მეზობლად
ანა
საშინლად ხმაურიანად ღეჭავს საჭმელს. განსაკუთრებით აუტანელი მოსასმენია მისი ჭამის ხმა დილაობით, სანამ ქალაქი გამოიღვიძებს და ირგვლივ სრული სიჩუმეა. ის კი დიდი ლუკმებისთვის უფრო დიდ პირს აღებს და ერთი ამოსუნთქვით შთანთქავს ყველაფერს.
თეფშსაც არასდროს რეცხავს. შეუძლია ქონიანი ჭურჭელი ნიჟარაში ჩატოვოს და მშვიდად გააგრძელოს ტელევიზორის ყურება.
გამუდმებით ერთი და იმავე გადაცემას უყურებს. ნეტა, როგორ არ ბეზრდება. გადაცემა კვირაში სამჯერ გადის. დანარჩენ დღეებში კი გამეორებას უყურებს. ეკრანზე ირჩევს გადაცემის სახელს და ახლიდან ახვევს და ახვევს. დაუსრულებლად. თითქოს ყოველ ჯერზე ახლიდან იბადებოდეს, გაბადრული სახით მიშტერებია ეკრანს.
გადაცემას "ცნობილი ადამიანების ცხოვრება" ჰქვია. მაგრამ მე დაწყევლილ გადაცემას ვეძახი. ზოგჯერ მგონია, რომ ვიღაცამ მართლა დაგვწყევლა და ყოველდღე ერთ დიდ რუტინაში უნდა ვიტრიალოთ.
ხანდახან მემუდარება ისე დავაჯდე ზევიდან, როგორც ბოლო სეზონის მე-9 ეპიზოდში კლარა დააჯდა მარკს. უარს ვერ ვეუბნები. ის წევს, მე ზევიდან ვუყურებ. ის დუნდულებზე ხელებს მარტყამს, ზუსტად ისეთი გამეტებით, როგორც მარკი კლარას. მეხვეწება მარკი დავუძახო. უარს ვერ ვეუბნები. მეხვეწება, კლარასავით ხმამაღლა ვიკვნესო და თან ძუძუები დავისრისო და მალევე ათავებს.
ისევ ანა ვხდები. ვუბრუნდები ქონიანი ჭურჭლის რეცხვას.
მარიამი
გამაყრუებელი კვნესის ხმა მაღვიძებს ღამღამობით. არადა, ამ უბანში იმიტომ გადმოვედი, რომ მითხრეს, მშვიდი გარემოაო. ყველაზე ოჯახური უბანი ავარჩიე. მახსოვს, გადმოსვლამდე თითქმის ყველა მეზობელი გავიცანი. მხოლოდ ეს წყვილი გამომრჩა. ქმარი სახლში არ იყო და ცოლი, ერთი შეხედვით, მშვიდი, გაწონასწორებული ქალი მეჩვენა.
რამდენიმე თვის წინ აფთიაქში ყურის ბალიშები ვიყიდე. კონსულტანტმა პირობა მომცა, თუ ძილის წინ ორივე ყურში ღრმად მოათავსებ, ვერანაირი ხმაური ვერ გაგაღვიძებსო. თავს მოტყუებულად ვგრძნობ. ამ აუტანელი კვნესის გამო კვირაში რამდენჯერმე მეღვიძება. ჩემს ქმარს კი უდარდელად სძინავს. არაფერი ანაღვლებს.
განსაკუთრებით მაკვირვებს ის ფაქტი, რომ თითქმის ერთი წელია რაც ამ უბანში გადმოვედით და არცერთხელ არ მინახავს მისი ქმარი. სიმართლე გითხრათ, ვერაფერი გამიგია.
სანდრო
მგონია, რომ ძალიან მარტოსულია. თითქმის არცერთ მეზობელს არ იცნობს. საერთოდ, იშვიათად გამოდის სახლიდან. ბოლო სამი წლის მანძილზე, ალბათ, სულ სამჯერ თუ შევხვდი. ისიც, რამდენიმე წამით, მაღაზიაში.
