თავი პირველი აივი თავით მიექანებოდა სიბნელეში, წაბლისფერი კულულები სახეში სცემდა, აქეთ-იქიდან ხმამაღლა ტყლაშუნობდა ჩანთის გვერდები.
– სებ! – დაიძახა, – ისევ მანდ ხარ?
სადღაც, შორს, სიბნელე გაიბზარა.
"დროა".
ბზარი რომ გადიდდა და გასასვლელად იქცა, აივიმ სიჩქარე შეანელა და გაჭირვებით გაძვრა ჯვალოს ტომარაში. სხეულმა ისე დაიწყო ზრდა, თითქოს ბუშტი წყლით ივსებაო და ნორმალურ ზომას დაუბრუნდა.
პატარა, მდიდრულად მოწყობილ ოთახში იყო. მთვარის შუქი ერთადერთი ილუმინატორიდან შემოდიოდა და მუხის ხის გაპრიალებულ მაგიდას, ტყავის სავარძელსა და სქელბეწვა ხალიჩას ანათებდა. ერთ კედელს ფერწასული ბიჭი მიჰყრდნობოდა. ქერა, აბურდული თმა და ზუსტად აივისნაირი მწვანე თვალები ჰქონდა.
– სებ, სადა ვართ?
აივის ძმას ლოყები დაებერა:
– ვერ ვლაპარაკობ: მეშინია, არ მაღებინოს.
– გემზე, – მოესმა აკანკალებული ხმა უკნიდან, – და მარტონი არა ვართ.
აივი მიტრიალდა, რომ დაენახა, სად იყო მათი მეგობარი ველიანი. შავგვრემან, გამხდარ სახეზე ველიანს წუხილი ეტყობოდა. ვიღაც შავფორმიანი კაცის სხეულთან დაჩოქილიყო. კაცი უხერხულად, გვერდულად ეგდო იატაკზე, ცალი მკლავი თავზე წაეფარებინა, მეორეს კი ფერდით დასწოლოდა. აივისა და სების დედ-მამის ხნისა იქნებოდა, ორმოცს გადაცილებული, ქერა ხუჭუჭა წვერი ჰქონდა და მარცხენა წარბზე ჭაღარა ზოლი გასდევდა.
– სძინავს? – იკითხა აივიმ და ახლოს მიხოხდა. კაცს თვალები დახუჭული ჰქონდა. აივიმ მხარზე დაადო ხელი და შეანჯღრია, მაგრამ უშედეგოდ.
ველიანმა ჯერ კაცის ტუჩებთან მიიტანა ყური, მერე თითები დაადო ყელზე.
– არ სუნთქავს.
– მერე, ვუშველოთ!
– რას ვუშველით, – თითები მოაშორა ველიანმა და ნერწყვი გადაყლაპა, – პულსი არ ესინჯება.
აივი გაშეშდა:
– გამოდის, რომ...
– მკვდარია, – პირქუშად თქვა ველიანმა, – ჯერაც თბილია. ახალი ამბავი უნდა იყოს...
ხმამაღალი ჯახუნი გაისმა: პირზე ხელაფარებული სები კარში გავარდა. აივიმ ღრიჭოში თეთრი მარმარილოს სააბაზანო დალანდა.
– შეიძლება ხალიჩას წამოჰკრა ფეხი და დავარდა.
ფეხზე რომ წამოდგა, იატაკი შეინძრა. კუთხეში, ლანგარზე ვისკის ჭიქები აწკარუნდა.
ველიანი მოიღუშა:
– არა მგონია. არც კოპი აზის თავზე და არც ჭრილობიდან წამოსული სისხლი ჩანს, – წამოდგა და კაიუტის დათვალიერებას შეუდგა. მისი გაბურძგნილი, შავი თმა, ვიწრო, დახეული ჯინსი და ტალახიანი წითელი სპორტული ფეხსაცმელი იოტისოდენადაც კი არ შეეფერებოდა ძვირფასი თვლებით შემკულ ლამპებსა და მოოქრულჩარჩოებიან სარკეებს, – უნდა გავარკვიოთ, რა ხომალდზე მოვხვდით.
