ალეია. არ ვიცი რა.კითხვებით თავს ნუ მომაბეზრებთ..ძალიან გთხოვთ.
მოვიყვანე ისეთი ცოლი,რომელიც ჩემ ავის მსურველ ნათესავსაც კი არ მოეწონათ.არა,ეგ რა თქმა უნდა,ქორწილში მაინც მოვიდნენ.დაგვაფასეს.დააფასეს დედაჩემი,მგონი მამაჩემიც.ნანატრი დღე,მან ცოლი მოიყვანა...- „ ნეტავ რას ფიქრობდა ეს ბიჭი ეს რომ ითხოვა.ყველა აზრის სუბიქტურობის მიუხედავად,ახლა მართლა ჩვენი მხარე ჯობს აშკარად “ ..
ჩემი ცოლი,ჩემი ყველა უცნაურობა მასში იყო თავმოყრილი,და მეტიც,მას თავისი უცნარობები ემატებოდა.ვერ გამეგო ბოლომდე,რეალობა იყო თუ წარმოსახვის ნაწილი.ქორწილში ყველა ჩურჩულით ლაპარაკობდა.ყველა ჩვენზე.არა,ჩვენზე არა,მასზე საუბრობდა.უკვირდათ მისი სახე,მისი შრამიანი ნაკვთები.ეშინოდათ,ეშინოდათ მისი ხერხემალზე ჩაბწნილი რიგი ნაკერების,ისიც აშინებდათ რომ თვალები მათსავით ჩვეულებრივი არ ჰქონდა და მხოლოდ სიღრმეებში იხედობა.აშინებდათ ალეიას თხელი თითები,თითები რომელიც თავიანთი სიგრძითა და დრომოჭმული სილამაზით გამხმარი ალვის ხის ტოტებს ჰგავდა.აშინებდათ ყველა მისი უხამსი ქცევა,ყველა მისი კისრის გადატრიალება და უმაკიაჟო(დაუხატავი სახე.ალეია ზოგჯერ მეც ისე შემაშინებდა).....
და აი ჩემი ნანატრი ქორწილიც,ასეთ დღეზე მე ყოველთვის ვოცნებობდი,ქორწილი ძველებური..სადღაც სოფელში,არ ვიცი სად ვიყავით,სპეციალურად ვითხოვე ადგილი,სადაც უკვე წლებია კაცის ჭაჭანება აღარ იყო.მხოლოდ დატოვებული ფიქრები და ნანგრევი სახლები იყო,წარმოიდგინეთ,რარიგ ლამაზია აქ ყველაფერი...
უსაშველო ქარი იყო,სუფრა არც კი გადაგვიხურავს,ყველას თმებსა და აზრებს ერთმანეთში რევდა შრიალი ქარის.ყველანი შეწუხებულნი იყვნენ და იმის მაგივრად რომ კაცებს მჭიდროდ ჩაცმული ქურთუკები ქალებისთვის მოეფარებინათ,უფრო მეტად შეიკრეს...თამადად უხერხულობა დავაყენე,ჩემი კარგი მეგობარია.დიდი ხანია ვიცნობთ ერთმანეთს.ჰოდა დაიწყო უფლის დღეგრძელებით და ყველანი,ქალი იყო თუ კაცი განურჩევლად ფეხზე დადგა,მეც კი,მხოლოდ ალეია იჯდა განკუთვნილ ადგილზე და ცდილობდა ღიმილსგან თავი შეეკავებინა.. “ მამაო ჩვენო ,რომელი ხარ ცათა შინა “ დაიწყო და აქ უკვე წასკდა სიცილი „ მას “ .ხალხი იმაზე მეტად შეშინდა,ვიდრე ამ დრომდე იყო.ხელის დანას შეაპარეს,რადგან თავი დაეცვათ გიჟი ცოლისაგან.დანა ალბათ ეს ის გამართლებაა,რომელსაც ღმერთი უკან უდგას და რწმენანარევი ძალით ხალხს დაეხმარება მოეგერიონ ჩემი ცოლი,გამჭოლი გარდაუვალი სასიკვდილო ჭრილობით..
აქ კიდევ უფრო მოუმატა ალეიამ და უკვე შეუძლებელი იყო მისი გაჩერება.იცინოდა და მეც ნერვიულობისგან სირცხვილ თუთუნს გავუკიდე,აქამდე მოწევა არ მჩვეოდა და ყველას გაუკვირდა,წარმოიდგინეთ,ამდენი სასოწარკვეთილი ხალხის წინ მე კიდევ მეტად დავამატე იმედგაცრუება და ხალხს ვანიშნე,რომ უკვე დრო იყო მათი გაქცევის.
