საკნის არია
***
პოეტის ენა-ვარდის ციმციმი,
ეს არის ფრენა დარდის სიმძიმით,
ეს არის ლექსი - ნეტარი სევდა,
ამოხეთქილი ჰანგი - სიმწირით.
პოეტის ენა - ვარდის ციმციმი,
ეს ნუგეშია მზარდი სიმცირით.
წმიდა გიორგი
წმიდა გიორგი! - საამო ტყვეთა,
გადავამტვრიე ქვაზე ბორკილი,
განთიადისა ვადიდე მცხეთა,
ქარვის ჩოხაში გამოწყობილი.
„გადმოვეკიდე“ მირონის მცხე-თა,
უკიდეგანო დარდის მშობელი,
საბუდარია დიდების მწყე-თა,
მესმის ქართული საგალობელი.
წმიდა გიორგი! - მალამო ტყვეთა,
როგორც უდაბნოს შიშველი ლანდი,
ისე ვიდექი მოსისხლე მტერთან,
ეშმაკის მყრალი „სურნელით“ ვყარდი.
გადავამტვრიე ქვაზე ბორკილი...
ასი, ათასი წამსკდა გოდება,
მოვედი სული - ჩამოკონკილი,
მე, უთვისტომოს, რა მელოდება?!
რა მელოდება, აჰა, მოვედი,
საგოდებელზე შეკრული კონა,
არც არასოდეს ვიყავ პოეტი,
ჩემი სამშობლოს დარდის ვარ-მონა.
ფოთოლცვენა ვარ ხეითის ხეთა,
ცაზე ჭიკჭიკი ობოლი მერცხლის,
სამარადისო სისხლში გასვრილი,
ოცდაათივე მე ვიყავ ვერცხლი.
ვიყავი ბუკი დიდგორის ველზე,
ერისტიალი ვიყავ-შადიმან!!
ხან უკეთესი სამოთხის გველზე,
ხან უარესი შხამით დავდივარ.
ბოლოს მოვედი ნეტარი კვნესით,
ზღვა სურნელებს შლიან ხატები,
ეგება ვინმემ ამიგოთ წესი,
სიკვდილის მორქმით დავიბადები.
წმიდა გიორგი! - საამო ტყვეთა...
გადავამტვრიე ქვაზე ბორკილი,
სვეტიცხოველთან ვადიდე მცხეთა,
ქარვის ჩოხაში გამოწყობილი.
***
აიშალა თმაზე ნისლი,
ნისლი, ნავსით ნაფერი,
მოგიარე ძმად დაგისვი,
ფიქრი შემონაბერი,
ღამეებსაც ვაწუხებდი,
სიზმრად მაინც მენახე.
ტკივილებით გასკდა სველი,
სისხლიანი ნაპირი,
პოეზიად ხატავს ხელი
გასიებულ ფსიქოზებს.
გდია გული, - არსი ძველი
მარტოობის საფირი,
თითქოს მკვდარი საწნახელი
დაეფარა მიმოზებს.
შემოიჭრა სიამაყე
უნებლიე, ზეპირი,
იარაზე დავეცემი
თუ კი ვაზი მიკორძებს,
ლაჟვარდების ღია სახე,
ტკბილი, როგორც ზეფირი -
საოცარი ბედი ჩემი,
სასუფევლად მიბოძებს.
აიშალა თმაზე ნისლი,
ნისლი ვერცხლით ნაფერი,
სხვა ყოველი განაჩენი
წლებმა შემოიხორცეს.
დარდი ნარიყალასი
დარდი შეეყარა გულზე ნარიყალას,
გასკდა მოგონება კუნტად საამური,
ტივზე ნასუფრალი მტკვარში ჩაიყარა
გლოვის ბაიათებს უკრავს სალამური.
ძველი სიხარული ქარმა გაიტაცა,
დარჩა საფლავები წვიმით დანამული,
დადის მეეზოვე ერთიჰაიკაზა,
მაგრამ დარდიანი, ისიც განაბული.
ეტლი ჟამთა სიომ სადღაც გააჩერა,
აღარც მეეტლე ჰყავს ვინმეს დანახული,
უფროსგალობამ ვარდი დააბერა
კინტომ გაიყოლა ეშხი ქალაქური.
დარდი შეეყარა გულზე ნარიყალას,
გლოვის ბაიათებს უკრავს სალამური!
გაქრა - სიხარულის გზები გაიყარა,
დარჩა მოგონება, კენტად - საამური.
