გაბო იენს საუთბენკზე ვხვდები ხოლმე, ნელსონ მანდელას ბიუსტთან, მორიდებით რომ ატუზულა ფილარმონიის კიბეებთან. ისე ჩაუვლი ვერც კი შეამჩნევ. თბილისის მუზას სრულებით არ ჰგავს და კაცმა რომ თქვას არც ფილარმონია ჰგავს ჩვენსას.. აქ უამრავი კაფეა და სულის მოსათქმელი ადგილი. მიუჯექი მაგიდას და საღამომდე არ ადგე თუ გინდა. წერე, იკითხე ან უბრალოდ იფიქრე, არავინ გაქცევს ყურადღებას.. თუ გაგიმართლა, შეიძლება კარგ კონცერტსაც გამოჰკრა ხელი. მე ორჯერ ვიყავი მთლად დარბაზში, ბუნიათაშვილის და მასაკელას კონცერტზე. იენმა მითხრა მასაკელა კარგია, მაგრამ მაზეგ ბარბიკანზე წადი, უეინ შორტერი უკრავს, აი ის არის ნამდვილი ჯაზიო. დიდებული აღმოჩნდა ხანდაზმული ამერიკელი და მისი ბენდი, მაგრამ მასაკელას მელოდიებს წაიღიღინებ მაინც, ეს კი ძალიან რთულია და თუ იენს დაეჯერება უფრო დიადიც. ჰმ, შორტერი უძახე შენ..
ნელსონ მანდელა უჩუმრად დგას, და სივრცეში იმზირება.
იენი ინგლისელია, მაგრამ ხშირად აგვიანებს შეხვედრაზე და ასე მეუბნება, რომ სულ ერთია ადრე მიხვალ თუ გვიან, არც ერთ შემთხვევაში გცოდნია დროის ყადრიო. მე, როგორც ზრდილობიანი ქართველი ძალიან ადრე მივდივარ და მის მოსვლამდე სამ-ოთხ ღერ სიგარეტს ვეწევი. დღესაც ასეა, საქართველოდან გამოგზავნილ სიგარეტს ვაბოლებ და თან რატომღაც ჩემი ზორბა პარალელური კლასელი მახსენდება, ერთი სასკოლო ავტობუსით რომ დავდიოდით. სულ კაპიტალისტური წარმოების ტანსაცმელი ეცვა და მოსწავლის ნივთებიც უკლებლივ იმპორტული ჰქონდა. თან ყველა წინადადებას ნაჩქარევად და უნიჭოდ ნათარგმნი ინგლისურენოვანი მოთხრობასავით იწყებდა "შენ ასე უნდა გესმოდეს ჩემი, რომ"-დამრიგებლური ტონით. თითქოს განგებ ლაპარაკობდა, აქაოდა სულ ინგლისურად ვკითხულობ, ამ ენობრივ სივრცეში ვარ, ქართულისთვის სად მცალიაო.? მინდოდა მეთხლიშა სიფათში მაგრამ ჯერ აგრესია და ქუჩის დემონსტრაციები არ იყო გახურებული, თანამოსაუბრეც მოგახსენეთ რომ კარგა ახმახი იყო.
ოთხმოციანი წლების მიწურულს უცხოური ტანსაცმელი, თანაც თბილისის ცენტრალურ უბნებში და სნობურ სკოლაში როგორიც ჩვენი გახლდათ არ იყო დიდი იშვიათობა, მაგრამ აი ინტერესიც ისეთი უცნაური და იმპორტული ჰქონდა რომ.. ის თვეები სულ ამერიკის პრეზიდენტობის კანდიდატებზე მელაპარაკებოდა. თან ჩემდაჭირად გვერდიგვერდ ვისხედით ავტობუსში და იძულებული ვიყავი მისთვის მესმინა. ის გატაცებით მიყვებოდა არჩევნების სისტემაზე, საბრალო მაიკლ დუკაკისზე, რომელსაც არავინ გაამარჯვებინებს რადგან ბერძენი მართლმადიდებელია. ერთხელ ისიც თქვა, ფოტო არ უნდა გადაეღო ტანკში რომ ზის, ცუდად გამოიყენეს და გაამასხარავეს რესპულიკელებმაო. ჩემი, საბჭოთა ბავშვის, ინტელექტი და გეოგრაფია კი ოდესის საზღვრებს ვერ სცდებოდა რადგან კვირას დინამოს უნდა ეთამაშა ჩერნომორეცთან და იმას ვფიქრობდი, რას მიედ-მოედება, რაში ანაღვლებს ვიღაც ბერძენი დემოკრატი ტანკში იჯდება თუ ჰამაკში-თქო.? ვერასდროს წარმომედგინა, რომ ოდესმე მომიწევდა დასავლეთის კაპიტალისტურ ქვეყანაში ცხოვრება, თორებსა თუ მილიბანდის ფიასკოზე კამათი და არგუმენტების მოსმენა.
