- ბატონო ვანო, ორასმეოთხე ჯგუფია ახლა თქვენთან თუ არ ვცდები, ხომ? - ოდნავგასაგონად წარმოთქვა ციცინომ და
ნახევრად კარისაკენ შეტრიალდა.
- სწორედ რომ ორასმეოთხე!
- მაშინ... ახალგაზრდავ მობრძანდით! - ციცინომ დერეფანში ვიღაცას გასძახა, მერე ისევ მობრუნდა. - მაშინ მიიღეთ
ახალი სტუდენტი. - და ისევ ღია კარში გაიხედა.
- ოჰო! - სტუდენტებს გადახედა ჯოხაძემ... - ძალიან კარგი. აუდიტორიაში მყოფი ყველა სტუდენტის თვალი მოსაუბრე
დოცენტიდან ოდნავ მარჯვნივ, გაღებუ-ლი კარისაკენ იყო მიპყრობილი.
ციცინომ ოდნავ უკან დაიხია და მაღალი, სერიოზული სახის ვაჟს გზა დაუთმო.
ვაჟს ნაცრისფერი შარვალი და მოკლესახელოებიანი შავი პერანგი ეცვა, რომელშიც გრძელი, დაკუნთული და მზისგან
გაშავებული მკლავები მოუჩანდა. დიდი ხნის გაუპარსავი წვერი საკმაოდ სქლად ეფინა სახეზე და ყოველივე ერთად მის
სახესმკაცრ და უხეშ იერს აძლევდა.
ვანო ჯოხაძემ სტუდენტს ხელი გაუწოდა. ახალგაზრდამ ხელი ჩამოართვა და თვალი თვალში გაუყარა ისე, რომ ხელი
არ გაუთავისუფლებია.
დოცენტი ოდნავ დაიბნა და ვაჟს გაკვირვებულმა შეხედა.
- ვერ მიცანით, ბატონო ვანო? - ჩუმად თქვა ახალგაზრდამ, მაგრამ ყველამ კარგად გაიგონა. - არც მიკვირს...
- ღმერთო ჩემო! - თითქმის იყვირა ჯოხაძემ. - მერაბ! მერაბ ბარათაშვილი! - და ახალგაზრდას უახლოესი მეგობარივით
გადაეხვია.
ციცინო და სტუდენტები გაკვირვებულები შეჰყურებდნენ ამ სურათს და რატომღაც ყველა იღიმებოდა.
უცებ ვანო მოტრიალდა.
- ბავშვებო, სიამოვნებით წარმოგიდგენთ ჩემს სტუდენტს, მერაბ ბარათაშვილს, რომელიც სამხედრო სამსახურიდან
დაბრუნდა და ჩემდა სამარცხვინოდ უნდა ითქვას, რომ თითქმის ვეღარ ვიცანი... - ვანო მოტრიალდა და ისევ გადაეხვია
მერაბს. -ციცინო, არ გახსოვს მერაბი? ნუთუ არ გახსოვს? თუმცა შენ როგორ გემახსოვრება, მაგრამ არ გაგიგია მაინც...
იასონს არაფერი
უთქვამს, დავიჯერო, შენთვის მის შესახებ?
- არა, ბატონო ვანო! - გაკვირვებით წარმოთქვა ახალგაზრდა ქალმა და ცოტა ეჭვიც შეეპარა: ამისთანა ვინაა,
ყველა რომ უნდა იცნობდესო.
- როგორ თუ არა, როგორ თუ არა! მერაბ, ჩემო მერაბ, - სიხარულს ვერ მალავდა დოცენტი. - ისე ჩემი ბრალიც არ არის,
ისე ხარ გამოცვლილი, გაზრდილი, დავაჟკაცებული... ეს შავი პერანგი და წვერი? - ხმას მოუკლო და კითხვის
ნიშნადშეაცქერდა სახეში.
- მერე იყოს ბატონო ვანო... - მრავლისმთქმელად თქვა მერაბმა.
ვანო ჯოხაძეს აღარაფერი უკითხავს. ციცინო გავიდა და კარი ფრთხილად გაიხურა.
- დაჯექი მერაბ, გენაცვალე. შენ ვერ წარმოიდგენ, როგორ გამახარე, - ვანომ აუდიტორიის სიღრმეში მიმავალ
ახლგაზრდას თვალი გააყოლა.
მერაბმა იქაურობას თვალი გადაავლო და მარჯვენა მხარეს, ბოლოში დაჯდა.
სტუდენტები აშკარა ინტერესს ვერ მალავდნენ და დროდადრო მერაბს შეფარულად აკვირდებოდნენ.
რამოდენიმე წუთს ხმა არავის ამოუღია, თუ სტუდენტთა ჩურჩულს არ ჩავთვლით. ვანო ჯოხაძე გაფაციცებით რაღაცას ეძებდა და სახეზე კმაყოფილების ღიმილი დასთამაშებდა.
