შესავალი პირველი და ყველაზე ძველი მოგონება, რომელიც ამერიკის შეერთებულ შტატებთან მაკავშირებს, არის ჟურნალი "ამერიკა"(ჟურნალი "ამერიკა" – ყოველკვირეული ჟურნალი, რომელიც შეიცავს ახალ ამბებს, დამოკიდებულებებს რომაულ კათოლიციზმთან და მის გავლენას ამერიკის კულტურულ და პოლიტიკურ ცხოვრებაზე.). სათაურს ვერ ვკითხულობდი, არ მესმოდა, რა ეწერა მის კარგად ლამინირებულ ჭრელ ფურცლებზე, არც ის ვიცოდი, რომ ეს იყო ცივი ომის შემდგომ საბჭოთა ადამიანებისათვის ამერიკის მიერ ჩაშვებული პროპაგანდისტული მანქანა. დამოუკიდებლად სიარული ახალი დაწყებული მქონდა, ყველაფერთან, რაც ჭრელი და ფერადი იყო, დიდი სიამოვნებით მივიწევდი აცაბაცა ნაბიჯებით, ხელში ვიღებდი და ჯერ კიდევ გაურკვეველი, ჩამოუყალიბებელი მოძრაობით, ერთი შეხედვით თითქოს დახევას ვუპირებდი, სინამდვილეში კი მასში შეღწევას ვცდილობდი. ისევე, როგორც ტელევიზორში შეღწევა მეგონა შესაძლებელი, მაგრამ როდესაც ახლოს მივდიოდი, ფერები ერთმანეთში ირეოდა, გამოსახულებას ვეღარ ვხედავდი...
დღეს უკვე "დიდი გოგო" ვარ და როცა ძალიან მინდება რამე, კარგა ხანს შორიდან ვუტრიალებ, პირველი – რომ დავრწმუნდე საკუთარ განზრახვაში, მეორე – იმიტომ, რომ ვიცი, სტრატეგიისა და დაგეგმვის გარეშე ყოველგვარი მცდელობა არაეფექტურია.
ქართველების ინტერესი ამერიკისა და ამერიკელების მიმართ არასდროს შენელებულა. ამის მიზეზი მხოლოდ ველური ცნობისმოყვარეობა არ არის, რომელიც განსაკუთრებით მძაფრად დაეუფლა იმ თაობის ადამიანებს, გარდამავალ პერიოდში რომ მოუწიათ ცხოვრება... თანამედროვე სამყაროში ამერიკა ერთ-ერთი ყველაზე მდიდარი, ძლიერი და გავლენიანი ქვეყანაა. ამერიკის შეერთებულ შტატებში შეღწევა განვითარებადი ქვეყნების მრავალი მოქალაქისათვის ჟურნალში შეღწევასავით წარმოუდგენელია, ეს ბუნებრივიცაა – ძლიერ ქვეყნებს ყოველთვის შეუძლიათ დააწესონ "ფეის კონტროლი" და მხოლოდ სასურველ სტუმრებს გაუღონ კარი.
მე ოთხმოცდაოთხიანი ვარ. ჰო, დაბადების თარიღზე ბევრი რომ არ გავაგრძელო, ისედაც გაგიჩნდებათ ერთგვარი ასოციაცია: ჩემზე ძველებს გეხსომებათ, ახლებისათვის კი კარგად ნაცნობია ჯორჯ ორუელის "1984"(1949 წელს გამოსული ჯორჯ ორუელის ფანტასტიკური რომანი, რომელიც აღწერს ტოტალური რეჟიმის ყოფას.) და მიმიხვდებიან, რასაც ვგულისხმობ ოთხმოცდაოთხიანელობაში...
საქართველოსთვის 1984 წელი ე.წ. თვითმფრინავის ბიჭების გახმაურებული საქმის განაჩენის სისრულეში მოყვანის თარიღიც იყო. პროდასავლურმა ღირებულებებმა და ამერიკანიზაციის სიშორემ "კარგი ოჯახების" შვილებს გადააწყვიტინა საბჭოთა კავშირის ჩაკეტილი საზღვრები გაერღვიათ და თურქეთის ტერიტორიაზე განთავსებულ აშშ-ს სამხედრო ბაზაზე მგზავრებით სავსე გატაცებული თვითმფრინავის დასმა მოინდომეს... საბოლოოდ, ჩანაფიქრი სისრულეში ვერ მოიყვანეს, ჩაკეტილი საზღვრებიდან გაქცევის ოპერაცია ჩაუფლავდათ, საბჭოთა სასამართლომ კი დამნაშავეებს სამაგალითოდ დახვრეტა მიუსაჯა.
