ნინო დვალიშვილი - "სევდისფერი ანარეკლი"
(ამონარიდები რომანიდან)
"საქმის ვითარება კარგად უნდა შეისწავლო და რაც ყველაზე მთავარია, სხვებს არასოდეს უნდა უსმინო. ირგვლივ ძალიან ბევრი ბოროტი ადამიანია, რომელთაც ბედნიერი ადამიანები სძაგთ და ყველაფერს აკეთებენ იმისათვის, რომ ასეთ ხალხს ცხოვრება გაუმწარონ. ყოველთვის შენს გონებასა და გულს უსმინე."
"მართალია, წყვილისთვის მთავარია მათ შორის სულიერი კავშირი იყოს, მაგრამ ეს მხოლოდ ფუნდამენტია და სექსის უქონლობა გრძნობებისთვის მომაკვდინებელია. წარმოგიდგენია, სახლი სახურავის გარეშე? მას ხომ დაალპობს, იატაკს ჩაუნგრევს და გაყინავს ყოველწლიური წვიმა და თოვლი? ასევე დაანგრევს და გაყინავს სიყვარულს უსექსობა. დასცინო ნამდვილ გრძნობებს, მხოლოდ იმის გამო, რომ წყვილს ერთად ცხოვრებისა და შვილების ყოლის შესაძლებლობა დროებით არ აქვთ, ეს ბოროტებაა, გაუცნობიერებელი, მაგრამ მაინც ბოროტება."
"ქვეყანაზე ორი ფოთოლი არ ასხია ხეს ერთნაირი და მეც ვერ ვიქნები მასის მსგავსი. ეს ხომ ბუნების კანონის დარღვევა იქნება."
"ქალისა და მამაკაცის ინტიმურ ურთიერთობაზე თუ ვილაპარაკებთ, ჯვარდაწერილი სექსი თუა სექსი, ჯვარდაუწერელი რატომაა სხვა რამ? თუ ეკლესია იმას ამბობს, რომ ეგ ცოდვაა, მაშინ ყველა შემთხვევაში ცოდვა უნდა იყოს, კურთხევითაც და კურთხევის გარეშეც. მე არ მწამს ეგეთი მოძღვრების. თუ მკვლელობა ცოდვაა, განა, მაშინ ჩაითვლება მადლად, თუკი ცივ იარაღს მღვდელი გვიკურთხებს ან სახელმწიფო ნოტარიულად დაგვიმტკიცებს? განა, ქურდობა სიკეთედ ჩაითვლება, თუ ნაკურთხ წყალში ამოვლებული ხელებით მოვიპარავთ?"
"ადამიანი რაც უფრო მეტს ოცნებობ, მით უფრო მეტ ზიანს იღებ. არავინ თქვას, ოცნებას კაცი არ მოუკლავსო. სწორედ ოცნება უკლავს, თავისივე ნგრევით, მას გულსა და იმედს."
"სწორედ ზამთარში იგებ სითბოს ფასს. ჭეშმარიტად ზამთარში გათბობს საყვარელი ადამიანის ჩახუტება."
"ადამიანები იმიტომ ვართ, რომ ერთმანეთის ტკივილი უნდა გვტკიოდეს. ჩვენ ერთმანეთით ვარსებობთ."
"მათი ჰარმონიული და მგზნებარე სიყვარულისგან დამტკბარი ხეები ბუბუნებდნენ, არხეინად აშრიალებდნენ ხასხასა მწვანე ფოთლებით დახუნძლულ ტოტებს და ყვავილებსაც ერთობლივ ცეკვაზე ეპატიჟებოდნენ. ირხეოდნენ ამაყი ტიტები და ალაგ-ალაგ მორცხვად ამოწვერილი თვალებდღვიალა ყაყაჩოები. ვალსის რიტმით ირხეოდნენ ცისთვალები. მუდმივობისფერ მოლზე მოფენილ ბალახებს, ადამიანური სიყვარულისგან გახარებული სავსე პაწაწა გულებიც კეკლუცად უფეთქავდათ, მიწა კი - დედამიწის მუდმივი მშობელი და მამოძრავებელი ძალა, ამ ყველაფრის შემხედვარე, მარადიულობის მომაჯადოვებელ სურნელს ჰფენდა არემარეს."
