თავისუფალი ქალები 2
ორი ვიზიტი, რამდენიმე სატელეფონო ზარი და ტრაგედია.
ტელეფონმა სწორედ მაშინ დარეკა, როდესაც ანა ბავშვის ოთახიდან ფეხის წვერებზე გამოდიოდა. ჯენეტმა ისევ გაიღვიძა და ბუზღუნით, მაგრამ თანაც კმაყოფილმა განაცხადა:
- მგონი, მოლია, ახლა რამდენიმე საათი გაუჩერებლად იჭორავებთ.
- ჩუუ, - უთხრა ანამ, თან, ტელეფონისკენ მიდიოდა და ფიქრობდა: „ისეთი ბავშვისთვის, როგორიც ჯენეტია, უსაფრთხოებისა და სიმყუდროვის საფარი ბებიებისა და ბაბუებისგან, ბიძაშვილ-მამიდაშვილებისგან, მოწესრიგებული ცხოვრებისგან კი არ შედგება, არამედ მეგობრებისგან, ყოველდღე რომ რეკავენ, და იმ სიტყვებისგან, რაც ამ დროს უცვლელად ითქმება“.
- ჯენეტმა თითქმის დაიძინა, მაგრამ მთხოვს, გადმოგცე, რომ ძალიან უყვარხარ, - ხმამაღლა თქვა ყურმილში და მოლიმაც სათანადოდ უპასუხა, თავისი როლის შესაფერისი რეპლიკით:
- გადაეცი ჯენეტს, რომ მეც ძალიან მიყვარს და უთხარი, ახლავე დაიძინოს.
- მოლი ამბობს, რომ უნდა დაიძინო და ტკბილ სიზმრებს გისურვებს, - თქვა ანამ ხმამაღლა, ჩაბნელებული ოთახისკენ.
ჯენეტმა მიუგო:
- აბა, როგორღა დავიძინებ, როცა რამდენიმე საათი გაუჩერებლად იჭორავებთ?
მაგრამ იმ სიჩუმიდან გამომდინარე, რომელიც ამ სიტყვებს მოჰყვა, ანა მიხვდა, რომ ბავშვი იძინებდა, სავსებით კმაყოფილი ყველაფრით; და ანამ ჩუმად თქვა:
- ყველაფერი რიგზეა. ჰო, როგორა ხარ?
მოლიმ ვითომცდა სასხვათაშორისოდ ჰკითხა:
- ანა, ტომი შენთან ხომ არ არის?
- არა, და რატომ უნდა იყოს აქ?
- უბრალოდ ვიკითხე... რომ გაიგოს, ვღელავ, ნამდვილად გაცოფდება.
ბოლო ერთი თვის განმავლობაში იმ ახალ ამბებში, მოლის სახლიდან რაც ისმოდა, ანასგან ნახევარი მილის დაშორებით რომ იყო, მხოლოდ და მხოლოდ ტომი ფიგურირებდა. ტომი თავის ოთახში საათობით იჯდა უძრავად, სრულიად მარტო და, როგორც ჩანს, თავში აზრის ნატამალიც არ უჭაჭანებდა.