ცნება "ტერორიზმი" მაშინდელი საზოგადოებისათვის ნაკლებად ცნობილი იყო, მსოფლიოს სხვაგვარი პრობლემები ჰქონდა. ბიჭების წინდაუხედავ და განწირულ ქმედებას ჩანასახშივე არ ჰქონდა სწორი საფუძველი, მიუხედავად იმისა, რომ ყველაზე დიდი ღირებულების – თავისუფლების მოპოვების მიზნით ჩაიდინეს ყოველივე. ადამიანის თავისუფლებისაკენ სწრაფვა და წყურვილი ხშირად იმდენად განუზომელი და უკონტროლოა, რომ სხვების უფლებებს ვეღარ ხედავს და სწორედ აქ იწყება ყველაზე მძიმე დანაშაულიც... თავისუფლება, უპირველესად, სხვისი უფლებებისა და თავისუფლებების პატივისცემას გულისხმობს. არ არსებობს ისეთი აბსოლუტური სიკეთე, რომელიც სხვისი უფლებების შელახვასა და დარღვევას გადაფარავს.
ოთხმოციანები, ეს იყო ქაოსისა და გაურკვევლობის, "დიდი აფეთქების" დასაწყისი. როგორც ჩანს აფეთქების გარეშე რაღაც მნიშვნელოვანის დაბადება შეუძლებელია. შემიძლია ვიამაყო – ჩემს დამოუკიდებელ სამშობლოზე დიდი ვარ, ამიტომ შეუძლია თამამად მენდოს, უფროსებს ხომ დიდი გამოცდილება აქვთ.
საბჭოთა ხელისუფლების კრახი ოთხმოცდაათიანების გარიჟრაჟზე ისეთი თვალსაჩინო იყო, რომ ქვეყნების თავისუფლებისადმი სწრაფვამ და ამ მიზნით მოწყობილმა სხვადასხვა საპროტესტო აქციამ, მათ შორის, უპირატესად, სისხლიანმა 9 აპრილმა, ეგებ ის მსხვერპლი მოიტანა, რომლის გაღების უკიდურესი აუცილებლობაც არ არსებობდა... აგურ-აგურ ჩამოშლილმა საბჭოთა კავშირმა არსებობა შეწყვიტა, კონსტატირებული სიკვდილი კი იმაზე გვიან გამოცხადდა, ვიდრე ეკუთვნოდა.
1993 წელს გადაღებული ცნობილი ფანტასტიკურ-კომედიური რუსული ფილმი "Окно в Париж" ახალი ეპოქის დასაწყისის სიმბოლოა. ცივილიზაციასა და განვითარებას დახამებული რუსები "ფანჯრიდან" აღმოჩენილ პარიზზე ჯერ ჭკუას ჰკარგავენ, მერე უარს ამბობენ სამუდამოდ იქ დარჩენაზე... საბოლოოდ კი პეტერბურგში მდებარე იმ "ბერლინის" კედლის ჩამონგრევაში ხარჯავენ დროსა და ენერგიას, მისტიკური რომ ჰგონიათ და, სავარაუდოდ, საფრანგეთს დააკავშირებთ. რუსეთში პატრიოტული მიზნებით დაბრუნებულებს ისევ ევროპაში გაბრუნება ურჩევნიათ. ისინი ჯერ არ გამხდარან ის ობიექტები, ვისაც თავისუფლად გადაადგილება შეუძლია, რაიმეს აკრძალვა კი საპირისპიროს რომ იწვევს, ეს დიდი ხანია ვიცით.
რამდენად გახდა რუსეთის ფედერაცია ევროპული ქვეყანა და რა ღირებულებები შეიძინა საზღვრების გახსნის შემდგომ, ეს სადავო საკითხია. ზემოხსენებული ფილმის ფრაგმენტი, რომელშიც პეტერბურგის მკვიდრნი უკან დაბრუნების მიზნით ფრანგულ თვითმფრინავს გაიტაცებენ, სიუჟეტურად გამართლებულია და მაყურებელში აღშფოთებას არ იწვევს. როგორც ჩანს, სამშობლოდან გასაქცევად თვითმფრინავის გატაცება მძიმე დანაშაულია, სამშობლოში დასაბრუნებლად იმავე ხერხის გამოყენება კი – პატრიოტული ქმედება.
ბევრი მსგავსი ფილმია გადაღებული ამერიკაში მოხვედრილ რუს ტურისტებზეც,