სორო მოვაწყე და თითქოს კარგი გამოვიდა. გარედან მხოლოდ დიდი ხვრელი ჩანს, მაგრამ სინამდვილეში ის არსად გადის, ორ ნაბიჯს გადადგამ თუ არა, ბუნებრივ მკვრივ ქანს მიადგები. არ მინდა ვიტრაბახო, თითქოს განგებ მივმართე ამ ხრიკს, ეს სოროს მოწყობის ბევრი უშედეგო ცდიდან ერთ-ერთის ნარჩენი უფრო იყო, მაგრამ საბოლოოდ მაინც ვამჯობინე, ეს ერთი ხვრელი ღიად დამეტოვებინა. თუმცა, ზოგი ხრიკი ისეთი ნატიფია, რომ თვითონვე ინადგურებს თავს, ეს მავანზე უკეთ ვიცი და, რა თქმა უნდა, ეს თამამი საქციელიც არის, ამ ხვრელის გამო საერთოდ აფიქრებინო ვინმეს, რომ აქ არის რაღაც, რაც გამოძიებას იმსახურებს. მაგრამ ცდება ის, ვინც ფიქრობს, რომ მხდალი ვარ და მხოლოდ სიმხდალის გამო ვაგებ ჩემს სოროს. ამ ხვრელიდან ალბათ, ასე, ათას ნაბიჯშია სოროს ნამდვილი შესასვლელი, ხავსის სქელი ფენით დაფარული, ის ისეა დაცული, როგორც საერთოდ რამე შეიძლება იყოს დაცული ამ ქვეყანაზე, ცხადია, შეიძლება ვინმემ ხავსს დააბიჯოს ან შიგ ჩავარდეს, მაშინ ჩემი სორო გამოაშკარავდება და ვისაც მოესურვება, შეძლებს – თუმცა, უნდა ითქვას, რომ ამას გარკვეული, საკმარისად იშვიათი უნარები სჭირდება –, შიგ შეაღწიოს და ყველაფერი სამუდამოდ გაანადგუროს.
ჩუქება
