგ რომში ჩამოსულს.
„მაგრამ შენ საით მიისწრაფვი უკუქცეული,
73. „ამ სევდის ბაღნარს ფერდამკრთალმა რად მოაშურე?
„რად აღარა გსურს იმ განცხრომის მთაზე ახვიდე,
„რომელიც თავათ სიხარულის სათავე არის?“
76. „შენ ვირგილიუს* უნდა იყვე, - ვარქვი დარცხვენით, _
„დაუშრეტელი დასაბამი ენამზეობის.
„სხვა პოეტების ნათლის სვეტო და სიამაყევ,
79. „მეც შენ აღმიძარ ო, მგოსანო, ნდომა სწავლისა,
„მეც სიყვარულით მიძებნია შენი წიგნები,
„შენის წყალობით მეც სახელი მომიხვეჭნია.
82.„ამ მწითურ ნადირს ხომ უყურებ, ოსტატო ჩემო,
„ბრძენო მისანო. მომეშველე და დამიფარე,
„ხედავ, შიშისგან მიცახცახებს სხეული სრული?“
85. „სხვა გზას მიჰყევი, - მიპასუხა მაშინ მგოსანმა,
რა დამინახა მდუღარება ჩამომდიოდა, _
„მხოლოდ ამრიგად თავს დააღწევ საშიშროებას.
88. „ვინადგან მხეცი, რომლის შიშით ესდენ ცახცახებ,
„არ გაატარებს ამ შარაზე არვის ხორციელს.
„თუ გაუძალდი, არ აგცდება მისგან სიკვდილი.
91. „იგი ბუნებით ბოროტია და ბიწიერი,
„გაუმაძღრობით, ღორმუცლობით სახელგანთქმული,
„თუნდაც რომ სჭამოს დღე და ღამე დაუცხრომელად:
94. „მით უფრო მეტად უმძაფრდება შიმშილის გრძნობა.
„მრავალ ცხოველთან მოუხდება მას შეუღლება,
„მაგრამ ვიდრემდის მოვიდოდეს ერთხელ მწევარი,
97. „არ მიეცემა დასასრული მის გამარჯვებას.
„არც კვებავს მიწა, არცა ოქრო თურმე იმ მწევარს!
„სიბრძნე, სიქველე, სიყვარული საზრდოა მისი.
100. „მოევლინება იგი მხსნელად ჩვენს იტალიას,
„რომლისათვისაც თავი დასდვეს ტურნუს, ნიზუსმა,
„სიკვდილი ერგო ევრიალეს, ქალწულს კამილას*.
103. „და ეგ მწევარი წინ გაიგდებს მყისვე იმ ძუ მგელს,
„არ მოეშვება, სანამ მგელი მისგან დევნილი
„არ ჩაეფლობა ჯოჯოხეთის ბნელ ორწოხებში,
106. „სადაც მზაკვრობას ურწევია აკვანი მისი,
„და საიდანაც