0.1 - [სადაც შემოდგომაა] – მომხედეთ ვიღაცამ, ეს დედამოტყნული, – მხედრიონელი ქალი იყვირებს. – მომხედეთ, თორე იცოდეთ, თქვენ დედებს მოვტყნავ ყველასას აქედან რო გავალ!
მშობიარე ქალები ბლოკში პურის რიგივით ჩამწკრივებულან. ტალონებად თავიანთი პირადობის მოწმობები დაუჭერიათ. იციან, სამშობლოს უჭირს და ტკივილს არავის ახვევენ თავს. ერთი-ორი თუ წამოიყვირებს ხანდახან, როცა კბილები ტკივილს ვეღარ შეაკავებს. ცოტაც მოითმინე, სამშობლოვ, საცაა დედები ახალ სიცოცხლეებს გაჩუქებენ, ძველებს შეგიცვლიან. ახალი რაინდები იჩეკებიან კრუხების ბუდეებში. კვერცხები პანტა-პუნტით სკდება: ერთი რაინდი, ორი რაინდი, სამი რაინდი. ოჰ, ეს გოგო ყოფილა. არა უშავს, სამშობლოვ, ბლოკში კიდევ იმდენი მშობიარეა, კიდევ იმდენი ქალი გიმზადებს საჩუქარს – რჩეულ ბიჭებს, რჩეულ რაინდებს. აგე ნახე, სამნახევარზე ნაკლები თუ რომელიმემ გაგიჩინოს. ნახე, რა თვალები ჰქონდეთ, რა გამოხედვა. მაგათ ფაფუკ ყიფლიბანდებს მუზარადები გადააფარე. ომში ასე დაუცველებს ხომ ვერ გაუშვებ?! ასე ხომ არ გაუშვებ, შენ თვითონ დაუცველო?!
როგორც დიდი ხნის ნაგროვები ბოღმა, გამოვარდება კრუხების საშვილოსნოებიდან ლორწოვანი საცობები და თეთრხალათიანი ფერმერები, ცოტა ზოზინით რომ დააბიჯებენ ინკუბატორში, მიხვდებიან, რომ დაეწყოთ ამათ ყველას. გამოვარდება ეს ლორწოვანა გარეთ და წამოვა საშვილოსნოებიდან სისხლნარევი, მოვარდისფრო ნაკადულები და კალაპოტებად მშობიარეების მენჯებს დაიდებს.
ქალები შეთანხმებულებივით გმინავენ, ორივე ხელით რკინის საწოლებს ეჭიდებიან. სამი-ოთხი! ყველა ერთად: სახე მარჯვნივ, სახე მარცხნივ. ამოკვნესება, მოკუნტვა.
ბლოკში ახალი მშობიარე შემოჰყავთ. მბჟუტავ ნათურებზე უფრო ძლიერად მაგისი თმა ანათებს. წვება ერთადერთ უპატრონო რკინის საწოლზე და რიგში დგება. სამი-ოთხი! ყველა ერთად, ახალი ქალიც სხვებთან ერთად: სახე მარჯვნივ, სახე მარცხნივ. ამოკვნესება. მოკუნტვა.
სხვების ბალღებზე გადაყოლილ ლანას ქალღმერთის შესაფერისი მშობიარობა არ ექნება. მუცელი რომ აღარ დაიმალება, სოფელი ეჭვით დაუწყებს ცქერას. ლანა მოკიდებს ხელს თავის სავარცხლების ნაკრებს, აიღებს ფულს. ქალაქს წავა.
ლანამ დილამდე უნდა იმშობიაროს. არ უნდა გათენდეს. არაფრით არ უნდა გათენდეს. გამოდი, ძვირფასო, ცოტა დაუჩქარე. გამოდი, ნუ გააწბილებ დედას. შენ ღამე უნდა გაჩნდე, ლანას შვილი ხარ. შენ დღისით ვერ გაჩნდები, როგორ გაჩნდები?!
ქალები გაჰყავთ. ჯერ ერთი, მერე კიდევ. ბლოკი ნელ-ნელა იცლება. ორნი რჩებიან. იწყება. ლანას ექიმი სჭირდება. სტკივა. არ იყვირებს. გარეთ ომია და იქ უფრო სტკივათ. ამიტომ არ იყვირებს. მაგრამ ექიმი რომ სჭირდება? რომ ადგეს, ასე ჰგონია, ბავშვი გამოუვარდება.
დამეწყო. ვაჩენ. გთხოვ, ექიმს დაუძახე. შენ ხომ ჯერ არ დაგწყებია. დაუძახე, რა იქნება, – ლანა იმ მეორე ქალს სთხოვს, – დაუძახე, რა. ვაჩენ.
ყვირილი უნდა, მაგრამ ვერ ყვირის. ვერც ვერაფერს აკეთებს. მარცხნივ გადაიწევა და იმ ქალს ხელს მოკიდებს. დაუძახე – ეტყვის.
ტკივილი დენივით დაუვლის. ლანა იმ ქალს ფრჩხილებს ჩაარჭობს და დენს გადასდებს. ქალი იმანჭება, პირს დააღებს და არარსებულ, ჯერართქმულ ბგერებს უშვებს იქიდან. ლანას კიდევ დაუვლის დენი ტანში. უფრო ჩაარჭობს ხელში და ის კიდევ უფრო ხმამაღლა უშვებს ახალ-ახალ ბგერებს. გეგონება, პირი წყლით აქვს სავსე და ამ წყალს აბუყბუყებსო.
ჩხავილი. შვიდთვიანი ამიკო დაიბადება. მეორე დღეს ლანა გაიგებს, რომ ერთი მუნჯი ქალი მშობიარობას გადაჰყოლია.
ჩუქება