მერაბმა პატარა ჯიბის წიგნაკი მაგიდაზე დადო და ფრთხილად გადაშალა.
მერე გულის ჯიბიდან საწერ-კალამი ამოიღო და როცა სასურველი ფურცელი გადაშალა, რაღაცას ხაზი გადაუსვა.
მოკლედ თმაშეჭრილი, ეფექტური ქალიშვილი, რომელიც მერაბის წინა მაგიდასთან იჯდა, ნახევრად მობრუნდა.
- ეგ რა არის? - მოულოდნელად ჰკითხა ამ უკანასკნელმა.
- ვერ გავიგე?! - ცოტა არ იყოს დაიბნა ვაჟი.
- რა გადახაზე? - ეჭვიანი ცოლივით ჩაეკითხა 18-19 წლის გოგონა.
„ ამას ეტყობა, დიდი პრივილეგიებით სარგებლობს ჯგუფში “ , - გაიფიქრა მერაბმა. შეეცადა ლამაზი ქალიშვილის
სითამამით გამოწვეული გაკვირვება არ შეემჩნია. პატარა ჯიბის წიგნაკი, იმავე ფურცელზე გადაშლილი, გრძელი ხელით
პირდაპირცხვირთან მიუტანა.
ხაზი ექვსციფრიან რიცხვს ჰქონდა გადასმული.
- ტელეფონის ნომერი? - იგივე ტონით გააგრძელა გოგონამ.
- დიახ, ბატონო! - მერაბმა თავი მარჯვენა მხარეს გადააგდო და გოგონას თვალი თვალში გაუყარა. - რა გქვია,
ხომ არ იცი?
- როგორ არ ვიცი, - გაეცინა გოგონას. - ნატა.
- შენ, აბა, გვარიც გეცოდინება და ტელეფონიც.
- შენ წარმოიდგინე, ეგეც ვიცი, - კვლავ გაეცინა გოგონას.
- ჰოდა, ორივე ამ ფურცელზე დაწერე.
- რატომ? - უცებ დასერიოზულდა ნატა.
- დაწერე და გეტყვი, - მერაბმა წიგნაკი და კალამი მაგიდაზე დაუწყო.
ნატას სახეს ჯერ განცვიფრება დაეტყო, მცირე პაუზის შემდეგ კი მერაბის სურვილი შეასრულა და ნივთები
უკანვე დაუბრუნა.
ბიჭმა წიგნაკს გადახდა.
- ძალიან კარგი, - და ორივე, წიგნაკიც და კალამიც პერანგის გულის ჯიბეში მოათავსა.
- ეხლა მიპასუხე კითხვაზე, - თითქმის მთლიანად მოტრიალდა ნატა.
- კი ბატონო: შენ გაინტერესებს რატომ წავშალე პირველი ნომერი და რატომ ჩაგაწერინე შენი, ხომ ასეა?
ნატამ თანხმობის ნიშნად თავი დაუკრა.
- გიპასუხებ ორივე კითხვაზე ერთდროლად, - განაგრძო მერაბმა. - უბრალოდ, ვერ ვიტან ერთფეროვნებას.
ამის გაგონებაზე ნატა გაწითლდა, წარბები შეეკუმშა და ალბათ, ვანოს ხმა რომ არა, მერაბი მის რისხვას ვერ
გადაურჩებოდა.
- მაშ ასე, ძვირფასო მეორეკურსელებო! - დაიწყო დოცენტმა და ფეხზე წამოდგა. - მე ახლა ხელთ მაქვს
„ კომსომოლსკაია პრავდას “ 12 აგვისტოს ნომერი და მსურს, წლევანდელი სასწავლო წელი სწორედ ასევე დავიწყოთ.
ინგა, მოდიგენაცვალე ერთი და წაუკითხე შენს მეგობრებს.
საშუალო ტანის სრული გოგონა უსიამოვნოდ წამოდგა და დოცენტის მაგიდასთან მივიდა. უხმოდ მოკიდა გაზეთს
ხელი და ჯოხაძის მიერ შეთავაზებულ სკამზე დაჯდა.
- რომელი სტატიაა, ბატონო ვანო?! - გაზეთი გადაშალა გოგონამ.
- აი, ეს! - დოცენტი ფანჯარასთან მივიდა და რაფას მიეყრდნო.
* * *
ვანო ჯოხაძეს გაჩერებასთან გამოემშვიდობა მერაბი და მეორე კორპუსისაკენ გაემართა.
- მერაბ! - მოესმა უკნიდან. მოიხედა და ჩქარი ნაბიჯებით მომავალი ნატა დაინახა. მაღალი, თხელი და
მომხიბლავი სახის ქალიშვილი ისარივით მოიწევდა წინ. მერაბი შეჩერდა.
- წამოდი! - თქვა ნატამ და მერაბს გვერდი აუარა.
- ოჰო! - ჩაეცინა ვაჟს და უკან გაჰყვა.
ნატა ერთმწკრივად ჩაყენებულ მანქანებთან მივიდა და 2106 მარკის ჟიგულის კარი გამოაღო.
