იესოს სახარება შუადღის მნათობი წვრილ-წვრილი სხივებითა და დაკლაკნილი ცეცხლის ენებით ჭკუიდან შეშლილ კომპასს დამსგავსებია. მზეს ადამიანის სახე მიუღია – მტირალი, აუტანელი ტკივილით დაბრეცილი, გავარვარებული, უხმო ყვირილით პირდაბჩენილი – უხმო, რადგანაც სინამდვილეში არაფერიც არ ისმის. ჩვენ წინაშე ქაღალდი და საღებავია მხოლოდ. ქვემოთ კაცს ვხედავთ, მორზე მიუბამთ, სულ შიშველია, თუ არ ჩავთვლით თეძოებზე შემოხვეულ ჭინჭებს, რომლებიც იმას უფარავს, რასაც სარცხვინელს ეძახიან, ფეხები მსხვილ ტოტზე მიუბჯენია და, ეტყობა, რომ არ დაცურებულიყო, ორი ლურსმნით საიმედოდ მიუჭედებიათ. შთაგონებულ-ტანჯული გამომეტყველებით, ზეაღმართული მზერით იოლად იცნობთ მორწმუნე ავაზაკს. უტყუარ ნიშნად ხუჭუჭა თავიც გამოდგება – აკი ანგელოზებსა და მთავარანგელოზებს თმა ეხვევათ, ხოლო მონანიე ავაზაკს, როგორც ჩანს, ცათა სასუფევლამდე და იქაურ მობინადრეებამდე ნახევარი გზაღა დარჩენია. კაცმა არ იცის, არის თუ არა ეს მორი ის ხე, რომელიც საგანგებოდ დაამახინჯეს და სიკვდილით დასჯის იარაღად გადააქციეს, ან ისევ ისრუტავს თუ არა მისი ფესვები მიწიდან მაცოცხლებელ წვენს, ხოლო კაცმა იმიტომ არ იცის ეს, რომ მორის ქვედა ნაწილს ერთი გრძელწვერა, მდიდრულ-გადაპრანჭულად გამოწყობილი კაცი ეფარება, თავი აუწევია, მაგრამ ცას როდი უყურებს. ეს ამაყი იერი, ეს სევდიანი სახე მხოლოდ იოსებ არიმათიელისა თუ იქნება და არა სვიმონ კვირინელისა, რაიც შესაძლოა გვგონებოდა; თუმცა, ეგზეკუციის ოქმის თანახმად, ეს უკანასკნელი მას შემდეგ, რაც იძულებული შეიქნა, დამნაშავეს დახმარებოდა და დასჯის იარაღი სასჯელის აღსრულების ადგილას მიეტანინებინა, თავისი გზით წავიდა და ჯვარცმულის ვნებებზე მეტად ის მოსალოდნელი უსიამოვნება ედარდებოდა, რასაც იქ უნებლიე დაგვიანება უქადდა, სადაც მიდიოდა. დიახ, დიახ, იოსებ არიმათიელი ერქვა იმ გულკეთილ და შეძლებულ კაცს, რომელმაც საფლავისა და სამ სიკვდილით დასჯილს შორის უმთავრესის დაკრძალვის ხარჯები კი გაიღო, მაგრამ ამ დიდსულოვნებისთვის წმინდანთა დასში მაინც არ ჩაირიცხა, არც ნეტარცხებულთა რიცხვში მოხვდა და ამიტომ მის თავს არაფერი იმ ქუდის გარდა არ მოსავს, რომლითაც ქუჩებში დაიარებოდა ხოლმე. განსხვავებით თუნდაც წინა პლანზე გამოსახული ამ მუხლმოყრილი ქალისგან, რომლის გაშლილ თმას ხელნაკეთი მაქმანის მსგავსი მარადიული დიდების შარავანდედი ადგას. დაჩოქილ ქალს, რა თქმა უნდა, მარიამი ჰქვია, რადგან წინასწარ ვიცით: აქ და ამ დროს თავმოყრილ ყოველ ქალს ეს სახელი უნდა ერქვას და მხოლოდ ერთ მათგანს სხვებისგან გამოსარჩევად ამიერიდან მაგდალელს ვუწოდებთ, თუმცაღა, ვინც ოდნავ მაინც ერკვევა ელემენტარულ ცხოვრებისეულ საკითხებში, ისედაც ერთი შეხედვით ამოიცნობს ამ ქალში სახელგანთქმულ მაგდალელს, რამეთუ მისებრ ბობოქარი წარსულის მქონე უნდა იყო, ამ ტრაგიკულ წუთებში ასე ღრმად გულამოღებული კაბითა და ვიწრო ლიფით გამოცხადდე, საიდანაც ამომზირალი აფუებული, საკინძეგადახსნილი და გამოფენილი მკერდის მადისაღმძვრელი სიმრგვალე უეჭველად მიიზიდავს გამვლელ-გამომვლელ მამაკაცთა ხარბ მზერას, რის გამოისობითაც თითოეულ მათგანს ხორციელი გულისთქმის ცოდვაში ჩავარდნა და სულის წაწყმედა ემუქრება.