ერთხელ, შუაღამით, ხატვისას წითელი ფერის საღებავი გამითავდა და სადღეღამისო მაღაზიაში გასვლა მომიწია. დახლზე დიდხანს ვეძებდი აკრილის საღებავის კოდს და უცბად მისი შავი ფერის თმა დავინახე. შეუძლებელია სხვაში აგერიოს, ისეთი ხასხასა შავია.
მოვიკითხე. ისე დაიბნა, თითქოს აქამდე არავის მოეკითხოს.
– მშვიდად, გმადლობთ, – მიპასუხა.
მეორეჯერაც იმავე მაღაზიაში შემხვდა.
დახლიდან პრეზერვატივი გადმოვიღე და გადავეცი კონსულტანტს. იმ საღამოს მარიამთან უნდა მივსულიყავი. შემპირდა, ქმარი ორი ღამე არ იქნება და ბავშვებს დედაჩემთან გავუშვებო. რამდენიმე თვეა არ მქონია სექსი და სასოწარკვეთილს, ქმრიან ქალთან რომანის გაბმა მომიწია.
კონსულტანტმა უშინაარსო სახით პროდუქციის შტრიხ კოდის ძებნა დაიწყო პროგრამაში გასატარებლად. სწორედ ამ დროს ვიგრძენი, რომ ჩემ ზურგს უკან ვიღაც იდგა. ეს ვიღაც მძიმედ სუნთქავდა. ამოსუნქვისას კი ჰაერს ჩემს ზურგზე აფრქვევდა. გავიფიქრე, ნეტა ნაცნობი არ იყოს, რომ პრეზერვატივთან დაკავშირებით უკბილო ხუმრობის მოფიქრება არ მომიწიოს-მეთქი.
გავბრუნდი. ის იყო. შავი თმა. მუქი წაბლისფერი თვალები. წვივებამდე გრძელი ტილოს კაბა ეცვა. მხოლოდ ლავიწების დანახვას თუ შეძლებდა კაცი. წამის მეასედში წარმოვიდგინე, როგორ ავწევდი მის კაბას. ხარბად შევუთვალიერებდი მუხლებს, თეძოებს, ძუძუს თავებს. რამე უნდა მეთქვა. ისევ მოკითხვა გადავწყვიტე.
– უსაფრთხოდ, გმადლობთ, – მიპასუხა.
ამ პასუხმა საერთოდ დამაბნია და დაუფიქრებლად დავუსვი მეორე შეკითხვა.
– როგორია უსაფრთხოდ ყოფნა?
– როცა არაფრის გეშინია, – მიპასუხა მან.
ვერაფერი გავიგე. მთელი ღამე არ მეძინა. ბოლოს მისი ტანი დავხატე. უსაფრთხოდ ჩაძინებული სხეული, რომელსაც არაფრის ეშინია.
მესამეჯერაც იმავე მაღაზიაში შემხვდა. საუბრის დაწყება დამასწრო.
– ჩემს ქმარს განსაკუთრებით უყვარს შავი ლუდი. 3-4 ბოთლს მაბარებს ხოლმე. თქვენ გიყვართ ლუდი? – პირველად მკითხა რაღაც.
– ლუდს ვისკი მირჩევნია. ზოგადად, ძლიერი ალკოჰოლი მიყვარს, – ძლივს შევძელი წინადადების დალაგება.
საუბარი აღარ გაუგრძელებია. ლუდის ბოთლები პარკებში ჩაალაგა, კონსულტანტს ჩეკი გამოართვა და მაღაზიიდან გავიდა.
დავითი
დილაობით ცხელ კრუასანებს ყიდულობს. კაფეში ყველაზე ადრე მოდის. კაფეს გახსნიდან 5-10 წუთში უკვე კართან დგას და მიკაკუნებს. ზეპირად ვიცი, რას შეუკვეთავს. უშაქრო ამერიკანოს ადგილზე დალევს. ცხელ კრუასანებს კი ქაღალდის პარკით წაიღებს.
კაფეს ყველაზე მიკარგული მაგიდა უყვარს. ამერიკანოს სწრაფად სვამს. ორ ცალ კრუასანს ქაღალდში გაახვევს და უსიტყვოდ მიდის.
ჩემს ცოლს არ უყვარს ეს ქალი. დარწმუნებულია, რომ რაღაც