თოლიის ბარტყები
აფრების აშვებამდე ერთი-ორჯერ მოუსვეს ნიჩბებს. ძლიერი ქარი უბერავდა და პოლმა თქვა, მთავარი აფრის გახსნა საშიშიაო. აფრა თოკით მოეჭიმა და ცდილობდა ნავი ისე გაესწორებინა, რომ ყურედან გამოსასვლელად ზურგქარში არ მოყოლილიყვენ. თოკი ხელს უსერავდა. ზოგჯერ მონაბერი ქარი ძლიერდებოდა, მაგრამ მთავარი აფრის ჩამოშვება საჭირო არ იყო. პოლმა თოკი ნავის კიჩოზე მიამაგრა და თვალი ზღვისკენ დაიჭირა, რომ მოვარდნილი ტალღები უეცრად არ დასცემოდათ თავზე.
- სწორედ რომ საკმარისი ქარია, - გასძახა გოგოს, რომელიც ზურგზე წამოწოლილიყო და აფრებს უყურებდა. - საკმარისზე მეტიც იქნება, ყურედან რომ გამოვალთ, - უპასუხა მან.
- ნამდვილად.
ადამიანი სულ ასე უნდა იყო, გაიფიქრა მან და უკანა ჯიბიდან თამბაქოს ტომსიკა ამოიღო. მერე ნავის საჭე იღლიაში ამოიჩარა და სიგარეტის გახვევას შეუდგა. ქაღალდი სველ თითებში ჩაადნა. ახალი ამოიღო. ისიც ნაფლეთებად ექცა. ხომ არ დაგეხმაროო, ჰკითხა გოგონამ. პოლმა ტომსიკა გადაუგდო.
- კარგია ასე ცხოვრება, - თქვა მან.
- ადამიანი სულ ასე უნდა იყო.
- ჰო, ყოველთვის ის უნდა აკეთო, რაც გინდა.
- პირველ რიგში ფული უნდა გქონდეს. რაც გინდა, იმით ვერ დაკავდები, თუ ფული არა გაქვს.
- ეგრეა. არადა რა სისულელეა, ფულის საშოვნელად რომ ის უნდა აკეთო, რისი კეთებაც არ გინდა. ამით ნახევარი სიამოვნება იკარგება.
ყურეში ზღვა ლივლივებდა. გარშემო შიშველი კლდეები აღმართულიყვნენ. დინების საწინააღმდეგოდ მიცურავდნენ და გოგომ ნიჩბები დაუშვა. ქარმა რომ აფრები გაბერა, პოლმა მთავარი აფრა გახსნა. ძლიერ უბერავდა, მაგრამ ნავში ბევრი წყალი არ შესვლიათ.
- მშვენიერია! - იყვირა გოგომ.
- მოგწონს?
- ძალიან.
- არ გეშინია?
- როგორ არა. მაგიტომაც მომწონს.
- ჰო, ალბათ მაგიტომ. თურმე არსებობენ ინდოელები, რომლებიც თავს ჭაში ხტომით ირთობენ, ასე ოციოდ მეტრზე. ერთხელ რომ დაიწყებენ, ვეღარ ჩერდებიანო. სიცოცხლეს თუ ყოველდღე არ ჩაიგდებენ საფრთხეში, ჰგონიათ რომ არც უცხოვრიათ.
- არის მაგაში რაღაც.
- ვითომ?
- რა ვიცი, ასე მგონია. კარგი უნდა იყოს იმის ცოდნა, რომ ყოველ ჯერზე საკუთარ სიცოცხლეს იხსნი.
პოლმა ნავი ქარს მიანება. თოკი ხელს უსერავდა. ყოველთვის ასეა, გაიფიქრა მან. ყველაფერი კარგადაა გარდა იმისა, რაც არაა კარგად. ნავის საჭეს ფეხი დააჭირა, რომ შეემსუბუქებინა. უკან რომ მიიხედა, ყურე უკვე შორს იყო.
- თუ ნავი მოტრიალდა, მცირე შანსი გვაქვს.
- ერთი ასთან.
- თექვსმეტის რომ ვიყავი, ვოცნებობდი, დიდ ტყეში მოვმკვდარიყავი.
- არასოდეს მიოცნებია სიკვდილზე.
- მე - კი. ლამაზი ოცნებები იყო. აღარაფერი მეტკინებოდა და არც ავად გავხდებოდი.
- რა უცნაური ხარ.
- ჰო. ყველა ამბობს, უცნაური ხარო. ცუდია, ასეთი რომ ვარ?
- არა.
- ისე, შენც უცნაური ხარ.
- მაინც როგორ?
- ზოგჯერ ისეთ რამეზე იცინი, რაც სულ არაა სასაცილო. მამა რომ იტალიაში მომხდარ სარკინიგზო შემთხვევაზე გიამბობდა, გაგეცინა. მგონი, მანდ არაფერია სასაცილო. და კიდევ, საღამოს რომ გკითხა, ჰამსუნის რა წაგიკითხავსო, მაშინაც გაგეცინა.
ქარმა ისე დაუბერა, ნავი გვერდზე გადაიხარა და წყლით გვარიანად გაივსო. პოლმა ძლიერად გადაატრიალა ნავის საჭე, ნავი ქარს ააყოლა და მთავარი აფრა ჩამოუშვა. ნავი გასწორდა და აფრები ქარში ატკაცუნდა. საჭე რომ ფრთხილად გადაატრიალა საწინააღმდეგო მიმართულებით, ნავი წინ გაიჭრა.
- გეშინია? - იყვირა მან.
- რომ შემშინებოდა, ვიყვირებდი.
- შიშისგან შეიძლება ხმაც ვერ ამოიღო.
- ეგრეც არ შემშინებია.
- შეგვიძლია გავბრუნდეთ. შენი გადასაწყვეტია.
- ხმელეთზე მინდა, კუნძულზე, - მიმოიხედა გოგომ. - აი, იქ ჩამოვიდეთ, - სულ პირდაპირ გაიშვირა ხელი.
მომცრო კუნძული იყო. აქა-იქ დაგრეხილი ფიჭვები ამოსულიყო. ირგვლივ მანანის ბუჩქებისა და მთების მეტი არაფერი ჩანდა. ახლოს რომ მიცურდნენ, თვალწინ პატარა ყურე გადაეშალათ. პოლმა სწორედ იქით აიღო გეზი. ქარი ახლა სხვა მხრიდან ამოვარდა და აფრები აატყლაშუნა. გოგონა ნავის კიჩოზე გადადგა. ხელში ნავმისაბმელი ეჭირა და ჩახტომისთვის მომზადებულიყო. პოლმა აფრა ძელის გარშემო დაახვია. გოგო გადახტა და პოლი ბოძს ჩაეჭიდა, რომ ხმელეთზე შეყენებისას ნავს წონასწორობა არ დაეკარგა. მერე თვითონაც მიჰყვა. წამით შეჩერდა: გოგონა თავისი ლურჯი თვალებით შესცქეროდა, ცალ ხელში დახვეული თოკი ეჭირა, მკლავები თავზემოთ აეწია. პოლმა გაიფიქრა, მსგავსი სილამაზისა აქამდე არაფერი მინახავსო.
-
ჩუქება
