შესავალი ფინიკიელი უფლისწული კადმოსი, ზევსის მიერ გატაცებული ევროპეს ძმა და ბეოტიის მომავალი მეფე, ქვას ესვრის საზარელ გველეშაპს, ქალაქ თებეს წმინდა წყაროს რომ დარაჯობს. გვერდით ცოლი ჰარმონია და წყაროს ნიმფა ისმენია უდგანან. ზემოდან აფროდიტე, ჰერმესი და პანი დასცქერიან. ათენას რჩევით, კადმოსი, გველეშაპს რომ მოკლავს, მის შხამიან კბილებს მიწაში დათესავს და იქიდან უძლეველი მეომრები ამოიზრდებიან.
ლუვრში დაცულ წითელფიგურულ კრატირზე გამოსახული ამ სურათის ასლი დარბაზის ჭერზე ეხატა ბათუმურ სასტუმროში, სადაც მე ბერნარ კუშნერის პრესკონფერენციას ვესწრებოდი 2008 წლის 10 ოქტომბერს. საფრანგეთის მემარჯვენე მთავრობის მემარცხენე მინისტრი დამაჯერებელი ტონით ლაპარაკობდა: რუსებმა საქართველოდან ჯარების გაყვანა დაიწყეს და ახლა მოლაპარაკებებია საჭირო, რომ ბოლომდე შეასრულონ ცეცხლის შეწყვეტის ხელშეკრულებაო. მთავრდებოდა რუსეთ-საქართველოს ომი, რომელზეც მე ბოლო სამი თვის განმავლობაში ვწერდი. უფრო სწორად, ორი საუკუნის წინ დაწყებულ ბრძოლაში მორიგი მყიფე ზავი იდებოდა.
პრესკონფერენციის შემდეგ სასტუმროდან გამოსვლისას დამირეკა ჩემმა უფროსმა სააგენტო "ფრანს-პრესიდან" და მითხრა, ძალიან გადაიღალე, შვებულებაში გადი, ათი დღე დაისვენეო. ტელეფონი რომ გავთიშე, ბათუმის ზღვისპირა პარკიდან რაღაც ფრინველის ყვირილი მომესმა. ამ ხმას გავყევი და ბნელ ხეივანში ფრინველების ვოლიერთან აღმოვჩნდი. სხვა ფრინველებისგან – რამდენიმე იხვის, ციცრის, გედისა და პელიკანისგან მოშორებით ფარშავანგი იდგა, ერთ ადგილას ტოკავდა და გაშლილ კუდს დაარხევდა. ხან ხმამაღლა დაიყვირებდა, ხანაც ჩუმად, კატასავით დაიკნავლებდა. თავი ისე ვიგრძენი, თითქოს ძილში მაჯლაჯუნა დამაწვა, გავიღვიძე და კოშმარი ცხადი აღმოჩნდა. ახლა იწყება-მეთქი ეს ომი ჩემთვის, გამიელვა თავში. შემეშინდა, ის ყველაფერი, რაზეც ვწერდი, მაგრამ სრული სიცხადით ჯერაც არ შემიგრძნია ამდენი თავისუფალი დროის მქონეს ახლა ერთბაშად თუ დამატყდა თავს, გავგიჟდები-მეთქი. მე ხომ ამ ომს ისეთ რეჟიმში ვაშუქებდი, ერთი წამი არ მქონია იმის დასაჯერებლად, რომ ის ნამდვილი ომი იყო.
ვიფიქრე, სადმე სხვაგან, აქედან შორს ეს ყველაფერი უფრო იოლი ასატანი იქნებოდა, დროებით იმ ეფემერულ რეალობას თუ შევეკედლებოდი, რომელსაც ადამიანები მოგზაურობის დროს ქმნიან. მეორე დღესვე მე და ჩემმა ცოლმა ვიკამ, ბავშვები - ნიკა და ანასტასია - ბებია-ბაბუებს ჩავაბარეთ და პარიზში გავფრინდით. ქალაქში, სადაც ერთ დროს ვცხოვრობდით და რომელთანაც ბევრი რამ გვაკავშირებს.
მაგრამ საფრანგეთში გამგზავრების მთავარი მიზეზი სულ სხვა რამ იყო. რამდენიმე დღით ადრე გაირკვა, რომ შესაძლოა იქ ერთ ჩვენს საოჯახო საიდუმლოს ახდოდა ფარდა.