– ამ კაცს პიჯაკზე ნიშანი აქვს, – შენიშნა აივიმ; ლოგოს ქვემოთ რამდენიმე სიტყვა ეწერა, –"ფროსი თანაშემწე", – ამოიკითხა, – "თბომავალი "უცხოქვეყნელი".
გაისმა უნიტაზის ჩარეცხვის ხმა და სააბაზანოს კარი მკვეთრად გაიღო. სები ანორაკის სახელოთი იწმენდდა პირს:
– ბოდიში, თავი ვეღარ შევიკავე.
ბიჭი მძიმე ნაბიჯებით რომ მივიდა კაიუტის შუაგულში და ჯინსის ჯიბიდან მობილური ამოიღო, აივიმ ცხვირი აიბზუა:
– სასარგებლოს ვერაფერს გააკეთებ? – ჰკითხა, – შენ ჩაგვითრიე ამ საქმეში ისე, რომ გეგმა წესიერად არ გვქონდა მოფიქრებული.
სებმა თვალები დაუბრიალა:
– ექსპერიმენტია: ინიციატივა გამოვიჩინე. რა ვიცოდი, აქ თუ მკვდარი დაგვიხვდებოდა, – სები მხარბეჭიანი და მაღალი იყო, დაკუნთული მკლავები ჰქონდა, როგორც ადამიანს, რომელიც, აივის საუბედუროდ ყოველ საღამოს თითო საათს ვარჯიშობდა დრამზე დაკვრაში. აივის მუდამ უკვირდ: და–ძმა ვართ და ოდნავაც არ ვგავართ ერთმანეთსო: თვითონ ტანწვრილი იყო.
ველიანმა მხარზემოთ გახედა სებს:
– ეგ შენი აპარატი გვეტყვის, სადა ვართ?
აივის დღემდე უკვირდა, რომ ველიანს თითქმის არაფერი გაეგებოდა თანამედროვე ტექნიკისა.
– ჰმ, – სებმა რამდენჯერმე გაასრიალა თითი ეკრანზე: – ნავიგატორი მუშაობს, მაგრამ სხვა ოპერატორის ქსელში ვარ, ეტყობა, ბრიტანეთის გარეთ მოვხვდით, – თვალები გაუფართოვდა, – აუჰ! ამას თუ დავუჯერებთ, ნორვეგიის სანაპიროზე ამოგვიყვია თავი!
– ნორვეგიის? – ველიანმა მობღუჯა ტომარა, რომლიდანაც ცოტა ხნის წინ გამოხოხდა აივი, ზედ მიბმულ საბარგო იარლიყს სტაცა ხელი და ორჯერ წაიკითხა, – ნამდვილად სწორად დამიწერია: "სელენა გრაიმსი"; კი, მაგრამ ნორვეგიაში რა ესაქმება?
სებმა მოწყვეტით ასწია თავი:
– მმ... შეიძლება ვინმეს მშობლებს სტაცებს ან აშანტაჟებს ან კიდევ – აწამებს. "მრუმე" ალბათ მთელ მსოფლიოში სჩადის ბოროტ საქმეებს.
აივის ტანში სიცივემ დაუარა. "მრუმე" ორგანიზაცია იყო, ისეთი ბოროტი, რომ მისი სახელის გაგონებაზეც კი აჟრიალებდა.
– ჯერ ზუსტად არ ვიცით, აქ არის თუ არა. ეტყობა, იარლიყმა ვერ იმოქმედა, – იმედი ჰქონდა, იქნებ მართლაც არ უმოქმედიაო: სელენა გრაიმსი საშიში ვინმე იყო და ბოლო შეხვედრისას აივი კინაღამ ემსხვერპლა მის შინაურ მგელს, – იქნებ ეს ტომარაც ასეა: სხვა გვაროვანი ჩანთებივით პირდაპირ პიროვნებასთან კი
ჩუქება
