ღამის ანბანი 2015 - 2018
*
შუქი ღამეს რომ გულივით უცემს,
მხოლოდ ის ხედავს, რაც არ ჩანს ჩვენთვის
და მასში ისევ ჰყვავის სინათლე,
ფიქრიან თვალის და გულის ღვენთის.
გადაიფიქრე, ახლა თუ დალევ,
შენ ღამეს შესვამ ამ ჭიქის შესმით...
ხომ გაქვს იმედი, რომ მოვა ჟამი,
თვალში გაჩენილ მზის სხივში შესვლის?!
ისე ჩაივლის, ვერც კი გავიგებ
და საუკუნეს წუთივით შეცვლის.
ყორნების გადაფრენის ფონზე...
ხეებზე თალხი გამოფინეს
ყორნებმა ყრანტალის თანხლებით
და ბნელი ფრთები მამყოფინეს,
ფრთები გიშრისფრად ახლები.
ვისია ჩემი სიმარტოვე,
ჩემი წინაპრების ნაქონი,
თუ გინდა წადი და იმათხოვრე,
ყველაფერს მოგცემენ გაქონილს
და თუ რამ დამირჩა ჩემებური,
სიტყვა და ჩვევები პროსოდიის,
ყოველთვის მიყვარს დღე მეფური,
გულს არ მეხატება კროსვორდი.
არ უყვართ არავინ, ვინც იშვა სიახლით,
ყოველდღე რომ იცვლის სამოსელს,
გეძებს მწარე სიტყვა გულში რომ მიახლი
და ის არ წააგავს “პარნასზე” ამომსვლელს.
მოჩანს ფოთლებზე დროის ფერადები -
უცნობი ღმერთის ფაქსიმილე,
შენამდე ყოველთვის მრჩება ასი მილი,
და სულსაც ყოველთვის ასი მილევს!
ნიჰილ
იბორიალე, ვიდრე მიაღწევ თავდაპირველ სიმარტოვეს,
როცა ერთი ნაბიჯი გრჩება დადუმებამდე.
შენ ვერ მიხვდები სად ცხოვრობდი
ან რატომ იყავ ამდენ ხალხში გარეული,
ან ამ ლექსებს ვისთვის წერდი,
ნუთუ იმიტომ, რომ დრო გაგყავდა,
რათა ცხოვრებას მისცემოდა მეტი აზრი და მეტი სიღრმე?!
რა ტყუილი გარჯაა, ღმერთო!
ყველაფერი ხომ თვალწინაა
და ამავე დროს შენში ბინადრობს,
მათ ხომ არ უნდათ, სიტყვებად იქცნენ
და წარმოსახვის ქვეყანა შექმნან
გარითმული და გაურითმავი სტრიქონებით რაღაც აშენონ?!
ყველა თავისთვის ცხოვრობს ყოველთვის,
საკუთარი მარტოობისთვის,
საგანიც კი, შეუცნობელ დუმილს რომ მალავს,
რატომ გინდა სიტყვად აქციო
ანდა რაიმეს შეადარო ისე ცალმხრივად,
ან თუნდაც "ზუსტად",
რომ განსხვავება მათ შორის მაინც იარსებებს.
ჰო, შენი ბაგე უფსკრულია,
საიდანაც ამოდიან ის სიტყვები,
თითქოსდა ახალ სინამდვილეს რომ აშენებენ,
თითქოსო, მიტომ წამომცდა ახლა,
რომ სიზუსტეს მაშინ მიაღწევ,
როცა სრულიად დამუნჯდები
და ისეთად აღიქვამ საგანს, განცდას თუ ამ ხალხს,
როგორებიც არსებობენ მარტოობაში.
არსებობს წუთი, რომელსაც არ სურს
ყველაზე უფრო ტევად სიტყვას დაემორჩილოს,
რადგან დუმილში დარჩენა უჯობს
და უკვალოდ გაქრობას ნატრობს.