ლონდონში, ვათერლოოს სადგურიდან ორიოდ წუთის სავალზე ნელსონ მანდელას ბიუსტი დგას, მისი მზერა ზოგჯერ ფირქუშადაც მოგეჩვენება. არც მე მეღიმება რადგან დღეს მგონი გაბოს ვაწყენინე.
ის ჩელსიში გავიცანი, ქართველი მხატვრების გამოფენაზე. დეივმა გამაცნო. დეივს თბილისში ელგუჯა ერქვა, მაგრამ გოლას ვეძახდით რადგან გოლაშვილი იყო გვარად. გოლა ამბობდა ჩემი ფიქრები ცაშიაო და გრძელი თმები ჰქონდა. არაამქვეყნიური იმიჯი ვგონებ გამოარჩევდა ყველასგან, დორზებს უკრავდა და ჯიმისაც ბაძავდა ჩაცმულობით მაგრამ რაღაც აკლდა, თითქოს თავად ვერ იჯერებდა, რომ ასეთი იყო. მერე ლონდონში წასულა და დეივ გოლად მონათლულა, ბენდიც შეუქმნია და ერთი ყველას მაქებარი ჟურნალისტის პირით, თბილისელი მსმენელისთვის შეუთვლია რომ - ლონდონისგან იღებს ინსპირაციებს, კონცეპტუალური მუსიკის კეთებაში.
და რომ უნდა გაფურჩქნულიყო გოლა, წარმატებისთვის ყველა პირობამ ერთბაშად რომ ამოხეთქა - ის გაჩერდა.. იდეა დაკარგა, მოტივაცია.. ბრძენი ხალხი ამბობს - ჰაშიშის დაუსრულებელი ქაჩვით მოიწია ბედი ესეო დეივ გოლამ,ამდენს რომ ქაჩავდა ვეღარ განვითარდაო.. ეს ნაღდია, გოლას “ პლანის ” მეტი აღარაფერი ადარდებს, თან სულ გთავაზობს და ავიწყდება რომ შენ არ ეწევი.
-აბა მე რატომ მახსოვდა რომ ეწევი?-გაიკვირვა იმ საღამოს გოლამ და გაბოზე მიმითითა- გაიცანი ეს გაბოა, მოქანდაკე.
-ნიკო.
-გამარჯობა ნიკო - გამიღიმა გრძელწვერამ და ხელი გამომიწოდა.. ასე გავიცანი გაბო, კახელი კაცი. . ის უფრო ბერძნულ-რომაული სტილის მოჭიდავეს ჰგავდა ვიდრე ხელოვანს, მაგრამ საკმაოდ ვისაუბრეთ მინიმალიზმზე და სივრცეთა გამოყენებაზე თანამედროვე მოქანდაკეთა შორის. ის მესაუბრა თორემ მე ბევრი არაფერი ვიცოდი ამის თაობაზე. გაბომ მითხრა მთელ ჩემს შემოქმედებას ვულკანის ამოფრქვევა გასდევს ფონად, ეს თემა არ მასვენებს და დღენიადაგ მის განვითარებასა და სრულყოფაზე ვფიქრობ, ახალ-ახალ სახეებს ვქმნი და დაუსრულებელი ციკლი მასულდგმულებს და მძენს ენერგიასო..
-ნიკო იცი რა მიკვირს
ჩუქება