***
სამშობლო ღმერთია,
სამშობლო მიწაა,
ნაზი ნაღვენთია,
სხვად აკვანიცაა.
სამშობლო - დავითი,
თამარი, ქეთევან!
არ ვიცი, არ ვიცი,
აღარ დაგეტევა.
სამშობლო ზვარია,
მტევანი ვენახის,
უბადლო წესია,
უბადლო მიზანი,
მეორე მესია -
ცხადი, რა სიზმარი.
შენი საქართველო
იესოს წყაროდან,
სისხლის დადინების
სანაცვლოდ წყალობდა.
ისეთი ტკბილი და
ისეთი მწარეა!!!
წინაპრებისაა,
მათი საძვალეა.
სამშობლო გენია,
გათრობს და გინდება,
სამშობლო სიცოცხლის
წიაღში ვლინდება...
მირონის წვეთი და
ღვინობის სუნია,
სამშობლო სიკვდილის
ღრმა დასასრულია.
***
სხვა სურნელია მარტის ჩალაში,
სხვა პოეზიის ალი ანთია,
მე გავიხადე სართიჭალაში
იასამანის სველი მანტია
გადავიარე ნისლი, ქარები,
უკიდეგანო სისხლით ნალეში,
პაემანია გარდაცვალების,
მოოქროვილი ღამის თარეში.
ცა სხივ-ოცნებით აღკაზმულია,
ვეზიარები გასვლის ემბაზებს,
ალბათ სიცოცხლის დასასრულია
და შესავალი უკვდავებამდე.
აი, სურნელი მარტის ჩალაში,
რა პოეზიის ალით ანთია,
მე დავიბადე სართიჭალაში,
იასამანის მეცვა მანტია.
ნიკო გომელაურს
შემოგელია მთვარე ტკბილი სმით,
პოეზიების ტოვებ განთიადს,
საგალობელი იყო თბილისი,
მშვიდობით... შენი გვარი ანთია.
მიტკალისფერი იდგა გოდება,
ქარმოდებული გლოვა-ციებით,
აღარასოდეს მოგაგონდება
უკანასკნელი ოვაციები.
დაუფარავი კოცნის მოედი,
ეალერსები შორით ნახვამდებს,
მობრუნებული გერქვას პოეტი,
ოღონდ იყავი, აღარ დაღამდე.
რადგან სიკვდილით გეწია ღამე,
გადმოეკიდა ცრემლი განთიადს,
გომელაურო, მითხარი რამე,
მითხარი, ლექსი როგორ ანთია.
მიამბე, როგორ სერავს ეკალი,
რა სურნელება აყრია სოსანს,
რომ პოეზიის დადგა ზეკარი,
მაგრამ სიცოცხლე ღალატობს მგოსანს.
რა უცნაურად ამომეწანი,
ნაგვიანები ძმობის სამარხვი,
ჩემი სხეული არის ზეწარი,
სად ამავალი სულის სამარხი.
დაეშვა ღამე - დარდის თენება,
მეც გამიწვდია ალალი პეშვი,
ეგ სევდიანი წვიმის მშვენება,
უკიდეგანო ჩირქიათქეში.
ჩირქიათქეში უგონო ყინვის
სიკვდილისწინა კარის მისანი,
სვეტიცხოველთან სული რომ ყივის
შენს პოეზიად ამოვიცანი.
***
მიხსენ იყალთოს ჯვარო,
ჯვარო მიხსენი ბოდბის,
სვეტიცხოველის ზარო,
საკარებელო ხოტბის.
ქარო მზისა და ცვარის -
შიო მღვიმელის ქარო,
დიდგორს ნაშალო ძვალის,
ნარჩენო სისხლის ღვარო.
გადმომაფარე კალთა,
იმედი მომე ხვალის,
მომალოცვინე სხალთა,
გადამაცილე ძალისს.
სხეულს სურვილი მიხრის,
ტაოს ვაშენო ვაზი,
ბედზე გიამბო ლიხნის,
ძმად შევიყვარო ლაზი.
მომეცი ძალა, მადლი,
საგალობელი წესად,
გზა მომიკაზმე ადლი,
სულის ამყარე კვნესა.
შენ დამიხსენი ჯვარო,
ლაშარითა და ბოდბით,
მამა-დავითის ცვარო,
შემოფენილო ხოტბით.
***
კავკასიონზე გასკდა აისი,