მიდიოდა დრო და ალეია ისევ უზომოდ სვამდა,სვამდა და მთხოვდა სადმე მოფარებულში გავსულიყავით.გავსულიყავით და ეს უზადო ვნება ერთმანეთისადმი გაგვენადგურებინა.სურდა რომ სექსით ბოლო მოგვღებოდა,უნდოდა ბოლომდე დარწმუნებულიყო ჩვენი სიყვარულის სიდიადეში.სურდა მისი ეს შრამები,ეს სისხლიანი თვალები,ყველა მისი წყალწაღებული წარსული,ყოველ დილით რომ ფანჯრიდან აფურთხებდა დროებით დაევიწყებინა და მისცემოდა ნამდვილ სიამოვნებას..ალბათ მიტომ მიყვარდა,ის გიჟი იყო.გეფიცებით,ის მართლა გიჟი იყო და ეს მეც შმაგს მხდიდა,სულით ხორცამდე ამაფორიაქებდა და უცბად დამშვიდდებოდა,არ ვიცი ეს როგორ შეეძლო.
უხერხულობა კი აგრძელებდა თამადობას,ითხოვდა განსხვავებულებს და სიმართლე გითხრათ ვერაფერს ამბობდა განსხვავებულს..მკლავდა ეს ბანალური სადღეგრძელეობი,რომელიც საერთოდ არ იყო დღეგრძელობის ღირსი.
ეზოს ბოლოს ძაღლი ჰყეფთა,ჩვენთან ძაღლიც კი უჯიშო იყო და უყეფთა საცოდავ არსებებს, რადგან მოწყალების გამოჩენისთანავე ძვალი გადაეგდოთ,რომელსაც უკვე ბოლომდე გამოსცლილი ჰქონდა ხორცი.ამაზე კი მე მეცინებოდა.მეცინებოდა,რადგან ხალხი ყველაფერს ედებოდა,ედებოდა და ხრავდნენ თუკი რამ იყო მაგიდაზე,არც კი ფიქრობდნენ რანი იყვნენ სხვის თვალში,საცოდავ ძაღლზე კი არაფერს ვამბობ.ნეტა ამ ყეფით რას ამბობდა.ძაღლს,რომელსაც ალეიამ ყელი დაარქვა..ეს იმიტომ,რომ რასაც კი იქ მყოფი საზოგადოება გადაუგდებდა ყველაფერი ყელში ეჩხირებოდა და ხველებას სიკვდილამდე მიჰყავდა.ძვლები რომელიც ბოლომდე გამოჭმული იყო მხოლოდ ხორცი არსებებისგან,რომელთაც სული საერთოდ არ გააჩნდათ.საზოგადოება ,რომელიც თამადის ყოველ ბრძანებაზე ფეხზე დგებოდა და ყველაფერს თაყვანს სცემდნენ.
თვალები რომ გავახილე ამ მძაგი ფიქრებისაგან,მივხვდი,რომ ალეია ჩემთან აღარ იყო..
რაღაც ძალამ ეზოს კარები შემოანგრია.სამი ცხენი შემოვარდა,სიკვდილით შავები,როგორიც ის უვარსკვლავო თუ უღმერთო ღამე იყო,.შემოვარდნენ და ალეიაც უმალ გამოჩნდა.
ცეკვავდა.იცით,მე მისი ცეკვა პირველად ვნახე..ცეკვავდა და ირგვლივ ცხენები ჭენებას თავს არ ანებებდნენ,თითქოს ესენიც ტრიუმფალური დადგმის ნაწილი იყვნენ,მთელი ეს ხელოვნება ჩემში იმდენად დიდ ორგაზმს იწვევდა,რომ გავშეშდი.გავშეშდი,რადგან არ ვიცოდი რა მექნა..ალეია ცეკვავდა,შლიდა მის გასაოცარ ხელებს და მისი თითები ჩემს ჭკუიდან შეშლას ხელს უწყობდა.ურტყამდა მის ქუსლიან ფეხსაცმელებს ბალახს და ის ხმა,რომელიც არავის ესმოდა ჩემ გარდა,მის რიტმულ მიხრა-მოხრას მეტად ალამაზებდა.ცხენები გაურკვევლ ბდღვერს აყენებდნენ,ეხმარობდნენ ალეიას მეტი დრამატულობის შექმნაში.მისი თმები და კაბა...აი სად იყო ღვთაებრიობა,ღვთაებრიობა რომელიც ყველა იქ მყოფს აშინებდა...ცის შავი ღრუბელი და ალეიას ცეკვა დასასრულს უახლოვდებოდა.მან ბოლო ტრიალი გააკეთა და ზურგით ჩემკენ გაჩერდა..ზურგ ამოღებულ კაბაში კარგად ჩანდა მისი უხერხემლო შრამები..
როგორ მიყვარს ეს შრამები,ეს ნაკერები და მისი სიმახინჯე..
უცბად ჩვენ მაგიდასთან მოვარდა,ცხენები