რუთი ღმერთო ჩემო, რუთის მესიჯი! გოგო ზის და მელოდება, მე კიდევ მძიმე დღის მერე, სულ გადამავიწყდა მისი არსებობა. ვიცი, ჩემს დარიგებებს ისევ გამიკრიტიკებს და ისიც, რასაც მომწერდა, მაგრამ მაინც უნდა გავხსნა მისი მეილი. ნაჩქარევად მოვძებნე ხალათი, სათვალე ავიღე, კომპიუტერი დასატენად შევაერთე, ღილაკს მივაწექი და სანამ ჩაირთო, ავნერვიულდი... ჩემ გვერდით რუდოლფი იჯდა ინტერესით სავსე თვალებით... უკვე ორნი ვნერვიულობდით...
რუდოლფი ჩემს ქმარს ჰქვია. რუდოლფ ჰაიმი. მას საინტერესო და ისტორიული წარმომავლობა აქვს. მამით გერმანელია, დედით - ებრაელი. დიდი ბებია კი ჩეხი იყო. ბრნოში დაბადებული. დაბადების ზუსტი თარიღი არ იცოდა, მაგრამ სიცოცხლის ბოლო წუთამდე ახალგაზრდა გოგონასავით გამოიყურებოდა, რომელმაც თითქოს თეატრალური წარმოდგენისთვის მოირგო ასაკოვანი ქალის სახე. რამდენიმე წლის რუდოლფს ახსოვს, როგორი გატაცებით აღწერდა დაბადების ადგილს ბებია. ბოლო წლები გერმანიაში გაატარა და თურმე სულ მონატრებული იყო თავის მშობლიურ ქვეყანას, განსაკუთრებით ბრნოს. რუდოლფს, მთელი თავისი მომხიბვლელობით, მეათასედ მაინც უყვებოდა პირველ პაემანზე მომავალ ქმართან. წმინდა პეტრესა და პავლეს ტაძრის წინ, გაზაფხულის ერთ მშვენიერ დილას, მამასთან ერთად სამუშაოზე გამოსულმა ყმაწვილმა თვალი მოჰკრა სალოცავად მისულ გოგონას და იგი ტაძრის წინ აღმართულ მადონას შეადარა ყრმით ხელში. ბუნებით ძლიერი ქალი იყო და ხასიათის თვისებებით ჟოან მადუს ვამსგავსებდით მე და რუდოლფი. ამიტომ მას ჟოანით მოვიხსენიებთ, როცა მისი სიყვარულის ისტორიის ბობოქარ ვნებებს ვიხსენებთ.
თავად რუდოლფი ექიმია. უცნაური და საინტერესო თავგადასავლებით სავსე.
მე ელისი ვარ და აქ თქვენთან სამეგობროდ მოვედი.
და რუთიზე გიყვებოდით:
ის ოცი წლის წინ დაიბადა. დედის პატივსაცემად გოგიამ უფროს ქალიშვილს მისი სახელი დაარქვა და ძალიანაც ამაყობდა ამით. რუთი როგორც კი წამოიზარდა, სხვადასხვა სახელს იგონებდა სათავისოდ: ხან ბეატრიქს კიდო ერქვა, ხან ემინემი (უბრალოდ ისე შეარჩია), ხანაც მაიო, მაგრამ საბოლოოდ მაინც რუთი შეიყვარა და ასე აგრძელებდა ცხოვრებას.
მამას გოგია ერქვა, მაგრამ ერთხელ უბანში ვიღაცამ ჰკითხა თურმე: ცნობილი მხატვრებიდან ვის იცნობო და იმან: აი, კაცო, იმას, ყური რომ მოიჭრაო და იმ დღის შემდეგ ყველა ვან-გოგიას ეძახდა.
დედას ელზა ერქვა.