მერაბი სახეზე ღიმილს ვერ იშორებდა, ჩაჯდა და კარი ფრთხილად მოხურა.
ნატამ მანქანა მწკრივიდან გამოიყვანა და ვაკის მიმართულებით გაუხვია, უკიდურესი მარჯვენა მხარე დაიჭირა
და ნელი სვლით გაუყვა ჭავჭავაძის პროსპექტს.
ნატა დაძაბული იჯდა და საჭეს ორი ხელით მართავდა. აშკარად ეტყობოდა, დიდი გამოცდილება არ ჰქონდა
ამ საქმეში.
მერაბი განზრახ ხმას არ იღებდა.
ნატამ მალბოროს კოლოფიდან სიგარეტი ამოიღო და მოუკიდა. მერე მერაბს გადმოხედა და კოლოფი
გაუწოდა.
- გმადლობთ, არ მინდა, - ღიმილით წარმოთქვა მერაბმა.
- რა გაცინებს? - ჩვეულებისამებრ წარბები მოზიდა ნატამ.
- მე არ ვიცინი, მაგრამ შენს ადგილზე ან მანქანის მართვას ვისწავლიდი, ან სიგარეტის მოწევას, რადგან
ერთდროულად ამდენი იმპროვიზაცია შენს სახეზე დიდი ტანჯვისა და განცდის კვალს ტოვებს. ესეც არ იყოს, სრულიად
ადვილიშესაძლებელია, რომელიმე ბოძს შემოვეხვიოთ.
- შენ ორივე კარგად იცი ალბათ, არა? - ცეცხლი ამოაყოლა ბგერებს ქალიშვილმა.
- შენ წარმოიდგინე, საკმაოდ კარგად. რატომ დამიძახე? ან რატომ მასეირნებ? თუ ვაკე გინდა დამათვალიერებინო,
დააგვიანე, ერთხელ უკვე ნამყოფი ვარ.
- მხოლოდ ერთხელ?
- მხოლოდ ერთხელ, მაგრამ ფოტოგრაფიული მახსოვრობის წყალობით ყველა ქუჩა და ჩიხი ზეპირად ვიცი.
- რა უნიკალური პიროვნება ყოფილხარ, მე კი შენობით გელაპარაკები, - დამცინავად გაიღიმა ნატამ.
- გეთანხმები. თვითკრიტიკაც მომწონს და უფლებას გაძლევ, თქვენობით მომმართო.
- ვერ ვიტან შენისთანა თავდაჯერებულ და ამპარტავან კაცებს...
- შენ ისეთი ტონით მელაპარაკები, გეგონება მანქანის კარი რომ გააღე, უკვე შიგ ვიჯექი. რატომ დამიძახე,
აღარ მეტყვი?
- რატომ? რატომ და იმის სათქმელად, რომ შენ ხარ თავხედი, ავყია და არ იცი, სად როგორ მოიქცე! აი,
ამისთვის დაგიძახე! - გული მოიფხანა ნატამ.
- სულ ეგ არის? მერე შე დალოცვილო, მაგ სამ სიტყვას უნივერსიტეტთან ვერ მეტყოდი? არა, მე მესმის,
შენ გინდოდა, მეც მცოდნოდა შენს შესახებ ცოტა რამ: მაგალითად, მანქანა რომ გყავს და თან სიგარეტს ეწევი.
მაგრამ მე ვთვლი, რომ ამისთქმაც იქვე შეიძლებოდა.
ქალიშვილს ძალიან სურდა თავი შეეკავებინა, მაგრამ ვერ მოახერხა და ცრემლები წვეთ-წვეთად დაეშვა მის
ფერმკრთალ სახეზე.
მერაბს არ ეგონა ამ ამბავს თუ ასეთი ბოლო მოჰყვებოდა და ცოტა ინანა კიდეც, ამდენი არ უნდა მეთქვაო.
- რამდენი წლის ხარ ნატა? - ირონია გამორიცხა მერაბმა.
- სად ჩამოხვალ? - მცირე პაუზის შემდეგ კითხვაზე კითხვით უპასუხა ქალიშვილმა.
- უნივერსიტეტთან.
- რატომ, უნივერსიტეტთან? - ცრემლი შეიმშრალა ნატამ, მანქანა შეაჩერა და მერაბს მიაშტერდა.
- იმიტომ, რომ არავითარი სურვილი არ მაქვს მანქანა იქ დავტოვო და ხვალ დილით დიდუბიდან სირბილით
ამოვიდე ვაკეში.
- კი მაგრამ, მანქანით თუ იყავი, ვერ მითხარი?
- მკითხე და დაგიმალე თუ?
- გადამრევს ეს კაცი! - აღმოხდა გადაღლილ ქალიშვილს, გურამიშვილის ქუჩაზე უწყვეტი თეთრი ზოლი გადაჭრა
და ასოთხმოცი გრადუსით მოუხვია.