მოლიმ უკვე შეცვალა ტონი და ახლა ხუმრობანარევი ბუზღუნითა და წუწუნით დეტალურად უყვებოდა იმას, წინადღეს როგორ ივახშმა თავის ერთ-ერთ ყოფილ მხურვალე თაყვანისმცემელთან, შეერთებულ შტატებში რომ ცხოვრობდა. ანა უსმენდა და გრძნობდა, მეგობარს ისეთი ხმა ჰქონდა, ეტყობა, ისტერიკისგან თავს ძლივს იკავებდა და მორჩილად ელოდებოდა, როდის დაასრულებდა მოყოლას. ამბის ბოლო ასეთი იყო:
- ჰოდა, ვუყურებდი საშუალო ასაკის იმ გაბღენძილ რეგვენს და ვიხსენებდი, როგორი იყო, - ალბათ, ისიც ფიქრობდა თავისთვის, რა სამწუხაროა, რომ მოლი ასე შეიცვალაო, - მაგრამ რატომ ვაკრიტიკებ ასე ყველასა და ყველაფერს? რატომ არავინ მომწონს სინამდვილეში? არასოდეს? და საქმე ის კი არაა, რომ ახლანდელი ვარიანტები წარსულის მშვენიერ გამოცდილებასთან ახლოსაც ვერ მივა, რადგან მაშინაც, წარსულში, არ მახსოვს მომენტი, თავისთვის მეთქვას: „აი, ეს სწორედ ის არის“. მაგრამ მე ხომ მრავალი წელი ვიხსენებდი სემს სევდით, ნოსტალგიით, რომ ის საუკეთესო იყო მთელი იმ ჯგროდან და ვერაფრით ამეხსნა, რატომ დავიწუნე მაშინ მე იდიოტმა, არადა, დღეს ვიხსენებდი, როგორ ძლიერ მღლიდა უკვე მაშინ... და რას აპირებ, ჯენეტი რომ დაიძინებს? წახვალ სადმე?
- არა, სახლში ვიქნები.
- თეატრში უნდა გავქანდე. ისედაც ვაგვიანებ. ანა, ძალიან გთხოვ, ჩემთან ერთ საათში დარეკე, რაიმე საბაბით, და ტომი მოიკითხე.
- მითხარი, რა გაწუხებს ასე?
- დღეს ტომი რიჩარდთან იყო ოფისში. კი, ყველაფერი ვიცი, რასაც მეტყვი ამაზე და მართალიც იქნები. რიჩარდმა დამირეკა და მითხრა: „კატეგორიულად მოვითხოვ, ტომი ჩემთან დაუყოვნებლივ მოვიდეს“. ასეც გადავეცი: „მამაშენი მოითხოვს, მასთან დაუყოვნებლივ მიხვიდე“. მიპასუხა: „კარგი, დედა“, - ადგა და წავიდა. დიახ, აი, ასე მარტივად. არ სურს, მეკამათოს, აიღო და კოჭი გამიგორა. ისეთი განცდა მქონდა, რომ მეთქვა, გადახტი ფანჯრიდან-მეთქი, გადახტებოდა.
- მერე რიჩარდმა დაგირეკა?
- დაახლოებით სამი საათის წინ დამირეკა, სარკაზმისგან გაბერილმა, უპირატესობის გრძნობით აღსავსემ, ქედმაღალმა, და მითხრა, რომ მე ტომისა არ მესმის. ვუპასუხე, რომ მიხარია, თუკი მისი ვინმეს საერთოდ ესმის. და მითხრა, ტომი ეს-ესაა წავიდაო. მაგრამ შინ არ დაბრუნებულა. მის ოთახში შევედი, საწოლზე ფსიქოლოგიის წიგნები დაუხვავებია, ბიბლიოთეკიდან მოათრია. გეგონება, ყველას ერთდროულად კითხულობსო... ანა, გავიქეცი, მთელი ნახევარი საათი მჭირდება გრიმის გასაკეთებლად, - წყეული, სულელური პიესაა, რა ჭირად დავთანხმდი ამ როლს? კარგი, ღამე მშვიდობისა.
ათი წუთის შემდეგ, როდესაც ანა სამუშაო მაგიდასთან იდგა და აზრს იკრებდა, უკვე აპირებდა ლურჯი რვეული აეღო, რომ ტელეფონმა ისევ დარეკა.
- ეს წამია, მარიონმა დამირეკა. წარმოგიდგენია, ტომი მასთან მისულა მოსანახულებლად. ეტყობა, გამოვიდა თუ არა რიჩარდისგან, დაჯდა მატარებელზე და მასთან გაემგზავრა. თხუთმეტი-ოცი წუთი ყოფილა და წასულა. მარიონმა თქვა, ძალზე ჩუმი და მშვიდი იყოო. არადა, ტომი ასეთი უკვე დიდი ხანია აღარ ყოფილა. ანა, არ გეჩვენება, რომ ეს