გოგოები, რომლებიც სამყაროს დამარცხებას ცდილობენ ციკო ინაურს წესიერად არც კი ვიცნობდი, როცა თავისი წიგნის ელექტრონული ვერსია გამომიგზავნა და მითხრა: „წაიკითხე და გულწრფელად მითხარი: ღირს გამოცემა?“
ვაღიარებ, მსგავს შემთხვევებში ტექსტის წაკითხვა ძალიან მეზარება ხოლმე და ყველანაირი მიზეზის მოფიქრება შემიძლია, ოღონდაც ეს მომენტი რაც შეიძლება გვიან დადგეს. თუმცა, გავხსენი თუ არა ფაილი, წიგნმა შემითრია. რაც იქ ეწერა, იმდენად ნაცნობი და რეალური იყო, რომ თავი მანამ არ ამიღია, სანამ ბოლო წერტილთან არ მივედი.
„ასოციალური თევზი“ – ასე ჰქვია წიგნს, რომელსაც სამი მთავარი გმირი ჰყავს: ლილი, რომელიც მაშინვე პეპის მოგაგონებთ; კატი, რომელიც ყველაზე რთულ სიტუაციებშიც კი სიმშვიდეს ინარჩუნებს, და მთავარი გმირი, თავისი რთული და გაუგებარი ბუნებით. ეს წიგნი სამი გადარეული გოგოს ფიქრებზე, მათ განცდებზე, სოციალური ნორმებისადმი პროტესტზე, სიყვარულზე, ტკივილზე, ამბოხზე და შეგრძნებებზეა, რომლებიც ძალიან ნამდვილი და ახლობელი გვეჩვენება. მასში არაფერია ყალბი, შელამაზებული და მკითხველის გულის მოსაგებად შეთხზული.
„ასოციალური თევზი“, უბრალოდ, გულწრფელი წიგნია. მთავარი პერსონაჟები არაფერს მალავენ და არც არაფრის რცხვენიათ. ისინი მხიარულები, ზოგჯერ ნაღვლიანები, ზოგჯერ კი ძალიან სასაცილოები არიან. თუნდაც იმ მომენტში, როცა კლუბიდან გამოსულები, საშინლად მთვრალები და ბედნიერები კანკანის ცეკვას იწყებენ და ფეხებზე ჰკიდიათ, რომ ასეთი ქცევით გარშემომყოფებში გაკვირვებას და დაბნეულობას იწვევენ. უფრო მეტიც, მერე იქვე წვებიან და ეგეოსის ზღვის სუნს იყნოსავენ. იციან, რომ მეორე დილას თავის ტკივილით გაიღვიძებენ, სასმლის სუნს კარგა ხანს ვერ მოიშორებენ და უბედურების შეგრძნებასაც აიკიდებენ, მაგრამ ეს არ ადარდებთ, – მომენტით ტკბებიან და, უბრალოდ, იმ წუთების ბედნიერებას ირგებენ.
სილვია პლათის „ზარხუფით“ შთაგონებულები, ერთმანეთს შეჰფიცებენ, რომ არასდროს გათხოვდებიან და არასდროს შეიყვარებენ ვინმეს ისე, რომ საკუთარ პრინციპებს უღალატონ. თუმცა, დრო გადის და მათ ცხოვრებაში მაინც მოდის სიყვარული – მძაფრი, გადარეული, შემდგომი დეპრესიებით და იმ ცვლილებებით, რომელიც ყველა ძლიერ გრძნობას ახლავს თან.
მთავარი გმირისთვის, რომელიც წიგნის მთხრობელიცაა, ყველაზე მძაფრი შეგრძნება ყნოსვაა და ის თავისი ფრანგი სიყვარულის, გრეგორის, სუნს ეგეოსის ზღვის სუნივით სამუდამოდ დაიმახსოვრებს. თუმცა, ის „ასოციალური თევზია“ და ამიტომაც ხდება ეს სიყვარული საშინელი შინაგანი წინააღმდეგობების, პიროვნული კონფლიქტის მიზეზი. „ვუდი ალენის მსგავსი იუმორის გრძნობა რომ გამაჩნდეს, ალბათ, ამ ძველ სიყვარულს ირონიაში გადავზრდიდი და სენტიმენტები აღარ შემომრჩებოდა, მაგრამ არ გამომდის“, – ამბობს ის, თუმცა სინამდვილეში ირონიაც და თვითირონიაც მთავარ პერსონაჟს უხვად აქვს და, უფრო მეტიც, სწორედ ეს ირონია ეხმარება ცხოვრების ყველაზე რთულ მომენტებში თავის გადასარჩენად.
წიგნის ენა და თხრობის სტილი ძალიან უშუალო და ლაღია და, ალბათ, ამიტომაც იკითხება ის ერთი ამოსუნთქვით. რაც მთავარია, თავიდანვე გრძნობ, რომ ავტორი არაფერს გატყუებს და, უბრალოდ, გოგოების სინამდვილეს გიყვება; იმ გოგოების, რომლებიც თვრებიან და გიჟდებიან; გოგოების, რომლებიც აკვიატებულად იწყებენ ოპერაში სიარულს და იუნგის სიყვარულს დასტირიან.
ჰოდა, მეც მივდივარ ციკო ინაურთან, რომელსაც წესიერად არც კი ვიცნობ, მაგრამ უკვე ზუსტად ვიცი, რომ ჩემი ახლო მეგობარია, და ვეუბნები: „ეს წიგნი აუცილებლად უნდა გამოსცე!“ დაბნეული მიყურებს და მე ვფიქრობ: „აი, ამ გოგომ, რომელმაც „ასოციალური თევზი“ დაწერა, შეიძლება არც კი იცის, რომ დაწერა იმ გოგოების ამბავი, რომლებიც სამყაროს დამარცხებას ცდილობენ“.
მარი ბექაური