უჩინმაჩინის ქუდი უნდა გეხუროს მუდამ
და ეს ცხოვრება ისე გალიო,
რომ არ წამოგცდეს არც ერთი სიტყვა,
რომ არ ისურვო, განცდა სიტყვაში შემოიტყუო
და ხელნაწერში დაუდო ბინა წუთებს,
რომლებიც ისე უკვალოდ ქრებიან, როგორც საპნის ბუშტები,
და თუკი რამეს ირეკლავენ, მყისიერად ქრება ყოველი.
მაგრამ გული...
ამ ბეჩავ გულს ვერაფერს ეტყვი,
ის დებს სიტყვებში იმდაგვარ განცდებს,
რომლებიც ზოგჯერ თუ არ წამოგცდა
და საკუთარი უფსკრულიდან არ ამოუშვი,
ალბათ, გასკდება და უფრო სწრაფად გადადგამ ნაბიჯს არარასაკენ,
რომელიც მუდამ თვალყურს გვადევნებს
და ღრუბელივით ჩუმად გვისრუტავს.
ის ჭრელი ჭიტი, ღია სარკმელში რომ შემოფრინდა,
იმის სულია, ვისაც აქედან წასვლა არ სურდა
და შემკრთალი აწყდება კედლებს,
რადგან მან იცის იმ სივრცის ფასი,
საიდანაც დაბრუნება, ალბათ, არ ღირდა.
ჩვეულებრივად მოდის საღამო,
სხვა საღამოებს ისე აგრძელებს,
თითქოსდა წინა საღამოები ამ საღამოში მთლიანდებიან
და მეორდება, მეორდება დიდი წრებრუნვა,
რომელიც მუდამ რაღაცას მალავს,
რისი მიგნებაც სურდა თაობებს
და მონდომებით დღესაც ეძებენ.
აი, ეს არის ანი და ჰოე,
რომ უცბიერეს წარმოსახვას გადავეჩვიო,
რომელიც მერე ისე მეტყველებს,
რომ აქ კი არა, იქ ვცხოვრობ უკვე,
სხვა ქვეყანაში,
რომელიც, ალბათ, სინამდვილეს აღემატება.
თანდათან უფრო მარტო დარჩები,
უმჯობესია, რომ შეეჩვიო მდუმარედ ყოფნას,
რადგან დუმილი რომ შობს სიტყვებს
და სხვებისათვის არ ახმოვანებს,
შენს ბაგეს ისე ამოქოლავს,
ხმის ამოღებას აღარ ისურვებ.
სახურავები, ჩაბნელებული სახლის ფანჯრები
და ალაგ-ალაგ ლამპის შუქი და ვარსკვლავები
მზად არ არიან ლაყბობისათვის
და ვეღარ არჩევ ეს საღამო თვითონ მოდის
თუ ყვავების ფრთებით მოფრინავს ჩვენკენ,
რათა წყვდიადი დასცეს ქალაქს,
სადაც სინათლეს მუდამ ნატრობენ.
ყოველი ღამე ასე იწყება,
საკუთარ თავში დასაკარგად რომ მოიცალო,
მერე კი მწარე ორსტრიქონედი
მოჩვენებითი შვებით გარითმო,
რომ რითმა იყოს ახალთახალი და ავტორივით სამაგალითო.
*
ოთახში, სადაც კედლებსაც მობეზრდათ
ერთმანეთის ცქერა,
სადაც ქოთნის ყვავილებსაც კი
თვალი ფანჯრისკენ გაურბის,
სადაც ბოლთისცემით მრავალი კილომეტრი გამივლია,
ამაღამაც, ახლაც,
ჩუმად შემოვდივარ
და ვხდები, რომ ცას ვემალები იმ ბავშვივით,
უსასრულობა პირველად რომ აღმოაჩინა
და შემკრთალმა დახუჭა თვალი,
რათა იქ მაინც, საკუთარ თავში,
რაღაც საყრდენი მოეძებნა
და დედასავით ჩახუტებოდა.
*
რა უცნაურად მტეხენ დღეს ძვლები,
უქმად ვარ, ისევ ფიქრებს
ჩუქება