მშობლები 16 წლის ასაკში დაქორწინდნენ და ერთად ცხოვრების წლებს სულ ჩხუბსა და დავიდარაბაში ატარებდნენ. რუთის გარდა კიდევ სამი შვილი ჰყავდათ.
რუთის შეყვარებული 19 წლის ვინსენტ ვეგაშვილი, ოჯახის ერთადერთი ვაჟი იყო. ცხოვრობდა სოფელში და ხანდახან სოფლის ნაწარმი ჩამოჰქონდათ გასაყიდად და მამიდის ოჯახში რჩებოდნენ, რუთის მეზობლად. ცხადია, აქედან გაიცნეს ერთმანეთი.
რუთისგან ჩემს ბოლო მესიჯზე დაძაბული ველოდი პასუხს, კომპიუტერი კი მაინცდამაინც ახლა აჭიანურებდა ჩატვირთვას.
აი, რა მომწერა მან მანამდე:
„ ელის!
რატო ხდება ისე რო ვიღაცეებს არუმართლებთ რაა, აი შენი და რუდოლფისნაირი მშობლების ყოლა მინდა და ვისთან ვცხოვრობ, ნერვები მეშლება. გუშინ იმ კაცმა (მამას ასე მოიხსენიებდა ხოლმე) ჩემ ჯიბეში ნახა ერთი ღერი სიგარეტი და დამიწყო გინება, ისაო შენ ამდენი ტატუები რო გაქვსო და დახეული ჯინსებით დადიხარო, ახლა პაპიროზის მოწვა გაკლია და გაშანშალებული ბოზი ხარო! ხოაახალა ეგ ახვარი? მითხარი რაა (ხოკაი ვიცი რო ვერ იტან ასე რომ ვლაპარაკობ და ამსორი, ისე რა გინდა, ახლა გაცილებით ცოტას ვიგინები და სიგარეტსაც სამი დღე ერთ კოლოფს ვეწევი რაც რუდოლფი დამელაპარაკა და ბოლოს ერთად მოვწიეთ აივანზე იმ საღამოს. (არადა შენთავს ვფიცავარ, ვიცი რომ ცხოვრებაში მწეველი არ ყოფილა და ჩემს პონტში გააკეთა). კაი მაგათზე მოვრჩი, ახლა ვინიზე გეტყვი:
ბოლოს ისევ თავის ძმაკაცთან ავედით, მარა იმ ძმაკაცსაც ჩემჭირად გოგო ყავდა და ესაო-ისაო და ვერაო რაა დღეს, ვერ გამოვა თქვენი დარჩენაო. თან მეც სიმართლე გითხრა, ძაან არ ვიყავი ამ სექსის ხასიათზე. წავედით სკვერში. ხოდა, იქ მითხრა შენი ცოლად მოყვანა მინდაო.
ელის!
ბევრი კინო მინახავს, ბევრი ისტორია გამიგია რო ამ დროს გოგოებს სიხარულისგან ეტირებათ, შენი და რუდოლფის ამბავი ხო საამაყოა ჩემთვის, მარა ვერაფერი ვიგრძენი... უფრო სწორად, რაღაცა მომენტში მაგრად გამისწორდა რო მითხრა ჩემს სოფელში წაგიყვანო - ზემო დოგვილში. ხოდა, წარმოვიდგინე მე სოფელი... სიმწვანე... სიმშვიდე... ყავას მოვიდგავ, გავაბოლებ სიგარეტს, ბოლობოლო წიგნებსაც წავიკითხავ (თქვენ ვიცი რო ჩამომაკითხავთ ხოლმე და წამომიღებთ), ხოდა ვიფიქრე: დავისვენებ ამ ჩემი გადარეული ოჯახისგან-მეთქი და კი გადავეხვიე სიხარულისგან ჩემ ვინსენტას.
ხოდა, ახლა ეგეთი ამბებია. რა იქნება და როგორ გეტყვი. ცოტა კი მერიდება, მაგრამ ალბათ ფული დამჭირდება