პირველი ნაწილი - ვერ წავალ, სანამ ძაღლი არ მოკვდება - 1
1994 წელს, ივლისის ერთ გვიან საღამოს, როდესაც რედი და ები უიტშენკები დასაძინებლად ემზადებოდნენ, ტელეფონზე მათმა ვაჟმა, დენიმ, დარეკა. ები სარკიანი კამოდის წინ ღამის პერანგში იდგა და თმის სარჭებს კეფაზე მოხვეული მოყვითალო ქვიშისფერი თმიდან სათითაოდ იცლიდა. პიჟამის ზოლიან შარვალსა და თეთრ მაისურში გამოწყობილი შავგვრემანი, გამხდარი რედი წინდების გასახდელად ის-ის იყო საწოლის კიდეზე ჩამოჯდა, რომ გვერდით, ტუმბაზე ტელეფონმა დარეკა. რედმა ყურმილი აიღო.
- უიტშენკების სახლია, - თქვა მან. - გისმენთ...
ები ქმრისკენ მოტრიალდა. ორივე ხელი ჯერ ისევ თმის გორგალზე ედო.
- რაო? რა ჯანდაბას ამბობ, დენი?! - წამოიძახა რედმა.
ების მკლავები ჩამოუცვივდა.
- ალო... დაიცა... ალო? ალო? - ჩასძახა ყურმილში კაცმა. რამდენიმე წამის შემდეგ კი ყურმილი დადო.
- რა ხდება? - ჰკითხა ებიმ.
- თქვა, გეი ვარო.
- რაა?
- მითხრა, რაღაც უნდა გითხრაო და, გეი ვარო, თქვა.
- და შენ გაუთიშე?
- არა, ები, თვითონ გათიშა. რა ჯანდაბას ამბობ-მეთქი, ვკითხე და ყურმილი დადო.
- რედ, ასე როგორ უთხარი? - წამოიძახა ებიმ.
ქალი გახუნებულ, მაგრამ ერთ დროს ვარდისფერ ხალათს დასწვდა, შემოიცვა და ქამარი მაგრად გაინასკვა.
- ეს რა ეშმაკმა გათქმევინა, რედ? - ჰკითხა ქალმა.
- უნებურად ვთქვი, - მიუგო რედმა. - როდესაც უცებ რაღაცას მოგახლიან, რა ჯანდაბას ამბობო, ეკითხები. ასე არ არის?
ებიმ შუბლზე ჩამოშლილი თმა ხელით უკან გადაიყარა.
- მხოლოდ ის მინდოდა, მეთქვა, დენი, შენგან კიდევ რა ჯანდაბას უნდა ველოდოთ-მეთქი, - დაიწყო კაცმა. - ჩვენს გასანერვიულებლად კიდევ რას მოიფიქრებ-მეთქი, და მიხვდა, რის თქმასაც ვაპირებდი. დამიჯერე, მიხვდა. ახლა ყველაფერს მე გადმომაბრალებს. ჩემს გონებაშეზღუდულობას, მოძველებულ შეხედულებებსა და ვინ იცის, კიდევ რას მოიმიზეზებს. გაუხარდა, ჯანდაბა-მეთქი, რომ ვუთხარი და საჩქაროდ ტელეფონი გათიშა. თავიდანვე იცოდა, რაღაცას წამომაცდენინებდა.
- კარგი, საიდან რეკავდა? - საქმიანად იკითხა ებიმ.
- აბა, რა ვიცი, საიდან რეკავდა, - მიუგო კაცმა. - მუდმივი მისამართი არ გააჩნია. მთელი ზაფხული არ შეგვხმიანებია. სამსახური ორჯერ გამოიცვალა. ეს, რაც ვიცით და რაც არ ვიცით, იქნებ უფრო მეტჯერაც. ცხრამეტი წლის ბიჭია და მშობლებს წარმოდგენაც არ გვაქვს, დედამიწის რომელ კუთხეში იმყოფება. მხოლოდ ვარაუდი შეგვიძლია.
- კარგი, კარგი, დაფიქრდი, ხმა შორიდან მოდიოდა? - ჰკითხა ებიმ. - ყურმილში შრიალის ხმა გესმოდა თუ აქვე ახლოს, ბალტიმორში იყო?
- არ ვიცი, ები, - მიუგო კაცმა.
ები ქმრის გვერდით ჩამოჯდა. ზამბარიანი ლეიბი ქალის მხარეს ჩაიზნიქა. იგი საკმაოდ სრული ქალი იყო.
- დენი უნდა მოვძებნოთ, - თქვა ებიმ. - ისეთი ტელეფონი გვჭირდება, შემომავალი ზარები რომ ფიქსირდებოდეს.
ქალი წინ გადაიხარა და ტელეფონს გაბრაზებული მიაჩერდა.
- ოჰ, ღმერთო, ახლავე გვჭირდება, - თქვა მან.
- რისთვის? - ჰკითხა კაცმა. - იმისთვის გინდა, რომ დაურეკო და მან ყურმილი არ აიღოს?
- ამას არ იზამს, - მიუგო ებიმ. - მიპასუხებს, თუ ეცოდინება, რომ მე ვურეკავ.
ქალი საწოლიდან წამოხტა და სპარსულ ხალიჩაზე ბოლთის ცემას მოჰყვა. ხალიჩა შუაში გახუნებული, თითქმის გათეთრებული ჩანდა, რადგან ების ბოლთის ცემა ჩვევად ჰქონდა. ოთახი დიდი, ლამაზი და კარგად მოწყობილი იყო, მაგრამ მოუვლელობის კვალი ეტყობოდა.
- როგორი ხმა ჰქონდა? - ჰკითხა ებიმ ქმარს. - აღელვებული და განერვიულებული ხომ არ ყოფილა?
- არა, მშვენივრად იყო, - მიუგო რედმა.
- კარგი რა! - დაეჭვდა ქალი. - როგორ ფიქრობ, ნასვამი იყო?
- არ ვიცი.
- მასთან ერთად სხვებიც იყვნენ?
- არ ვიცი, ები.
- ან იქნებ... მასთან ერთი ადამიანი იყო?
რედმა ქალს მკაცრად შეხედა.
- ნუთუ გგონია, დენიმ სერიოზულად თქვა, გეი ვარო, - ჰკითხა მან ების.
- რასაკვირველია, სერიოზულად თქვა, - მიუგო ქალმა. - სხვა შემთხვევაში, აბა, რატომ იტყოდა?
- ბიჭი გეი არ არის, ები.
- საიდან იცი?
- ვიცი და მორჩა, - უთხრა კაცმა. - დაიმახსოვრე ჩემი სიტყვები, - განაგრძო მან. - როცა სიმართლე გაირკვევა, იტყვი, რა ტყუილად ვნერვიულობდიო.
- ვიცი, გინდა, შენი ნათქვამი გჯეროდეს, - უთხრა ებიმ ქმარს.
- დაფიქრდი, ები, ქალური ინტუიცია არაფერს გკარნახობს? - ჰკითხა რედმა. - გახსოვს, სანამ სკოლას დაამთავრებდა, დენის ერთ გოგოსთან ინტიმური ურთიერთობა ჰქონდა.
- ეს არაფერს ნიშნავს, - მიუგო ებიმ. - ეს შესაძლოა, სულაც სიმპტომი იყო.
- რა თქვი? გაიმეორე?!
- სხვა