"ადამიანებს სიყვარული თავისით მოსული კოსმიური მოვლენა ჰგონიათ, რომელიც თავად უნდა მოვიდეს, თავად უნდა აეწყოს და იარსებოს მუდამ, მაგრამ ეს ასე არაა. სიყვარულს ისეთივე შექმნა უნდა, როგორც ქაღალდის ნავს და ისეთივე მოფრთხილება, როგორიც ფაიფურის ლამაზ თოჯინას. ის, რასაც სიყვარულს ვუწოდებთ, ურთიერთმიღება, ურთიერთგაგება და შეთანხმებაა. ხშირ შემთხვევაში, ამას ვერ აანალიზებენ, ამიტომ ენგრევათ ყველაფერი თავზე, ამიტომ ქრება მათი სიყვარული რამდენიმე თვესა თუ წელიწადში, რადგან არ არსებობს დათმობა, გაგება, შეთანხმება, თანაგრძნობა. ადამიანები მხოლოდ იმაზე ფიქრობენ, როგორ უნდა ასიამოვნოს სხვამ, მაშინ როცა წამითაც არ გაივლებენ გონებაში, როგორ შეიძლება თავად ასიამოვნონ სხვას. ე.წ. შეყვარებული წყვილები გაუცნობიერებელი ეგოიზმით არიან შეპყრობილები, ამიტომაც მთავრდება მათი ურთიერთობა კრახით და საბედნიეროდ თუ საუბედუროდ, ამას ვერც ხელის მოწერა შველის და ვერც ჯვრისწერა."
"ადამიანს ბოლომდე ვერ ჩაუქრობ იმ ტკივილს, რომელიც ცხოვრებამ დაღად დაასვა."
"რაც არ უნდა იყოს, გული არასოდეს გაიტეხო. ყოველთვის იმაზე იფიქრე, რომ ხვალინდელი დღე დღევანდელს აჯობებს. როცა გაგიჭირდება, ის ადამიანები გაიხსენე, რომლებიც შენზე ბევრად ცუდად არიან."
"არასოდეს დაიბოღმო და გაბოროტდე. ბოღმა უბედურებას იზიდავს. ამიტომაცაა ვერასოდეს რომ ვერ პოულობენ სიმშვიდეს და ბედნიერებას ეგეთი ადამიანები."
"ქართველი ქალების უმეტესობა რომ გარბის უცხო ქვეყანაში, იმისთვის, რომ ურჩევნია, სხვას დაუწმინდოს, დაუხეხოს, დაურეცხოს, დაბანოს, აჭამოს, მისგან ნებისმიერი სახის შეურაცხყოფა აიტანოს, თანაც ფულის სანაცვლოდ, ვიდრე უფასოდ ემსახუროს გაუმაძღარ სადისტს, რასაც ქმარი ჰქვია. იმედი მაქვს, ეგეთი ბიჭები დღეს აღარ იქნებიან, მაგრამ უმეტესობა მაინც ისეა, რომ ლამის სისხლში აქვს გამჯდარი აზრი იმის შესახებ, რომ ქალმა ყველაფერზე უარი უნდა თქვას იმისთვის, რომ მის ეგოცენტრიზმში დაიკარგოს. და ეს წესად მიაჩნიათ, ტრადიციად. თუ დაინახეს, რომ ქალს აქვს თავისი სამსახური, თავისი ათასი საქმე, რომელსაც ჯეროვნად უმკლავდება, მაგრამ ვერ იცლის იატაკის სახეხად, მაშინვე იმას იტყვიან, რომ ეს ქალი არ ვარგა და ოჯახში გასაჩერებელი არაა."
"როცა ერთი ვერ ივსება მეორის იმ ძალით, რომელიც თავად არ გააჩნია, მეორე უფსკრულისკენ ითრევს პირველს. ამ ყველაფერს შედეგად შეუთავსებლობა, მუდმივი გაურკვევლობა და მტკივნეული განშორება მოჰყვება, რომელიც ორივეს მორალურ დაღს ასვამს."
