ნაცვალგება

ყინულმჭრელი

(ხატზე გადაცემის წესები)

წესი 1. ნაცვალგება

შენ ხარ მიწა, მიწა ხარ და დამრჩები მიწად.

ერთი იყავი, გაიყავი ორად,

ჯანდაბა, სამად.

განა სამებად?! ღმერთო ჩამო,

ნახე ახლოდან, ქვევით რაც ხდება, ღმერთო ჩემო,

სამება ხარ თუ ერთი კაცი,

შენ ხარ მიწა და მიწა ხარ და დამირჩი მიწად.

ოღონდ, მე მინდა გავითვალო.

მიწის ზევით მე უნდა დავრჩე.

რადგანაც ქალწულს ჩამომერთვა ლოცვის უფლება.

მწვერვალ-მწვერვალ, წყევლა-კრულვით,

შავ ბერთან ავალ.

განა ერთთან?! ათას შავ ბერთან.

მწვერვალ-მწვერვალ გამოვფინო ჩემი ნამუსი,

რომ მიწას ჰყავხარ გამოჭმული,

რომ გული მიწამ შეგიჭამა,

რომ მიწის ღმერთებს ლუკმად არ ჰყოფნი.

გაყინულ ტბების მჭახე ყინული,

გამოადნო ჩემმა სურვილმა:

ნედლ ურთხელის გაჭრილ ტანში ჩაგაკრავ,

ჩვილივით მყავდე, სანამ ამ ხეში, როგორც აკვანში

გამოკრული ჩაგიშვი ტბების მძინარე წყალმცენარეების

და თევზების გასახარებლად. – (რა ტკბილია ჩემი ტყუილი -

(მიწა ხარ და წყალში კი გმარხავ. იქნებ გადარჩე,

გაზაფხულზე როცა სითბო ყინულს დაადნობს,

გამოგივიდეს სიყვარული გამხ(დ)მარს სხეულზე).

რა სიძულვილი სცოდნიათ გონჯ-ხათუნებს,

უპოვრებს და გარყვნილ ქალწულებს -

ან როგორი მდაბიური ცრუმორწმუნება -

წყევლის სიტყვები ბზრიალებენ, ბზრიალებენ,

ანგრევენ მითებს. ადრე თუ გვიან. ადრე თუ გვიან,

ბოლოს უკან მობრუნდებიან.

2. წესის აგება. ანგელოზი საქმროებისა

მემო

ვის: კვლევის დაწყების დროა.

დიახ. დამიგდე ყური, ხურდას როდი გთხოვ.

ყური დამიგდე, ყური და ხელიც გამომიწოდე.

ორი მონეტა, უცნობის სამარხიდან ამოღებული,

ღია თვალებზე ასაფარებლად, გისახსოვრო.

ნუ შეინახავ ჩემ სულს.

ეს მონეტები შეინახე, თუ მაინცდამაინც,

არ გემეტები დასავიწყებლად.

ვისგან: თოვა იწყებს, თუ აგვისტოში ელ-ჭექისგან

გაბეზრებული ზეცა სლუკუნებს,

ნოემბრის ბოლოს ერთიანად გამხმარ ფოთლებს

ქარი ერთჯერად ცელოფანივით იტაცებს ქარში

და ყვავიც კი თებერვლის ბოლოს,

ეს უგზოუკვლო მოგზაური, ჰგავს ქარისგან გატაცებულ

ცელოფნის პარკს, ზევით, ზეცაში -

ახლა შენ მზესთან, მნათობებთან, ცასთან ახლოს ხარ

და არ აპირებ აგერ უკვე წლები გავიდა, მიწას ფეხი

 დააკარო, რა ჭკვიანი ხარ,

მიწაზე ხო გაიხრწნა და დალპა სიცოცხლე,

და მიგზავნი აბსტრაქციულ მინიშნებას შენზე,

სიყვარულზე, მიგზავნი ფოთოლს,

რომელიც ხეს მოსწყდა და ცაში გაფრინდა.

 თოვლის ფიფქებს, რომლებიც ისე დაფარფატებენ,

გეგონება ანგელოზებს ფრთები დასცვივდათ.

მე ეს ნიშნები შევაგროვე,

როგორც რთვლობის ბოლოს დადიან გაჭირვებულები,

ხელმოკლეები ყურძენზე მონარჩენზე, გონგოლაზე

და სხვის ყანებში იპარებიან შუაღამისას, მთვარის შუქზე,

აგროვებენ ძირს დაყრილ ხორბალს.

ვკონავ, ვინახავ.

და განა ტვირთი მაკლია?! შიმშილით გამაძღარი

ბავშვობა, სიცივისგან ცხვირაწითლებული,

მზეო ამოდი, ამოდის ლოცვასავით გაზეპირებული

მთელი ცხოვრება ზურგს მახატია - და ეს სიყვარული, აბსტრაქცია.

განა საქმროების ზედიზედ სიკვდილი,

კარგის ნიშანია?!

