დურგალმა ჯუზეპემ იპოვა შეშის ნაპობი, რომელიც ადამიანის ხმით წრიპინებდა დიდი ხნის წინათ, ხმელთაშუა ზღვის პირას, ერთ პატარა ქალაქში ცხოვრობდა მოხუცი დურგალი ჯუზეპე. მეტსახელად მას ლურჯცხვირას ეძახდნენ.
ერთხელ ჯუზეპემ შეშის ნაპობი იპოვა. ჩვეულებრივი ნაპობი, ზამთარში ბუხრის ასანთებად რომ ხმარობენ ხოლმე.
- აი, ეს კარგი რამეა, - ჩაილაპარაკა თავისთვის ჯუზეპემ, - ამისაგან შეიძლება მაგიდის ფეხები გამოთალოს კაცმა...
ჯუზეპემ გაიკეთა კანაფშებმული ძველი სათვალე, შეატრიალ-შემოატრიალა ხელში ხის ნაჭერი და ის იყო, დაუწყო ნაჯახით თლა, რომ ვიღაცის წრიპინი შემოესმა:
- ვაი, ვაი, ნელა, გეთაყვა!
ჯუზეპემ სათვალე ცხვირზე ჩამოიწია და სახელოსნო მიათვალიერ-მოათვალიერა, მაგრამ ვერავინ დაინახა.
შეხედა დაზგის ქვეშ, იქაც არავინ ჩანდა...
ჩაიხედა ბურბუშელათი სავსე კალათაში, არც იქ იყო ვინმე.
კარშიც გაყო თავი, ქუჩაშიც არავინ ჭაჭანებდა.
"ნუთუ მეჩვენება? - გაიფიქრა ჯუზეპემ. - ნეტავ ვინ დაიწრიპინა?" ჯუზეპემ ისევ აიღო ნაჯახი, მაგრამ დაჰკრა თუ არა ნაპობს...
- ვაი, მტკივა-მეთქი! - კვლავ შემოესმა წრიპინი.
ახლა კი შეეშინდა ჯუზეპეს. შიშისაგან სათვალეც კი შეუოფლიანდა. ადგა და ოთახი კუთხე-კუთხე დაათვალიერა. ბუხარშიც კი შეყო თავი და კარგა ხანს კისერმოღერებული გასცქეროდა საკვამურს.
არავინ იყო...
"იქნებ დღეს შეუფერებელი რამ დავლიე და ყურები მიწივის?" - ფიქრობდა ჯუზეპე...
არა, დღეს ისეთი არაფერი დაულევია... ცოტა რომ დამშვიდდა, ჯუზეპემ შალაშინი აიღო, ყუაზე ჩაქუჩი დაჰკრა, რომ დანის პირი ზომიერად წამოეწია, მერე შეშის ნაპობი დაზგაზე დადო და, შეუდგა თუ არა გაშალაშინებას, კვლავ გაისმა სასოწარკვეთილი წრიპინი:
- ვაი, ვაი, ვაი, ვაი, არ გესმით? რას იჩქმიტებით?
ჯუზეპეს შალაშინი ხელიდან გაუვარდა, უკან-უკან დაიხია და პირდაპირ იატაკზე ჩაიკეცა. ახლაღა მიხვდა, რომ წრიპინებდა შეშის ნაპობი.
ჩუქება
