ნაწილი პირველი - თავი პირველი ტროტა ახალგააზნაურებული საგვარეულო იყო. მისმა მამამთავარმა – წარმოშობით სლოვენიელმა, – საპატიო წოდება სოლფერინოს ბრძოლის(სოლფერინოს ბრძოლა – გადამწყვეტი ბრძოლა ავსტრიისა და სარდინიის სამეფოებს შორის. ლომბარდია და ვენეცია ავსტრიის პროვინციები იყო. 1859 წლის 29 აპრილს ავსტრიელები პიემონტში შეიჭრნენ. მოკავშირე საფრანგეთის (ნაპოლეონ III) დახმარებით, 1859 წლის 24 ივნისს სარდინიამ სოლფერინოსთან დაამარცხა ავსტრია და იტალიის გაერთიანებას ჩაუყარა საფუძველი.) შემდეგ მიიღო. ზიპოლიე – მშობლიური სოფლის სახელი – მის სათავადაზნაურო ტიტულად იქცა. ბედისწერამ ის ერთი საგმირო საქმისთვის გამოარჩია. თვითონ კი ყველაფერი იღონა, რომ დროთა განმავლობაში მისი სახელი მეხსიერებიდან ამოეშალათ.
სოლფერინოს ბრძოლისას ახალგაზრდა ლეიტენანტი ქვეითთა ოცეულს მეთაურობდა. ბრძოლა ნახევარი საათის წინ გაეჩაღებინათ. წინ, სამიოდე ნაბიჯში, თავისი თეთრმუნდირიანი ჯარისკაცების ქათქათა ზურგებს ხედავდა. პირველ მწკრივში მებრძოლებს ჩაემუხლათ, მეორე მწკრივი კი იდგა. მხნეობაშემატებულებს გამარჯვების სჯეროდათ. გუშინდელს აქეთ ფრონტზე მყოფი იმპერატორის ხარჯზე და მის პატივსაცემად გვარიანად ესვათ და ეჭამათ. მწკრივებს აქა-იქ ჯარისკაცები აკლდებოდნენ. ტროტა მყისვე იკავებდა მათ ადგილს და დაღუპულებისა თუ დაჭრილების დაობლებული იარაღიდან ესროდა მტერს. ასმაგად მზერაგამახვილებული ზვერავდა ფრონტის ყოველ მონაკვეთს, ასმაგად სმენაგაფაციცებული უსმენდა ყოველ ჩქამს და გამეჩხერებულ ფლანგებს ხან ამჭიდროვებდა, ხანაც აშორიშორებდა. თოფების ბათქაბუთქში მის მახვილ სმენას მეთაურის მკაფიო, იშვიათი ბრძანებები არ გამოჰპარვია. გამჭოლი მზერით ბურღავდა მტრის პოზიციების წინ გაწოლილ მოცისფრო რუხ ნისლს. დაუმიზნებლად არც ერთხელ უსვრია და მიზნისთვის ტყვია არც ერთხელ აუცდენია. თანამებრძოლები გრძნობდნენ მის ძლიერ ხელსა და მზერას, ესმოდათ მისი შეძახილი და თავს უსაფრთხოდ გრძნობდნენ.
მტერმა ცოტა ხნით შეისვენა. ფრონტის თვალუწვდენელ ხაზს ბრძანებამ გადაურბინა, ცეცხლი შეწყვიტეთო. აქა-იქ მაინც აჩხაკუნებდნენ ზუმბას, დაგვიანებული გასროლის ხმაც გაისმოდა კანტიკუნტად. ფრონტის მთელ ხაზზე გაწოლილი მოცისფრო რუხი ნისლი ოდნავ შეთხელდა. ერთბაშად ყველანი ვერცხლისფერი, მოქურუხებული მზის შუადღისეულ სითბოში გაეხვივნენ. უეცრად, ლეიტენანტსა და ჯარისკაცთა ზურგებს შორის, გენერალური შტაბის ორი ოფიცრის თანხლებით, იმპერატორი გამოჩნდა. იმპერატორმა ის ჭოგრიტი მოიმარჯვა, ერთ-ერთმა თანმხლებმა რომ მიაწოდა. ტროტამ მშვენივრად იცოდა, რა მოჰყვებოდა ამას: მტერი უკან რომც იხევდეს, დადარაჯებული არიერგარდი იარაღს მაინც ავსტრიელებს უმიზნებს, ბინოკლმომარჯვებული ადამიანი კი მოწინააღმდეგისთვის მნიშვნელოვანი სამიზნეა, რომელსაც ტყვია აუცილებლად უნდა მოარტყა. ასეთ სამიზნედ ქცეულიყო ახლა ახალგაზრდა იმპერატორი. ტროტას