...
როდესაც ზევით, თავისი ოთახის კართან გასაღებს იღებს ჯიბიდან, რაღაც ხმაური ესმის, რომელიც მისი ოთახიდან მოდის. უცნაური ტკაცუნა ხმა არის, ძალიან ცოცხალი, მაგრამ ძალიან თანაბარი. რაკი ბლუმფელდი ახლა სწორედ ძაღლებზე ფიქრობდა, ეს ხმაური იმ ხმას აგონებს, რომელსაც იატაკზე თათების მონაცვლეობით ცემა გამოსცემს. მაგრამ თათები არ ტკაცუნობს, ეს თათები არ არის. ის საჩქაროდ აღებს კარს და სინათლეს ანთებს. ასეთი სანახაობისთვის მზად არ იყო. ეს ხომ ჯადოქრობაა – ცელულოიდის ორი პატარა თეთრი ბურთი ლურჯი ზოლებით ზევით-ქვევით დახტის პარკეტზე ერთმანეთის გვერდით – როცა ერთი იატაკზე დახტება, მეორე ჰაერშია და ასე გრძელდება თამაში დაუღალავად. ოდესღაც გიმნაზიაში უნახავს ბლუმფელდს ბურთულების მსგავსი ხტუნვა ცნობილი ელექტრული ექსპერიმენტის დროს, მაგრამ ეს შედარებით დიდი ბურთებია, ისინი ცარიელ ოთახში ხტიან და აქ არც ელექტრული ექსპერიმენტი ტარდება. ბლუმფელდი ბურთებისკენ იხრება, რომ უკეთ დააკვირდეს. ეჭვი არ არის, ეს ჩვეულებრივი ბურთებია, როგორც ჩანს, ყოველ მათგანში კიდევ რამდენიმე უფრო მომცრო ბურთია მოთავსებული და ტკაცუნა ხმაც აქედან მოდის. ბლუმფელდი ხელით მოძრაობას აკეთებს ჰაერში, რომ დარწმუნდეს, ბურთები რამე ძაფებზე ხომ არ კიდია – არა, ისინი სავსებით დამოუკიდებლად მოძრაობენ. საწყენია, ბლუმფელდი პატარა ბავშვი რომ არ არის, ასეთი ორი ბურთი მისთვის მოულოდნელი სიხარული იქნებოდა, ახლა კი მთელი ეს ამბავი უსიამოვნო შთაბეჭდილებას უფრო ახდენს მასზე. სულ უსარგებლო საქმეც არ არის, როცა ფარულად ცხოვრობ, როგორც შეუმჩნეველი მარტოხელა, ახლა კი ვიღაცამ, სულერთია, ვინ, ბლუმფელდის საიდუმლო გახსნა და მას ეს ორი სასაცილო ბურთი შემოუგზავნა.