მიუხედავად ამისა, ქალის სახე ღრმა მწუხარებას გამოხატავს, თავჩაქინდრული ფიგურა კი – სულიერ ტანჯვას, თუნდ ესოდენ მაცდურ სხეულში დასადგურებულს, ამიტომ ახლავე შევთანხმდეთ: ამ ქალისადმი, სულაც შიშველი რომ ყოფილიყო, მაინც უსაზღვრო პატივისცემა და მოკრძალება უნდა გამოვიჩინოთ. ეს მარიამ მაგდალელია, ენით აღუწერელი თანაგრძნობით უჭირავს მეორე ქალის ხელი, თითქოს კოცნას უპირებსო, ის კი ღონემიხდილი, სასიკვდილოდ დაჭრილივით მიწაზე განრთხმულა. ესეც მარიამია, თუმცა მნიშვნელოვნებით უპირველესი, თუ იმის მიხედვით ვიმსჯელებთ, რომ კომპოზიციის ქვედა ნაწილში ცენტრალური ადგილი უკავია. მოჩანს მხოლოდ მისი ნამტირალევი სახე და უძლურად ჩამოყრილი ხელები – სხვა დანარჩენს მოსასხამი და უხეში თოკით შეკრული ტუნიკა ფარავს. იგი პირველ მარიამზე უფროსია და სწორედ ესაა ერთ-ერთი, თუმც არა ერთადერთი მიზეზი იმისა, რომ თავზე უფრო რთული და ჩახლართული შარავანდედი უბრწყინავს, რაც ჩემთვისაც კი დღესავით ნათელია, თუმც დიდად სულაც ვერ ვერკვევი იმქვეყნიურ წოდებებში, რანგებსა და იერარქიებში. თუ გავითვალისწინებთ, რომ ამგვარი გამოსახულებები მეტისმეტად გავრცელებულია, მაშინ მხოლოდ უცხოპლანეტელს – თანაც თუკი მის პლანეტაზე დროდადრო მაინც არ მომხდარა ან ახლაც არ ხდება მსგავსი ამბები; მოკლედ, მხოლოდ ასეთ უცხოპლანეტელს, რომლის არსებობა პრაქტიკულად გამორიცხულია, – არ ეცოდინებოდა, რომ მწუხარებით განადგურებული ქალი ხურო იოსების ქვრივია, მრავალი შვილის მშობელი, რომელთა შორის ბედის თუ ამ ბედის განმგებლის გამოისობით მხოლოდ ერთმა მოახერხა აღზევება და სახელის მოხვეჭა, ისიც მიწიერი სიცოცხლით ნაკლებად, უფრო – სიკვდილით. მარცხნივ დახრილი მარიამი, დედა იესოსი, რომელიც ახლახან ვახსენეთ, იდაყვით კიდევ ერთ ქალს ეყრდნობა, ისიც დაჩოქილია, მასაც მარიამი ჰქვია და თუმცა წარმოსახვითაც კი ვერ დავინახავთ მისი კაბის ამოჭრილ გულისპირს, მაინც ეტყობა, რომ ნამდვილი მაგდალელი სწორედ ისაა. მასაც იმ პირველივით გრძელი თმა