გული საგულედან ამოუვარდა. წარმოუდგენელი, უსაშველო, მოსალოდნელი უბედურების შიშმა, თავად მას, პოლკს, არმიას, მთელ ქვეყნიერებას განადგურებას რომ უქადდა, ციებ-ცხელებასავით აიტანა. მუხლი მოეკვეთა. ომის მწარე რეალობის, პრაქტიკის უმეცარ გენერალური შტაბის მაღალჩინოსანთა მიმართ ფრონტელი სუბალტერნ-ოფიცრის(სუბალტერნ-ოფიცერი – ასეულის, ესკადრონის, ბატარეის უმცროსი ოფიცერი) მარადმა გულისწყრომამ უბიძგა ლეიტენანტს მოქმედებისკენ, რომელმაც ტროტას პოლკის ისტორიაში მისი სახელი უკვდავყო. მონარქის მხრებს ორივე ხელით ჩააფრინდა და მთელი ძალით დააწვა. როგორც ჩანს, ზედმეტი მოუვიდა, რადგან იმპერატორი მაშინვე გადაყირავდა. ამალის წევრები გადაქანებულ იმპერატორს მისცვივდნენ. სწორედ ამ დროს ტყვიამ, იმპერატორი გულში რომ უნდა დაეჭრა, ლეიტენანტს მარცხენა მხარში გაუარა. იმპერატორი წამოდგომას ცდილობდა, როცა ლეიტენანტი დაეცა. ფრონტის წინა ხაზზე კვლავ გაისმა დაფეთებული და ძილდამფრთხალი იარაღის არეულ-დარეული კაკანის ხმა. სამეფო მოვალეობის ერთგული იმპერატორი, მიუხედავად მხლებელთა მოუთმენელი მოწოდებისა – სასწრაფოდ დაეტოვებინა სახიფათო ადგილი – მიწაზე უღონოდ გართხმული ლეიტენანტისკენ დაიხარა და თუმცა მას აღარაფერი ესმოდა, მაინც ჰკითხა, რა გქვიაო. თავ-პირის მტვრევით მორბოდნენ წაკუზული და თავწახრილი პოლკის ექიმი, სანიტარული ნაწილის უნტერ-ოფიცერი და ორი საკაციანი სანიტარი. გენერალური შტაბის ოფიცრებმა ჯერ იმპერატორი გააკრეს მიწას, შემდეგ თვითონაც პირქვე დაემხნენ. ლეიტენანტს მიხედეთო, გასძახა სუნთქვაშეკრულ ექიმს იმპერატორმა.
ამასობაში ცეცხლი ისევ შეწყვიტეს. და როცა პოდპროპორშჩიკმა(პოდპროპორშჩიკი – უმცროს მეთაურთა შემადგენლობის უმაღლესი ჩინი) მჟღერი ხმით აცნობა ოცეულს, მეთაურობას მე გადავიბარებო, – ფრანც-იოზეფიფრანც იოზეფ კარლ ჰაბსბურგ-ლოთარინგიელი I (18 აგვისტო 1830 – 21 ნოემბერი, 1916; შონბრუნი, ვენა);18 წლის ასაკში გახდა ავსტრიის იმპერატორი. იმპერატორის ჰოფსბურგის სასახლე ჰაბსბურგთა მიწიერ სამყოფელად ითვლება. მისი საზაფხულო რეზიდენსია იყო იშლი.1914 წელს ომი გამოუცხადა სერბეთს და დაიწყო I მსოფლიო ომი. ავსტრია-უნგრეთის იმპერია 1918 წელს დაიშალა.) და მისი ამალა ფეხზე წამოდგა, სანიტრებმა ლეიტენანტს საკაცეზე ფრთხილად გადაუჭირეს ღვედები და ყველამ ერთად დაიხია უკან, პოლკის შტაბის მიმართულებით, სადაც უახლოესი სამედიცინო პუნქტის თოვლივით თეთრი კარავი იდგა.
ტროტას მარცხენა ლავიწის ძვალი ჩამტვრეოდა. მარცხენა ბეჭქვეშ გაჩხერილი ტყვია კი უმაღლესი მთავარსარდლის თვალწინ, ტკივილისგან გამოფხიზლებული დაჭრილის არაადამიანური ღრიალის თანხლებით ამოიღეს ექიმებმა.
ტროტამ ოთხ კვირაში მოიკეთა. როცა სამხრეთ-უნგრულ გარნიზონში დაბრუნდა, უკვე კაპიტნის წოდებას, უმაღლეს ჯილდოს – მარია-ტერეზას ორდენსა(მარია ტერეზას ორდენი – მარია ტერეზა ვალბურგა ამალია კრისტინა ჰაბსბურგი