თემა: ჩემი საქმროები იქცნენ ანგელოზებად. ეს არის თემა.

არც ერთს შვილი, ძირი, ჯვრისწერა.

სიბერე მოცუცქდა.

ერთ დღეს გამომიხრა ჭიამ 33-ვე კბილი.

თაგუნებმაც კი იუარეს ამ კბილებს წაღება.

თმის ძირები ვერცხლისფერად შეიღებნენ,

ხელებზე კი ჩამომისხდნენ გარდაცვლილი შეყვარებულები -

ყავისფერი ხალები.

მსახიობი ბიჭი, მერცხლისბოლოების წარბებით,

ორბის თვალებით.

სოფელში, სადაც არ არის შუქი, ტელევიზორი, პრესა, რადიო.

იშვიათად, სადმე ქალაქში, ფილმები გადის და თამაშობს

პატარა გოგოს შეყვარებული: ომობანას.  და რეალურად,

როცა სოფელში ირთვება დენი, და ირთვება ტელევიზორი,

შავ-თეთრი კადრი, მოამბე:  დაიჭრა ზურგში, მსახიობი ლევან აბაშიძე.

დაიჭრა ზურგში. ასე მთავრდება ზოგჯერ ომი, ზოგჯერ ზღაპარიც.

ერთი ბაღში იპოვეს ნახევრად შიშველი,

წამალს დიდი დოზებით იკეთებდა - ნეტა ასეთი რა სტკიოდა,

რომ ვერ უყუჩებდა მორფი და კოკაინი?!

ერთი მინდორში, ფერმაში ღორულად მოკლეს,

ჩაუსაფრდნენ თოფით და ზუსტად იმ ადგილას,

დალია სული, სადაც ჩვენ პატარაობისას,

ვთამაშობდით დამალობანას - ჭვავის ყანაში.

ერთი საგზაო შემთხვევისას, ერთი თოკის სიყვარულმა,

ერთი გაიმეტეს მეგობრებმა, ერთი კი სამამულო ომში

დაიკარგა. აბა, რა. არც ისე ბებერი ვარ, ომი რომ არ

შემხებოდა.

საერთოდაც, არც ერთი ქართველი ქალი არ რჩება გულდაწყვეტილი,

ყველა დროსა და ეპოქაში ქართველ ქალს საქმრო უკვდება ომში.

მე აღარ მინდა ეს თამაში,

ეს ანგელოზად ქცეული საქმროების საბურველში გახვევა,

მე ვარ მჭრელი, მე ვარ მკვლელი, ისინი კი არ გამოდიან.

„როცა ვიტყვი ე, არ გამოხვიდეთ,

როცა ვიტყვი ი, მაშინ გამოდით - „----“ . „. …“.

ხელმოწერის ადგილი: 2013 წლის დეკემბერია. 14.

3. უწესობა  უკანონო შვილებისა

„აღარ დაგინახო, მეორედ აღარ დაგინახო,

მაგხელა მუცლით. იცოდე.

მეორედ რომ  ჩამოხვალ აღარ გქონდეს მუცელი“.

ნემსის ჩხვლეტაა შენი ძახილი,

ზამთრის ჭალების სიმუნჯემდე გამოყოლილი.

მდინარის ნაპირზე გამომხმარი ბალახების

სიოზე რხევა. ნაზი რწევა.

ალვის ხეების კენწეროების ბაცი სიმწვანის

გადარბენა დათოვლილი მწვერვალებისკენ.

მამაჩემის ძახილი ზეცამდის ადის.

ჰაერით გაბერილი ფერადი ბურთია, თითქოს,

ჩემი მუცელი.

სად დავმალო, კანს მიწებებული ერთგრამიანი ამება?!

ნაადრევად, გულისრევამდე, ამოვაბრუნო დედამიწისკენ.

„ჩვენ, უდედ-მამო ბავშვთა სახლის აღსაზრდელები,

გავექეცით სახლებს, პაპებს,

სამშობიარო სახლების ბებიაქალებს მივაბარეთ თოთო სულები.

უსულოებად ჩავბარდით უპატრონოთა თავ-შესაფარებს.

ვინც ვერ ვიქეცით დონორებად

და საზღვრები არ გადავლახეთ.

ვინც ვერ ვიქეცით კელიების მორჩილებად,

რომ სიცოცხლე, ისიც დროებით გადაგვერჩინა

და დავნებდით უპატრონოთა სახლების კედლებს.

ალბათ დედები აიძულეს, დაემალათ მოულოდნელად გაზრდილი

მუცლები,

ალბათ სიცოცხლე ჩვენს ბაბუებს,

საჰაერო ეგონათ ბურთი.

უჩხვლიტავ სიტყვას, ბაც და ფაფუ.

დაიჩუტება გაბზეკილი უშნო მუცელი და

ცხოვრება იქნება მჩატე. სიცოცხლის გარეშე.“